#bodystories | Οι ρυτίδες

Στην εκπνοή του χρόνου, σε μια χρονιά που το σώμα υπήρξε στις συζητήσεις μας περισσότερο από ποτέ και για πολλούς λόγους κι ίσως όχι πάντα ευχάριστους, εμείς, στο pillowfights, δίνουμε φωνή στα σώματά μας και τις ιστορίες τους μέσα από μια καμπάνια που σκοπό έχει να γιορτάσουμε. Τα γεμάτα σημάδια, όμορφα, παρδαλά και πολύχρωμα κορμιά που είναι οι πυξίδες και οι χάρτες μας για κάθε βήμα που κάνουμε στον περίεργο αυτό κόσμο. Ένα δεκαήμερο γεμάτο εικόνες, λέξεις, προσωπικές ιστορίες, άρθρα και μαρτυρίες για το body shaming, με σκοπό τελικά, το πιο απλό και σπουδαίο. Να μας αποδεχτούμε για να μπορέσουμε να αποδεχτούμε κι όλους τους άλλους. 

Το πρώτο πράγμα που βλέπει κανείς γνωρίζοντάς με, είναι, θα λέγαμε όλοι, το ύψος μου. Πρώτο μπόι, 1,57 ολόκληρο. «Όλοι οι καλοί χωράνε» λένε. Εγώ έτσι πώς είμαι, χωράω παντού, no problem. To δεύτερο στο οποίο κανείς επικεντρώνεται είναι το μάτι. Έχω να ευχαριστώ τους γονείς μου για σχήμα, χρώμα και βλεφαρίδα που μοιάζει ψεύτικη, και το πιο δυνατό μου χαρακτηριστικό θα έλεγα. Όμως, λίγο πιο πάνω από το μάτι που καθηλώνει, είναι το «κουτέλι». Κληρονομικό και αυτό, από τον πατέρα μου. Δε μου άρεσε ποτέ το κούτελό μου και από μικρή ηλικία επέλεγα κουρέματα με αφέλειες ή φράντζα για να το κρύβω.

Ως τα 13 μου, ενώνονταν τα φρύδια μου στη μέση «σημάδι ευφυΐας» έλεγαν. Μετά από εκεί όμως, όταν επιτέλους χωρίστηκαν τα δύο μου φρύδια, φάνηκε από κάτω μια λεπτή αμυδρή γραμμούλα. Από εκείνα που κάνουμε όταν οι εκφράσεις προσώπου μας είναι πολύ έντονες. Μεγαλώνοντας εξακολούθησα να επιλέγω να κρύβω το κούτελό μου με φράντζα. Όχι τόσο γιατί δε μου άρεσε, όσο γιατί πλέον οι ρυτίδες έκφρασής μου γίνονταν όλο και πιο έντονες. Το πρόσωπό μου πάντα ανοιχτό βιβλίο στις σκέψεις μου – σε κάθε έκπληξη τα φρύδια ανασηκώνονται ως τη γραμμή των μαλλιών μου, σε κάθε απορία συνοφρύωμα, σε κάθε κουλή μαλακία το δεξί φρύδι αυτονομείται και διαβάζεις την ειρωνεία στο βλέμμα μου, δε χρειάζεται καν να μιλήσω. Ακόμα κι όταν ξεσπώ στα γέλια, δε χρειάζεται να με ακούς, μπορείς να το διαβάσεις στα μάτια και στις γραμμές πάνω από τα φρύδια μου. Δε χρειάζεται να στο πω, κοίτα απλά το πρόσωπό μου και θα καταλάβεις.

Γύρω στα 20 άρχισαν τα πρώτα σχόλια «Μην το κάνεις αυτό, θα κάνεις ρυτίδες!» «Πρέπει να προπονηθείς στο poker face σου. Κάνει το κούτελό σου γραμμές». Στα 25 πια, και ενώ είχαμε πάει με τη μητέρα μου (τότε ηλικίας 46) να βρει μια κρέμα νυκτός για τις πρώτες της ρυτίδες. Καθώς κοιτούσαμε κρέμες με την πωλήτρια, το σχόλιό της ήταν «η μητέρα σου μια χαρά είναι μια ελαφριά κρεμούλα της κάνει. Εσύ όμως έχεις πολύ μεγαλύτερη ανάγκη από κρέμα. Θες να σου δείξω μερικές;» Περιττό να πω ότι δεν πάτησα ποτέ ξανά σε αυτό το μαγαζί. Τακτ βρε παιδί μου, καθόλου όμως;

Λίγα χρόνια ακόμα αργότερα, σε μια συζήτηση με φίλη, συνειδητοποίησα ότι όντως πλέον ήταν κάτι που παρατηρούσαν πολύ, και θέλοντας και μη, ήταν εκεί μαζί με το μάτι, χαλώντας το effect του βλέμματος. «Δεν είναι τίποτα ένα μποτοξάκι.» Μετά κι άλλη φίλη, «το υαλουρονικό δεν είναι τίποτα, ψιλοπράγματα». Και να τα μας, κάτι που δε με ενοχλούσε δα και τόσο, ήταν η αιτία να ψάχνω πλέον κρέμα με υαλουρονικό, face rollers και λαδάκια με βιταμίνη Ε. Όχι ότι είναι κακό να φροντίζεις τον εαυτό σου (και όχι ότι εκείνο το σκασμένο roller κάνει θαύματα και για τις ημικρανίες) αλλά όταν συνειδητοποιείς ότι αυτό που ίσως λίγο σε κομπλάρει στον καθρέπτη, είναι λόγος να γίνει συζήτηση ή intervention για να προσέξεις περισσότερο τον εαυτό σου, παύει να είναι τόσο μικρή υπόθεση. Και εκεί που μια χαρά είναι η αυτοπεποίθηση, να τα μας τα κολλήματα να είναι στην εντέλεια η φράντζα μην πάει και φανεί το μεσόφρυο. Να ‘ναι καλά εκείνο το εργαλειάκι διόρθωσης στα προγράμματα επεξεργασίας φωτογραφίας, το τιμώ σε κάθε νέα λήψη πριν δημοσιευτεί πουθενά νέα φώτο.

Αλλά και που το κάνω αυτό, που πιάνω τον εαυτό μου να προσπαθώ να «εξομαλύνω» τις βαθιές γραμμές ανάμεσα στα φρύδια μου και πάνω από αυτά, νευριάζω ώρες-ώρες με τον εαυτό μου. Γιατί παράξενο όσο κι αν ακούγεται, το μεσόφρυό μου το αγαπώ. Είναι “My What the f* lines”. Και ναι, μαρτυρούν πόσες φορές στη ζωή μου το έχω σκεφτεί ως απάντηση σε κάτι που άκουγα.  Πέρα από αυτό, όμως, μαρτυρά ότι ζω το κάθε μου συναίσθημα έντονα και δε φοβάμαι να το δείξω, να φανεί κυριολεκτικά στο πρόσωπό μου.

Και παρ’όλο που ακόμα έχω φράντζα, και εξακολουθώ να κρύβω όσο μπορώ τις ρυτίδες έκφρασής μου όταν θέλω να αισθάνομαι όμορφη, παρόλο που χρησιμοποιώ το εργαλείο διόρθωσης στις φωτογραφίες για να τις σβήνω τις γραμμούλες μου, δεν τις ντρέπομαι πια. Ευτυχώς τις έχω και αυτές και φαίνονται και δεν είναι όντως κάθε 3 μου προτάσεις “What the f*?”, έτσι δεν είναι;

Σύμμαχος στην προσπάθειά μας αυτή η εταιρία καλλυντικών ANAPLASIS που φροντίζει κάθε μοναδικότητα, με σεβασμό στο ανθρώπινο σώμα, αγκαλιάζοντας κάθε διαφορετικότητα κι αναδεικνύοντας την υπέροχη πλευρά των ανθρώπων. Την απόλυτα δική τους. 

Επισκέψου την ANAPLASIS εδώ