Δύο χρόνια μετά την τραγωδία των Τεμπών, η μνήμη παραμένει ανοιχτή πληγή. Δεν είναι μόνο η θλίψη, είναι η οργή, είναι αυτή η γνήσια απορία για τα τόσα ύποπτα πολλά θολά σημεία, που δε βρίσκει απάντηση. Χθες, η Ελλάδα ήταν στους δρόμους, από την πρωτεύουσα μέχρι και το πιο απομακρυσμένο ακριτικό νησί. Στη Μυτιλήνη, πέρα από τις συγκεντρώσεις, ερασιτέχνες ηθοποιοί ανέλαβαν να φωνάξουν για δικαιοσύνη μέσα από την τέχνη. Στην πλατεία Σαπφούς, μπροστά σε πλήθος κόσμου, παρουσίασαν ένα θεατρικό δρώμενο αφιερωμένο στους 57 αδικοχαμένους επιβάτες εκείνης της μοιραίας νύχτας.
Λιτές σκηνές, δυνατές εικόνες, παρουσίες που κόβουν σαν μαχαίρι. Η παράσταση δεν είχε μόνο στόχο να θυμίσει, αλλά να απαιτήσει: Δικαιοσύνη, ασφάλεια, μια υπόσχεση ότι κανένας δε θα ξαναμπεί σε τρένο με τον φόβο πως ίσως να μη φτάσει ποτέ στον προορισμό του. Οι δρόμοι προς την προκυμαία είχαν κλείσει. Ο κόσμος είχε πλημμυρίσει την πλατεία, σιωπηλός, συγκινημένος. Και όταν οι ηθοποιοί ξάπλωσαν στο έδαφος σχηματίζοντας με τα σώματά τους ένα τεράστιο “ΓΙΑΤΙ”, η σιωπή έγινε κραυγή.
Την ίδια στιγμή, στην Αθήνα, ένα άλλο σύμβολο ελευθερίας έκφρασης γεννιόταν μέσα από τη μουσική. Ένας νεαρός μουσικός, στημένος στο κέντρο των επεισοδίων, έπαιζε κιθάρα. Ο ήχος του, μια διαμαρτυρία διαφορετική, χωρίς συνθήματα, χωρίς οργή – μόνο η μουσική του, που έστελνε ένα μήνυμα: Η μνήμη δεν τρομοκρατείται. Δε φώναζε, δεν πετούσε πέτρες, δεν έκλεινε δρόμους. Η μουσική του μιλούσε από μόνη της, σαν μια υπενθύμιση ότι η τέχνη ενώνει, ότι η μνήμη δεν ξεχνιέται.
Αυτούς του τύπους τους αγαπάμε λίγο περισσότερο, για την τρέλα τους, για την ψυχή τους και για την χλέπα που ρίχνουν σε όσους την αξίζουν και μετά απλά συνεχίζουν σαν να μη συνέβη τίποτα 🖤#28_Φλεβάρη #τεμπη_εγκλημα #Τεμπη_δικαιωση pic.twitter.com/j1Dy4aV05p
— Crash☘️ (@Crash_cfu) February 28, 2025
,
Όμως, η απάντηση της εξουσίας ήταν βία. Χωρίς καμία πρόκληση, άνδρες των ΜΑΤ τον πλησίασαν και τον απώθησαν με τις ασπίδες τους. «Δεν κάνω κάτι», ακούγεται να λέει στο βίντεο που κυκλοφόρησε στα social media. Η απάντηση; «Φύγε από εδώ ρε! Πακιστανός είσαι;». Μια φράση που, εκτός από εξοργιστική, αποκαλύπτει πολλά για το πώς αντιμετωπίζεται η αντίσταση – ακόμη και όταν αυτή εκφράζεται με νότες.
Ο νεαρός δε σταμάτησε. Πήρε τη φυσαρμόνικά του και συνέχισε. Γιατί η Τέχνη δε φιμώνεται. Όπως και η αλήθεια.
