Αν δεν ξέρετε να χάνετε να μην παίζετε

Κι εκεί που είναι μαζεμένη η παρέα, σκάει η πρόταση κόλαφος: «Ρε παιδιά, δεν παίζουμε τίποτα να περάσει η ώρα;». Είτε μιλάμε για επιτραπέζια, είτε για χαρτιά, είτε και για το «πέφτει η νύχτα στο Παλέρμο», η σωστή, η τίμια η μάζωξη θέλει παιχνίδι. Και, φυσικά, μέσα στον ενθουσιασμό, τα γέλια, τις κοτσάνες που θα πετάξουμε όλοι σε κάποιο παιχνίδι γνώσεων ή την ηλίθια κίνηση που θα κάνει το συμπαίκτη στην μπιρίμπα να θέλει να μας καρυδώσει, υπάρχει κι εκείνος ο ένας, ο σπαστικός, ο αχαρακτήριστος που νομίζει ότι θα κερδίσει το εκατομμύριο και παίζει με μόνο σκοπό τη νίκη, ξεχνώντας ότι το όλο κόνσεπτ είναι η διασκέδαση και όχι το βραβείο.

Ναι, κανένας δεν παίζει έχοντας στο μυαλό του ότι το σκορ θα λήξει κατά αυτού και της ομάδας του. Όμως, αλήθεια τώρα; Γιατί πρέπει να υπάρχει αυτός ο τύπος που θα φωνάζει, θα παθιάζεται, θα αγχώνει -ή και θα βρίζει, κάποιες φορές- τους συμπαίκτες του κι αν χάσει, κατεβάζει τα μούτρα σαν το πεντάχρονο που δεν του πήραν παγωτό; Γιατί να χαλάει όλη την ωραία ατμόσφαιρα με τα ανταγωνιστικά του ένστικτα που βρήκαν την ώρα να αναδυθούν;

Σχεδόν κάθε παρέα έχει τον τύπο που δεν ξέρει να χάνει. Ή, μάλλον, που δεν του αρέσει καθόλου να χάνει και τα πάει πολύ άσχημα με τη διαχείριση της χασούρας, καθώς ο μόνος τρόπος να αποφύγεις την ήττα, είναι να μην παίξεις καν. Καταστρέφει -άθελά του, τις περισσότερες φορές- την παιχνιδιάρικη ατμόσφαιρα της παρέας, χαλάει το χαλαρό κλίμα, δημιουργεί εντάσεις από το πουθενά και καταλήγει να είναι εκείνος που κανένας δε θέλει στην ομάδα του, καθώς θα αγχώνει όλους τους υπολοίπους, αλλά και που κανένας δε θα θέλει να τον έχει αντίπαλο γενικά. Φιλική συμβουλή: Παιδιά, μην παίξετε ποτέ τάβλι με τύπο που δεν αντέχει να χάνει, εκεί που δεν το περιμένετε θα κλείσει με μανία το τάβλι ρίχνοντας καντήλια και να εύχεστε να γλιτώσετε τα δάχτυλά σας.

Κι αλήθεια, δεν ξέρω αν είναι εκνευριστικότερο να τον έχεις συμπαίκτη ή αντίπαλο. Αν τον έχεις συμπαίκτη, θα σου φωνάξει, θα σου μιλήσει άσχημα επειδή είσαι αργός στις αντιδράσεις σου ή επειδή έδωσες μια εντελώς χαζή απάντηση ή επειδή απλά τρολλάρεις και πετάς χαζομάρες για να γελάσετε αδιαφορώντας για τον πόντο που χάθηκε. Αν, πάλι, τον έχεις αντίπαλο, ενδεχομένως να αποδώσει τη νίκη σου στην τύχη σου την καλή ή θα μάχεται μέχρι θανάτου για να μη σου πιαστεί η νίκη ή μετά το πέρας του παιχνιδιού θα κάθεται μουτρωμένος απέναντί σου επειδή τον έφαγες λάχανο.

Σπαστικοί, ναι, μα όχι κακοί. Δεν είναι πως το κάνουν επίτηδες, ούτε πως έχουν όρεξη να μανουριάζουν με φίλους τους για χαζοπράγματα όπως ένα φιλικό ματσάκι. Αν τους παρατηρήσεις, θα δεις πως γενικότερα έτσι αντιδρούν. Θα το πάρουν προσωπικά αν χάσει η ομάδα τους ή αν προτιμηθεί η ιδέα του συναδέλφου από τη δική τους. Η ζωή τους όλη ένας στίβος, είναι ανταγωνιστικοί εκ φύσεως και τους είναι δύσκολο να χαλαρώσουν και να απολαύσουν ένα απλό παιχνίδι με τα φιλαράκια.

Η ένταση που έχει μέσα του κάθε ανταγωνιστικός τύπος ανθρώπου θα εκτονωθεί όπου μπορεί και η οικειότητα που έχει με την παρέα του επιτρέπει να σηκώσει και λίγο τους τόνους, ξέρει πως τον ξέρετε και δε θα δώσετε σημασία σε όσα δραματικά ξεστομίσει. Είναι στενάχωρο, αν το σκεφτείς, να μην μπορεί να χαλαρώσει, να το αντιμετωπίσει σαν αυτό που στην πραγματικότητα είναι, δηλαδή ένα παιχνίδι. Είτε κερδίσει, είτε χάσει, δεν αλλάζει τίποτα, δεν αποκομίζει κάποιο όφελος, δεν επηρεάζεται η ζωή του, δε θα κριθεί από το αποτέλεσμα.

Κι όμως, θεωρούν πως ήρθε η συντέλεια, το παίρνουν πολύ προσωπικά, λες και θα κακοχαρακτηριστούν εάν δε στεφθούν νικητές. Βέβαια, και για να μην τους αδικούμε εντελώς, είναι και αυτοί που θα πάρουν πολλές φορές το παιχνίδι πάνω τους και θα κάνουν δουλειά για άλλους πέντε, είναι κι αυτοί που θα εκτιμήσουν έναν πραγματικά άξιο συμπαίκτη και που θα χαρούν να αντιμετωπίσουν έναν γερό αντίπαλο, καθώς εκεί η νίκη τους αποκτά και αξία. Γιατί, σε τελική ανάλυση, άλλο να κερδίσεις τον Κύριο Γρανάζη κι άλλο τον Γκούφι.

Οι ανταγωνιστικοί μας φίλοι, αυτοί που πονάνε με την ήττα τους, θέλουν χαλαρή αντιμετώπιση. Μην τους ξεσυνερίζεστε, μην τους κακιώνετε, αφού το ξέρετε πως όσο κουραστικοί γίνονται την ώρα του παιχνιδιού, σε δέκα λεπτά θα σταματήσουν να χολοσκάνε και θα συμφωνήσουν στο να παραγγείλετε πίτσες.

Κι αν θέλετε να το δουν πραγματικά σαν παιχνίδι, συμφωνήστε την επόμενη φορά εκ των προτέρων όλοι οι υπόλοιποι να γελοιοποιήσετε εντελώς τη φάση, δηλώστε από την αρχή ότι θέλετε να παίξετε αποκλειστικά για να γελάσετε και να τραβήξετε αστεία stories κατά τη διάρκεια της παντομίμας, στέψτε τον νικητή χωρίς να παίξει και ξεφτιλίστε το παιχνίδι στερώντας του τη δυνατότητα να έχει αντίπαλο.