Κάθε φορά που ετοιμάζεσαι να ταξιδέψεις, νιώθεις έναν ενθουσιασμό να σε πλημμυρίζει. Η ιδέα ενός καινούργιου τόπου, διαφορετικών προσώπων, άγνωστων εικόνων και απρόβλεπτων εμπειριών διεγείρει τη φαντασία και τις αισθήσεις. Όμως, όσο κι αν φαίνεται ότι το ταξίδι αφορά το “έξω”, την κίνηση από το ένα σημείο στο άλλο, την αλλαγή τοπίου, στην πραγματικότητα είναι κάτι πολύ πιο προσωπικό: το ταξίδι είναι ο καθρέφτης του ποιος είσαι. Δεν πηγαίνεις κάπου για να φτάσεις– πηγαίνεις για να δεις τον εαυτό σου μέσα απ’ τα μάτια του άγνωστου.
Από τη στιγμή που πατάς έξω από την καθημερινότητά σου, ξεκινάει ένα εσωτερικό ξετύλιγμα. Δεν είσαι πια στο γνώριμό σου περιβάλλον, εκεί που όλα έχουν μια τάξη και μια σταθερότητα. Δεν υπάρχουν οι ίδιες ρουτίνες, οι ίδιοι δρόμοι, οι ίδιες φωνές. Αυτό το ξεβόλεμα, όμως, είναι λυτρωτικό. Σε αναγκάζει να λειτουργήσεις χωρίς τις σταθερές σου. Και τότε αρχίζουν να φαίνονται όλα όσα κρύβεις ή αγνοείς μέσα σου.
Σ’ ένα ξένο μέρος, χωρίς τα στηρίγματα της συνήθειας, εμφανίζεται η αλήθεια σου. Αντιμετωπίζεις απρόοπτα – θα χαθείς, θα κάνεις λάθη, θα επικοινωνήσεις με λέξεις που δεν ξέρεις ή με βλέμματα που δεν καταλαβαίνεις. Εκεί βλέπεις τον εαυτό σου: είσαι ευέλικτος ή αγχωμένος; Είσαι ανοιχτός στην εμπειρία ή κλείνεσαι στον εαυτό σου; Πώς αντιμετωπίζεις το διαφορετικό; Πώς προσεγγίζεις τους άλλους; Κάθε αντίδρασή σου σε νέα ερεθίσματα είναι μια αντανάκλαση του ποιος είσαι στα αλήθεια.
Το ταξίδι ξεγυμνώνει τον χαρακτήρα σου. Αν είσαι αγχώδης, θα φανεί. Αν είσαι περίεργος, θα ανοίξεις συζητήσεις με αγνώστους. Αν είσαι κλειστός, θα παρατηρείς σιωπηλά. Και όσο περισσότερο ταξιδεύεις, τόσο περισσότερο συνειδητοποιείς ότι αυτό που αλλάζει δεν είναι τόσο ο κόσμος γύρω σου, αλλά ο τρόπος που τον βλέπεις. Ο καθρέφτης σε βοηθά να δεις τα καλά και τα δύσκολα μέσα σου – και αυτό είναι το αληθινό “ταξίδι”.
Υπάρχει μια σπάνια στιγμή στο ταξίδι, όπου σταματάς να ψάχνεις τι έχει να σου προσφέρει ο τόπος και αρχίζεις να αναρωτιέσαι τι φέρνεις εσύ στον τόπο. Δεν είναι πια οι εικόνες τουριστικού ενδιαφέροντος που σε γεμίζουν. Είναι η συνομιλία με τον ηλικιωμένο στο καφενείο, η μυρωδιά του φαγητού που σε κάνει να θυμηθείς τη γιαγιά σου, το χαμόγελο ενός παιδιού σε μια άγνωστη γλώσσα που σου θυμίζει την αθωότητα που έχεις ξεχάσει. Στιγμές που δεν μπορείς να αποτυπώσεις σε κάμερα, αλλά σου μένουν ανεξίτηλες στην ψυχή.
Η αλήθεια είναι πως δεν ταξιδεύεις για να φύγεις από κάπου. Ούτε απλώς για να πας κάπου. Ταξιδεύεις για να καταλάβεις πού βρίσκεσαι μέσα σου. Όταν λείπεις από το γνώριμό σου περιβάλλον, αρχίζεις να αξιολογείς τι αξίζει πραγματικά. Η απόσταση – όχι γεωγραφικά, αλλά ψυχικά – σου επιτρέπει να δεις καθαρότερα. Να εκτιμήσεις σχέσεις, να αναθεωρήσεις απόψεις, να αποδεχτείς πτυχές του εαυτού σου που στον θόρυβο της καθημερινότητας αγνοούσες.
Το ταξίδι είναι σχολείο. Διδάσκει ενσυναίσθηση, ανοχή, υπομονή. Σε κάνει πιο ταπεινό, γιατί καταλαβαίνεις ότι ο κόσμος είναι τεράστιος και εσύ είσαι ένα μόνο κομμάτι του. Σε κάνει πιο γενναίο, γιατί μαθαίνεις να ζεις με την αβεβαιότητα και την αλλαγή. Και κυρίως σε κάνει πιο αληθινό – γιατί μαθαίνεις να ζεις αυθεντικά, χωρίς ρόλους και φίλτρα.
Όταν τελειώσει το ταξίδι και επιστρέψεις, δεν επιστρέφεις ποτέ ο ίδιος. Επιστρέφεις με νέες ερωτήσεις, με άλλες προτεραιότητες, με βαθύτερη κατανόηση για τον εαυτό σου. Ο προορισμός, τελικά, δεν είναι ένας τόπος – είναι μια νέα εκδοχή του εαυτού σου. Το ταξίδι σε πλάθει, σε καθρεφτίζει, σε επιστρέφει πιο ειλικρινή, πιο γεμάτο, πιο σοφό.
Γιατί, τελικά, το ταξίδι δεν είναι προορισμός. Είναι ο τρόπος που μαθαίνεις ποιος είσαι.
Συντάκτης: Κωνσταντίνα Κολοκούρη
