Μόνο τα αδέλφια μας ξέρουν πόσο κωλόπαιδα μπορούμε να γίνουμε

Έχεις αναλογιστεί ποτέ ποιο είναι το ομορφότερο δώρο για ένα παιδί; Μη σταθείς στα προφανή. Όχι παιχνίδια, ρούχα, χρήματα κι άλλα τέτοιου είδους υλικά δώρα. Ξέχασέ τα. Γίνε πιο ευρηματικός και σκέψου κάτι που δεν μπορεί να συγκριθεί με τίποτα στον κόσμο. Είναι τόσο μοναδικό, τόσο ξεχωριστό, όσο κι η ύπαρξή μας.

Το να έχεις ένα αδερφάκι –ή αδέρφια, αν είσαι πραγματικά πολύ τυχερός– είναι η μεγαλύτερη ευλογία. Υπάρχει άλλος άνθρωπος που να σε ξέρει τόσο καλά; Ούτε καν ο κολλητός δεν μπορεί να σε καταλάβει τόσο, ώστε να σε διαβάζει χωρίς καν να βρίσκεστε στον ίδιο χώρο. Έχεις ποτέ αναλογιστεί τις καφρίλες που ‘χεις κάνει στο αδερφάκι σου κι εκείνο σε υπομένει λόγω του μαγικού αυτού κι ακλόνητου δεσμού σας;

Είναι αδύνατον να σου κρατήσει κακία κι εσύ –παραδέξου το– υπάρχουν στιγμές που το εκμεταλλεύεσαι. Πόσες φορές έχεις πιαστεί από μία λέξη για να κάνεις καζούρα για μέρες (ένα απλό λαθάκι είσαι ικανός να το χτυπάς μέχρι να σταματήσει να γυρίζει η Γη) ή, ειδικά αν είναι μικρότερος ηλικιακά, πόσες βλακείες έλεγες μέχρι να τον κάνεις να τις πιστέψει (όπως το ότι έκανες μια βουτίτσα στο Σκαραμαγκά); Δεν είναι λίγες οι φορές που δεν έχεις τι να κάνεις και γουστάρεις απλά να τον εκνευρίσεις. Τον κοιτάς και σκας στα γέλια, χωρίς να υπάρχει κάποιος συγκεκριμένος λόγος.

Το σήμα κατατεθέν σας είναι οι τσακωμοί σας, που –κυρίως όσο ήσασταν πιο μικρά– σχεδόν κάθε μέρα ξεσήκωναν τη γειτονιά. Ας μην πούμε και για τους διαγωνισμούς καλύτερης τσιρίδας. Ποιος είναι αυτός που δεν έχει παίξει ξύλο μέχρι δακρύων με τ’ αδέρφια του; Ποιος δεν έχει ανέβει στο κρεβάτι –που είχε το ρόλο ρινγκ ή κάποιας περίεργης λίμνης με κροκόδειλους να παραμονεύουν– πλακώνοντας στο ξύλο ή γαργαλώντας, μέχρι τελικής πτώσης, το αδερφάκι του; Ποιος ήταν ο χαμένος; Μα φυσικά κανένας. Μπορεί ο ένας απ’ τους δύο να έτρεχε στη μαμά κατηγορώντας τον άλλο για μικρογρατζουνιές , αλλά κανείς δεν έχανε, γιατί το δέσιμο κάθε φορά μεγάλωνε. Ακόμα κι οι μελανιές ήταν αποδείξεις μιας αντιδραστικής αγάπης, που βρίσκει τους πιο περίεργους τρόπους να εκφράζεται!

Σίγουρα, όμως, σου έρχονται στο μυαλό κι εκείνες οι στιγμές που είσαι σίγουρος ότι θα ήθελε να σε σκοτώσει. Γιατί, ας πούμε, μαρτύρησες στη μαμά και στον μπαμπά τα μυστικά του, όπως το ότι άρχισε το κάπνισμα στα 15 κι όχι στα 20 όπως τους είχε πει.

Υπάρχουν φορές που όσα λέτε δεν τα εννοείτε, σαν να βάζετε στοίχημα ποιος θα πονέσει περισσότερο ποιον. Άλλωστε, όσοι μας αγαπούν είναι ο σάκος του μποξ για μας, κι ας μη μας τιμά καθόλου αυτό. Βγάζεις προς τα έξω τη χειρότερη πτυχή του εαυτού σου –αυτό το κωλόπαιδο που σε άλλους ίσως και να κρύβεις τόσο καλά, που ορκίζονται πως δεν υπάρχει– κι αφού πιαστείτε για λίγο στα χέρια και μανουριάσετε, μετά αγκαλιάζεστε σαν να μην τρέχει τίποτα.

Κι ενώ στο αδελφάκι σου φέρεσαι χειρότερα απ’ όλους, είναι κι αυτός που σ’ αγαπάει πιο πολύ απ’ όλους, αληθινά γι’ αυτό ακριβώς που είσαι. Αποδέχεται τα ελαττώματά σου και σε νοιάζεται ανιδιοτελώς. Κάτι που δε συναντάς (σχεδόν) ποτέ. Είναι εκείνος που έχει συμβάλλει στη διάπλαση του χαρακτήρα σου. Είναι εκείνος που όταν η μαμά σού έπαιρνε όλα τα παιχνίδια, σου έδινε τα δικά του. Πώς γίνεται αυτός ο άνθρωπος να μην ξέρει και την πιο κωλοπαιδίστικη πλευρά σου; Πώς είναι δυνατόν να μην αποδέχεται και τη χειρότερή σου πτυχή;

Σαφώς και δε γίνεται. Δεν είναι μόνο ο δεσμός της οικογένειας που σας το απαγορεύει, αλλά είναι κι αυτή η άνεση που έχεις μαζί του. Ακόμα κι αυτό το κακομαθημένο κωλόπαιδο που κρύβεις μέσα σου, όταν είσαι με τον αδερφό σου, λύνεις τα δεσμά και του επιτρέπεις να κυκλοφορεί ελεύθερο. Τον χτυπάς πολλές φορές εκεί που πονάει όταν εκβιάζεις για να περάσει το δικό σου. Δεν ξεχνάς ποτέ τις φορές που τον έχεις βοηθήσει και του το υπενθυμίζει μέχρι να βαρεθεί να το ακούει. Ξέρεις πολύ καλά να τον χειρίζεσαι και να τον κάνεις ό,τι θέλεις, αλλά δεν τον πειράζει καθόλου, αφού στην ουσία εκείνος στο επιτρέπει. Δε σ’ αλλάζει με κανέναν, ακόμα κι αν ξέρει πόσο κακομαθημένο κωλόπαιδο μπορείς να γίνεις. Γι’ αυτό κι αυτή η σχέση είναι τόσο διαφορετική, αληθινή, αυθεντική, ίσως και λίγο μαζοχιστική.

Το αδελφικό δέσιμο δε συγκρίνεται ούτε καν με εκείνο που έχεις με τους γονείς σου. Εκείνοι δε σ’ έχουν ζήσει και τόσο στα χειρότερά σου, είναι που τους σέβεσαι λίγο παραπάνω και κρατάς κάποτε αποστάσεις. Ενώ ανάμεσα στα αδέλφια, τα πάντα ορίζονται βάσει οικειότητας, δε φιλτράρεις λέξεις και συμπεριφορές, ξέρεις πως μαζί τους σε παίρνει να γίνεις ο χειρότερος, πιο κάφρικος, εαυτός σου κι αυτό, φυσικά, το εκμεταλλεύεσαι. Όπως ακριβώς κι εκείνα, εκεί βρίσκεται η ισορροπία∙ ανεχόμαστε πάνω τους όσα ανέχονται πάνω μας, δηλαδή τα πάντα.

Δεν είναι, εξάλλου, και λίγες οι φορές που συμμαχήσατε, που υποστηρίξατε και καλύψατε ο ένας τον άλλον. Πόσες σκανταλιές του αδερφού σου τις χρεώθηκες εσύ και πόσες δικές σου εκείνος; Πόσες φορές μπήκες μπροστά για να μην τιμωρηθεί κι άλλες πόσες το έκανε για σένα; Πόσες φορές του χτύπησες τον ώμο υπενθυμίζοντάς του ότι δεν είναι μόνος και πόσες έμεινε δίπλα σου, ακόμα και σιωπηλά, όταν δεν ήσουν καλά και δεν ήθελες κανέναν;

Γίνεται, λοιπόν, αυτός ο άνθρωπος να μη σε ξέρει τόσο απ’ την καλή όσο κι απ’ την ανάποδη; Γίνεται να μη σε αποδέχεται γι’ αυτό ακριβώς το σκατόπαιδο που γίνεσαι ώρες-ώρες; Όσους φίλους κι αν έχεις, κανείς δε θα αγαπήσει το κωλόπαιδο που κρύβεις μέσα σου όσο ο αδερφός σου. Μην το ξεχάσεις ποτέ!