H καθόλου αθώα -μια στο τόσο- επικοινωνία με πρώην

Κάθε σχέση της ζωής μας είναι μοναδική. Μπορεί να υπάρχει μεν η ίδια βάση που είναι το συναίσθημα, ο έρωτας, αλλά κάθε μια έρχεται, περνάει κι αφήνει -τις περισσότερες φορές- κατάλοιπα ή στις ελάχιστες εξαιρέσεις μόνο ευχάριστες αναμνήσεις. Όλες όμως οι σχέσεις είναι περίπλοκες. Ανεξάρτητα λοιπόν από το πόσο υγιής ή όχι μπορεί να ήταν τελειώνοντας, φτάνουμε σε ένα σημείο, καιρό αργότερα, να σκεφτόμαστε αν θα συνεχίσουμε να έχουμε κάποιας μορφής επικοινωνία έστω μια στις τόσες, ή να ξεκόψουμε τελείως.

Στα παραπάνω και σε όλα όσα αναφέρουμε, θα πρέπει να διαφοροποιήσουμε τις σχέσεις που έχουν οδηγήσει σε γάμο κι έχουμε την ύπαρξη παιδιών. Καθώς εδώ είναι αδιαπραγμάτευτη η επικοινωνία και για το καλό όλων οφείλουν οι εμπλεκόμενοι να τη διατηρήσουν με κάθε αξιοπρέπεια και οι νυν σύντροφοι που θα προκύψουν με απόλυτο σεβασμό.

Σε όλες τις άλλες μορφές σχέσεων τις οποίες αναφερόμαστε σήμερα, μετά τον χωρισμό, μπορεί να θεωρούμε φυσιολογικό να σκεφτούμε μετά από καιρό αν είμαστε έτοιμοι να επανασυνδεθούμε, διατηρώντας μια επικοινωνία. Θα αναρωτιέστε γιατί να το κάνουμε αυτό. Γιατί μπορεί να είμαστε συναισθηματικά προσκολλημένοι, σκεπτόμενοι πως μαζί τους έχουμε μοιραστεί προσωπικές στιγμές κι εμπειρίες ζωής. Γιατί μπορεί να νιώθουμε την ανάγκη της φιλίας τους μετά από τον χωρισμό, να νιώθουμε νοσταλγία, να έχουμε αναμνήσεις και στην τελική να θέλουμε μια πλατωνική σχέση που θα βασίζεται στη φιλία και στον αμοιβαίο σεβασμό. Θυμάμαι τον εαυτό μου να αποζητά την συνέχεια μιας επικοινωνίας μετά τον χωρισμό σκεπτόμενη τι κάνει ή αν είναι καλά και ποιοι θα τον φροντίσουν.

Αλήθεια τώρα μεταξύ μας πιστεύετε πως είναι ποτέ δυνατόν να είμαστε φίλοι με τους πρώην μας χωρίς αυτό να επηρεάζει τη ζωή μας ή ακόμη χειρότερα τη νέα μας σχέση; Γιατί, αν μου πείτε πως θα είμαστε φίλοι όσο είμαστε μόνοι μας, τότε το κάνουμε ακόμη χειρότερο το ρητό «άξιοι της μοίρας μας».

Θα κάνω λίγο, όμως, και τον συνήγορο του διαβόλου σ’ αυτή την ιστορία. Αναρωτιέμαι πρωτίστως πως αν θέλαμε να είμαστε μαζί, δε θα ήμασταν πρώην. Άρα κάποιος από τους δύο επέλεξε ένα τέλος, το οποίο ο άλλος όφειλε να τιμήσει αποχωρώντας με αξιοπρέπεια. Κανένα τέλος δε θα φέρει μια πλατωνική φιλία γιατί έτσι θα θέλαμε να την ονομάσουμε χρυσώνοντας το χάπι.

Όλες αυτές οι αναμνήσεις και η διάθεση περί συνέχειας της επικοινωνίας είναι οι καινούργιες σκιές που πέφτουν στη νέα μας σχέση. Σκεφτείτε τον εαυτό σας στην ανάλογη θέση κι αναρωτηθείτε πόσο ξεχωριστούς κι ιδιαίτερους θα σας έκανε όλη αυτή η κατάσταση; Καθόλου. Λογικό. Οι νέοι μας σύντροφοι θα πρέπει να νιώθουν ιδιαίτεροι, να αισθάνονται μοναδικοί, οι κύριοι των συναισθημάτων μας. Πώς μπορούν να νιώσουν έτσι όταν εμείς θα τους υπενθυμίζουμε διατηρώντας τις επικοινωνίες μας ότι έχουμε ξαναβιώσει μια ανάλογη κατάσταση με κάποιους άλλους; Ομοίως και στην αντίθετη πλευρά. Πώς θα έχουμε απαίτηση να επανακάμψουμε σε πρώην δημιουργώντας φιλικές σχέσεις όταν ίσως και ‘κείνοι ανήκουν ήδη κάπου αλλού, ήδη αφοσιωμένοι σε νέους συντρόφους.

Έτσι λοιπόν καταλήγουμε πως το redflag ανήκει σε μας που προσπαθούμε να κρατήσουμε μια ενεργή επικοινωνία με πρώην κι η διατήρηση αυτής είναι ένα αμφιλεγόμενο θέμα που μπορεί να δημιουργήσει άσχημες καταστάσεις. Γινόμαστε υπαίτιοι συναισθηματικών συγχύσεων νυν και πρώην προσπαθώντας να κρατήσουμε ισορροπίες. Γεννάμε στις υπάρχουσες σχέσεις μας συναισθήματα ζήλιας κι ανασφάλειας καθώς οι νυν μπορεί να αισθάνονται άβολα ή ακόμη και να απειλούνται. Άθελά μας ίσως προκαλούμε συγκρίσεις κι θεμιτούς ανταγωνισμούς. Η επικοινωνία με πρώην ακόμη και στο φιλικό της επίπεδο οδηγεί σε συγκρίσεις παρελθόντος και παρόντος. Κι όσο κι αν δε θέλουμε να το πιστέψουμε αυξάνουν τις πιθανότητες να αναζωπυρωθούν τα παλιά αισθήματα και να τεθεί θέμα εμπιστοσύνης στη νέα μας σχέση. Στην τελική ρε παιδιά είναι πολύ άδικο προς τους νυν συντρόφους. Το να είμαστε φίλοι με πρώην ενώ είμαστε σε μια σχέση δημιουργεί παραμέληση και συναισθηματική απόσταση.

Η σοφή γιαγιά μου εδώ θα έλεγε για τις προηγούμενες σχέσεις πως είναι περσινά, ξινά σταφύλια και δεν ασχολούμαστε. Η συμβουλή της για τη δε τωρινή θα ήταν «να καθίσω στ’ αυγά μου και να μη δημιουργώ θέματα από κει που δεν υπάρχουν». Κάποια πράγματα πρέπει να μένουν στο παρελθόν κι οφείλουμε να τα αφήσουμε εκεί. Ό,τι είχαμε πριν ανήκει στο παρελθόν και ‘μεις πλέον ανήκουμε κάπου αλλού. Κοιτάμε το παρόν, ονειρευόμαστε το μέλλον κι αφήνουμε πρώην στην ησυχία τους, εξασφαλίζοντας πρωτίστως τη δική μας.