Στις 28 Φεβρουαρίου 2025, οι δρόμοι της Ελλάδας πλημμύρισαν ξανά από εκατομμύρια ανθρώπους που βγήκαν για να φωνάξουν πως η μνήμη δεν έσβησε και η οργή δεν καταλάγιασε. Δύο χρόνια μετά το έγκλημα στα Τέμπη, που στέρησε τη ζωή σε 57 ανθρώπους, η κοινωνία έδειξε για ακόμη μια φορά όσο πιο ηχηρά μπορούσε πως αυτό που έγινε δεν μπορεί και δεν πρέπει να ξεχαστεί.
Οι φωνές ενώθηκαν σε μια από τις μεγαλύτερες πορείες μνήμης και διεκδίκησης της δικαίωσης που συνέβησαν τα τελευταία έτη, ενώ τα συναισθήματα που κυριάρχησαν ήταν η οργή, η θλίψη και η βαθιά αλληλεγγύη προς τους συγγενείς, συναισθήματα που οδήγησαν τον καθένα να συμμετάσχει στη διαδήλωση για να ενώσει τη φωνή του μαζί τους και να απαιτήσει τη δικαίωση. Μαγαζιά έκλεισαν, τα μέσα λειτούργησαν μόνο για να μεταφέρουν τον κόσμο στις πορείες, τα σχολεία, τα θέατρα, η εστίαση, τα νυχτερινά μαγαζιά ήταν όλα κλειστά, οι εργαζόμενοι απήργησαν για να είναι όλοι ήταν εκεί για τις 57 αθώες ψυχές που τόσο άδικα χάθηκαν με τον πιο φρικτό τρόπο.
Σύνταγμα, Youweekly.gr
Η μέρα αυτή δεν ήταν απλά μια επέτειος ενός τραγικού γεγονότος. Ήταν μια ζωντανή απόδειξη ότι η πληγή των Τεμπών παραμένει ανοιχτή. Οι άνθρωποι που βρέθηκαν στις πορείες, συγγενείς των θυμάτων, νέοι, φοιτητές, εργαζόμενοι και απλοί πολίτες, κουβαλούσαν μέσα τους ένα βάρος που δεν έχει ελαφρύνει. Τα πρόσωπά τους δεν έμοιαζαν θυμωμένα μόνο για τη στιγμή, αλλά σαν να κουβαλούσαν δύο χρόνια τώρα μια αδικία που τους πνίγει καθημερινά, ξέροντας πως όλοι θα μπορούσαν να βρίσκονται στη θέση αυτών των 57 αθώων.
Βόλος, ΤΑΧΥΔΡΟΜΟΣ
Η κραυγή που κυριάρχησε ήταν το σύνθημα «Δεν έχω οξυγόνο», τα οποία ήταν τα τελευταία λόγια που ακούστηκαν στα ηχητικά που είδαν τη δημοσιότητα. Μια φράση που συγκλόνισε τη χώρα και έκτοτε έγινε σύμβολο για όλα όσα δε συγχωράει η κοινωνία. Δεν ήταν μόνο μια προσωπική κραυγή αγωνίας, αλλά η φωνή μιας ολόκληρης γενιάς που ασφυκτιά σε ένα σύστημα που αντιμετωπίζει τις ανθρώπινες ζωές σαν αριθμούς. Το σύνθημα «εσείς μετράτε κέρδη και ζημιές, εμείς μετράμε ανθρώπινες ζωές» ακούστηκε ξανά, δυνατά, βγαλμένο από χιλιάδες στόματα, υπενθυμίζοντας πως η ασφυξία εκείνης της νύχτας έγινε συλλογικό βίωμα.
Θεσσαλονίκη, Ιnsider
Στις πλατείες και στις πορείες, κυρίαρχο σύμβολο ήταν τα αναμμένα κεριά. Εκατομμύρια κόσμου στην Αθήνα, στη Θεσσαλονίκη και όλες τις πόλεις, τα χωριά, τα νησιά από άκρη σε άκρη της χώρας, στην Κύπρο αλλά και στο εξωτερικό από ανθρώπους, όλων των ηλικιών, ήταν εκεί νέοι, γονείς, ηλικιωμένοι, οικογένειες με μικρά παιδιά οι οποίοι δε θέλουν και δεν μπορούν να ξεχάσουν.
Κύπρος, Πρώτο Θέμα
Λίγο πριν ξεκινήσουν οι πορείες αλλά και την ακριβή ώρα της τραγωδίας, αφέθηκαν κάποιες πόλεις άσπρα και μαύρα μπαλόνια προς τον ουρανό. Τα άσπρα συμβόλιζαν τις αθώες ψυχές που χάθηκαν και τα μαύρα την αδικία που βαραίνει ακόμα τις συνειδήσεις όλων μας. Και σε κάθε συγκέντρωση, σε όλες τις πόλεις της χώρας, τα ονόματα των νεκρών ακούγονταν δυνατά, ένα προς ένα, σαν μια τελετουργία που τους έφερνε ξανά κοντά μας. Ήταν σαν η παρουσία των 57 ψυχών να πλανιόταν ανάμεσα στους διαδηλωτές, δίνοντας δύναμη στον αγώνα για δικαιοσύνη.
Λάρισα, Typosthes
Στα χέρια των διαδηλωτών υπήρχαν χαρτόνια με τα πρόσωπα των αδικοχαμένων. Οι φωτογραφίες των νέων παιδιών κρατήθηκαν σαν ιερά σύμβολα, σαν να προσπαθούσαν οι άνθρωποι να κρατήσουν ζωντανές τις μορφές τους. Οι μανάδες που κρατούσαν τις φωτογραφίες των παιδιών τους δεν ήταν μόνες. Χιλιάδες χέρια τις έπιαναν, άγνωστοι τις αγκάλιαζαν σιωπηλά, σαν να προσπαθούσαν να μοιραστούν τον πόνο τους. Στο σημείο μηδέν, εκεί που τα παιδιά έσβησαν, μαζεύτηκαν γονείς, συγγενείς και φίλοι των θυμάτων αλλά και απλός κόσμος ο οποίος ήθελε να δείξει πως δε θα λησμονήσει ποτέ αυτούς ανθρώπους, που έγιναν παιδιά, εγγόνια, φίλοι και συγγενείς όλης της Ελλάδας.
Μυτιλήνη, StoNisi.gr
Η αλληλεγγύη που γεννήθηκε από εκείνο το έγκλημα ήταν ίσως το μοναδικό φως μέσα στο σκοτάδι. Οι γονείς που θρηνούν έγιναν οι δικοί μας γονείς. Μετά από εκείνη τη νύχτα, αλλάξαν όλοι- ή έστω η περισσότεροι όπως φάνηκε. Η τραγωδία των Τεμπών δεν ήταν απλώς ένα δυστύχημα που στοίχισε ζωές. Ήταν ένα έγκλημα που έκανε όλους τους Έλληνες να νιώσουν πως η αδιαφορία σκοτώνει και πως η ασφάλεια στη χώρα αυτήν δεν είναι αυτονόητη.
Το αίσθημα της αδικίας κυριαρχούσε στις κουβέντες των διαδηλωτών. Δύο χρόνια μετά, κανείς δεν αισθάνεται πως έχει αποδοθεί δικαιοσύνη. Τα συνθήματα που ακούγονταν έλεγαν την αλήθεια που όλοι αισθανόταν: «Ήταν έγκλημα, όχι δυστύχημα». Οι υποσχέσεις που δόθηκαν από την Πολιτεία ήταν κούφιες, ενώ η ατιμωρησία βαραίνει ακόμα περισσότερο την οργή των ανθρώπων. Η φράση «Δύο χρόνια μετά, τίποτα δεν άλλαξε» ακουγόταν σχεδόν παντού, σαν μια καταγγελία που δε χωράει πια σε λόγια, αλλά μόνο σε κραυγές.
Ξάνθη, Εnikos.gr
Μέσα σε αυτή τη θλίψη και την οργή, υπήρχε και κάτι βαθύτερο: η ενότητα. Όλοι όσοι κατέβηκαν χθες στον δρόμο δε βγήκαν μόνο για να τιμήσουν τους νεκρούς, αλλά για να δώσουν φωνή σε αυτούς που χάθηκαν και σε όσους συνεχίζουν να παλεύουν, έγιναν το οξυγόνο εκείνων που το έχασαν, όσο και αν κάποιοι προσπάθησαν να τους δυσκολέψουν, όλοι έδειξαν πως δε σταματάει το ποτάμι αδικίας που νιώθουν να ξεχειλίζει μέσα τους. Ο κόσμος δεν ήταν απλώς θεατής αυτής της τραγωδίας, έγινε κομμάτι της. Τα θύματα έγιναν δικοί τους άνθρωποι. Τα πρόσωπά τους αποτυπώθηκαν στις καρδιές τους, σαν να ήταν δική τους οικογένεια.
Ναύπλιο, cnn.gr
Οι συλλογικές κινητοποιήσεις ήταν η υπόσχεση, πως αυτό το έγκλημα δε θα ξεχαστεί, ότι κανένα «ανθρώπινο λάθος» δε θα σβήσει την ευθύνη όσων άφησαν ένα ολόκληρο σύστημα να καταρρεύσει από αδιαφορία και κυνισμό. Οι φωνές που ακούστηκαν δε ζητούσαν μόνο δικαιοσύνη για να δικαιωθούν οι οικογένειες και τα θύματα, αλλά ένα μέλλον όπου η ανθρώπινη ζωή θα είναι κάτι παραπάνω από ένας αριθμός μακριά από την κρατική συγκάλυψη και αδιαφορία.
Χανιά, cnn.gr
Η σιωπή των 57 δευτερολέπτων που κρατήθηκαν για τα θύματα ήταν εκκωφαντική. Ήταν μια σιωπή που δεν έκρυβε μόνο θλίψη, αλλά και αποφασιστικότητα. Η κοινωνία δείχνει πως δεν πρόκειται να αφήσει τη μνήμη να ξεχαστεί. Η πληγή των Τεμπών μπορεί να μην κλείσει ποτέ, αλλά όσο υπάρχουν άνθρωποι στους δρόμους, θα παραμένει ανοιχτή για να θυμίζει πως η δικαιοσύνη είναι μια ιερή υποχρέωση όλων των ανθρώπων και όχι μια απλή λέξη.
Δύο χρόνια μετά, το αίτημα παραμένει το ίδιο, να μην ξεχαστεί κανείς να μείνει η μνήμη ζωντανή. Οι άνθρωποι που χάθηκαν εκείνο το βράδυ έγιναν σύμβολα μιας κοινωνίας που διεκδικεί. Μπορεί να μην τους γνωρίσαν ποτέ, αλλά τους ένιωσαν όλοι κοντά τους δίπλα τους. Κι αν κάτι έδειξαν οι πορείες αυτές, είναι πως αυτό το έγκλημα δε θα σβήσει ποτέ. Η αλληλεγγύη έγινε δύναμη, η οργή έγινε φωνή και η απώλεια έγινε συλλογική υπόθεση. Ο δρόμος μπορεί να είναι μακρύς, αλλά η αλήθεια είναι ήδη εδώ και είναι γραμμένη στις φωνές όσων δε θα σωπάσουν ποτέ.
Ρόδος, rodiaki.gr
Η Ελλάδα άλλαξε. Οι καρδιές ενώθηκαν. Και όσο η δικαιοσύνη αργεί, τόσο οι φωνές θα δυναμώνουν. Το έγκλημα των Τεμπών δε θα ξεχαστεί. Γιατί δύο χρόνια μετά, είμαστε όλοι ακόμα εδώ. Για αυτούς που χάθηκαν. Για αυτούς που έμειναν πίσω. Για όλους μας γιατί η κοινωνία θα συνεχίζει να ασφυκτιά, μέχρι να αποδοθεί δικαιοσύνη.
Συντάκτης: Μαριάννα Χατζή
