Υπάρχουν πολλά δύσκολα επαγγέλματα, όμως λίγα είναι δύσκολα και ταυτόχρονα μοναχικά όπως αυτό του ναυτικού. Δύσκολο λόγω φύσης δουλειάς, αφού έχεις ν’ αντιμετωπίσεις και να συμβιβαστείς με ατελείωτες ώρες αϋπνίας, άσχημες καιρικές συνθήκες, απαιτητική και κουραστική δουλειά, είτε χειρωνακτική είτε γραφείου. Μοναχικό λόγω της απόστασης που σε χωρίζει με τους ανθρώπους που θα ήθελες να είσαι μαζί, λόγω των διαφορετικών ανθρώπων που θα βρεις μέσα σ’ ένα πλοίο και δε θα ταιριάξεις, των σχέσεων που είναι δύσκολο να διατηρήσεις. Αν σε όλα αυτά προστεθεί κι ο έρωτας λοιπόν, τότε το επάγγελμα γίνεται δυσβάσταχτο.
Πώς λες αντίο στον άνθρωπο που θες να ξυπνάει δίπλα σου κάθε πρωί; Πώς μπορείς να του πεις ότι αυτό το βράδυ είναι το τελευταίο που θα περάσετε μαζί για τους επόμενους έξι, οχτώ μήνες; Με τι καρδιά και τι μυαλό. Πώς μπορείς ν’ αφήσεις πίσω την καρδιά σου ενώ το σώμα σου ταξιδεύει για κάπου αλλού. Όταν έρχεται εκείνη η ώρα που πρέπει ν’ αποχωριστείτε σε μια κρύα αίθουσα ενός αεροδρομίου, θες τόσα πολλά να πεις, μα σωπαίνεις. Θες να κρατήσεις την αγκαλιά σου σφιχτά κλειστή, όμως δε γίνεται. Προσπαθείς να κρύψεις τη στεναχώρια σου. Γυρνάς να φύγεις και κοιτάς ξανά και ξανά πίσω σου, λες κι οι πόρτες κι οι άνθρωποι που στέκονται εκεί είναι διάφανοι και θα δεις τα μάτια που άφησες δακρυσμένα. Το μόνο ερώτημα που γυρνάει στο μυαλό είναι αν θα σε περιμένει να γυρίσεις.
Δεν είναι εύκολο να συνδυάσεις τη ζωή αυτή και την αγάπη. Κι όχι γιατί δεν μπορείς ή δε δικαιούσαι ν’ αγαπήσεις και ν’ αγαπηθείς, αλλά γιατί σκέφτεσαι πως θα βάλεις ακόμα έναν άνθρωπο σ’ αυτήν την αναμονή. Μια αναμονή που εσύ διάλεξες, αλλά τώρα πρέπει ν’ αποδεχθεί και κάποιος άλλος που δεν είχε τον χρόνο να επεξεργαστεί αν το προτιμάει. Κάπου εκεί αρχίζουν να γυρνούν μέσα στο μυαλό σου σκέψεις για το αν τελικά αξίζεις να σε περιμένουν, αν σ’ αγαπούν πραγματικά, αν με την πάροδο του χρόνου σε ξεχάσουν και βαρεθούν. Ίσως να τους δίνεις και δίκιο αν το κάνουν, άλλωστε κι εσύ δυσκολεύεσαι να ζήσεις έτσι. Ίσως γι’ αυτούς που μένουν πίσω να είναι πιο εύκολο, αφού έχουν διεξόδους για να ξεχαστούν. Για σένα όμως που είσαι κλεισμένος σ’ ένα μεταλλικό κουτί που χορεύει πάνω στα κύματα δεν είναι εύκολο.
Οι σκέψεις χορεύουν στο κεφάλι σου κι απλώς θες να περάσουν οι μέρες ακαριαία και να βρεθείς ξανά εκεί που αγαπάς. Ανυπομονείς να έρθει η ώρα να πας για ύπνο για να κλείσεις τα μάτια και να ονειρευτείς αυτό που ποθεί η καρδιά σου. Πίνεις καφέ και ρίχνεις κλέφτες ματιές στις φώτο του κινητού σου, ανακαλύπτοντας ξανά και ξανά κάτι καινούριο, στην ίδια φωτογραφία που έχεις δει τόσες φορές. Προσπαθείς να συνδεθείς στο ίντερνετ για να στείλεις ή να λάβεις ένα μήνυμα, μια λέξη που θα σε κάνει να χαμογελάσεις. Κι όταν δεν το καταφέρνεις αρκείσαι στη σιωπή και τη φαντασία.
Αυτός είναι ο έρωτας για τους ναυτικούς και τους αγαπημένους τους. Ένα τηλέφωνο στη μέση της νύχτας, ένα μήνυμα σε μια άσχετη στιγμή, μια ατελείωτη αναμονή, ένας κύκλος υπομονής. Δύο λέξεις που περιμένεις ν’ ακούσεις πριν πέσει η γραμμή. Ακόμα κι αν πιστεύουμε πως με την τεχνολογία τα πράγματα έχουν γίνει πιο εύκολα, δυστυχώς δεν ισχύει. Ο έρωτας δεν αλλάζει ακόμα κι αν οι εποχές εξελιχθούν. Δύο άνθρωποι που αγαπιούνται θέλουν να είναι μαζί, χωρίς διακοπές κι αποστάσεις.
Ακόμα πιο δύσκολο γίνεται όταν δεν είσαι μαζί με τον άλλο. Σκέφτεσαι κι αναρωτιέσαι αν θα πρέπει να πεις αυτό που νιώθεις. Αν ο άλλος θ’ αντέξει την απουσία σου, αν θα μπορεί να διαχειριστεί την απόσταση. Αν του αξίζει αυτή η ζωή. Θες τόσο πολύ να μιλήσεις, να ξέρει ο άλλος ότι δεν μπορείς ν’ ανασαίνεις χωρίς εκείνον, δε γελάς, δε νιώθεις. Κι όμως να πρέπει να το θάψεις, από φόβο πως ο άλλος δε θ’ αντέξει να το ζήσει.
Αυτή είναι η πραγματικότητα του ναυτικού. Χαμένες στιγμές, συναισθήματα σε αναμονή και μια επιθυμία να τα προλάβεις όλα, μην τυχόν χτυπήσει το τηλέφωνο και πρέπει να ξαναπατήσεις παύση στη ζωή σου.
ΥΓ: Ξέρω πως πολλοί θα πείτε για τα καλά λεφτά κι ότι είναι θέμα επιλογής, όμως κανείς δε σε προετοιμάζει για κάτι τέτοιο. Πας στο άγνωστο κι ανακαλύπτεις σιγά σιγά τι περιλαμβάνει. Όπως έλεγαν κι οι παλαιότερες γενιές ναυτικών, μόνο οι φυλακισμένοι κι οι Ναυτικοί μετράνε τόσο πολύ τον χρόνο.
Θέλουμε και τη δική σου άποψη!
Στείλε το άρθρο σου στο info@pillowfights.gr και μπες στη μεγαλύτερη αρθρογραφική ομάδα!
Μάθε περισσότερα ΕΔΩ!
Συντάκτης: Αμάντα Δουλγεράκη
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
