Ψυχανάλυση στην ψυχανάλυση –από τα πιο ωραία πράγματα που έκανα ποτέ για τον εαυτό μου- και κουβέντα στην κουβέντα για τα ενδότερα της ψυχής, άκουσα κάποτε να μου λένε ότι κάθε χωρισμός δημιουργεί στον ψυχισμό την ίδια αίσθηση με τον θρήνο της απώλειας. Στην αρχή σκέφτηκα ότι αποκλείεται να παρομοιάζουμε έναν απλό χωρισμό με κάτι τόσο μεγάλο. Υστέρα όμως από μια κάποια ανάλυση συνειδητοποίησα ότι ουσιαστικά, όπως ο θάνατος συνδέεται με την απώλεια έτσι κι ό χωρισμός, γι’ αυτό κι η παρομοίωση.
Έρχεται η ώρα του χωρισμού λοιπόν, χάνεις από κοντά σου είτε με δική σου θέληση είτε όχι, έναν άνθρωπο με τον οποίο έζησες απίστευτες στιγμές. Γέλια, ταξίδια, κλάματα, καβγάδες, νύχτες παθιασμένες κι ένα σωρό ωραίες στιγμές. Ξαφνικά τίποτα! Και μέσα σ’ αυτό το τίποτα που ήρθε και σου χτύπησε τη πόρτα απρόσμενα ή όχι, καλείσαι με όποιο τρόπο βρεις να μαζέψεις ό,τι σου έχει απομείνει και να πας παρακάτω. Πώς όμως; Πόσες φορές έχεις πει με το που τελείωσε μια σχέση σου ότι δε θα ξανά κάνεις άλλη; Ότι τελείωσες με τους έρωτες, τις καρδιές και τα γλυκόλογα; Κι ότι δεν έχεις τη δύναμη να το ξαναπεράσεις όλο αυτό;
Τη δεδομένη στιγμή, αυτή που έρχεται μετά το χωρισμό, δεν μπορείς καν να σκεφτείς την πιθανότητα ότι θα ξανακάνεις σχέση. Είναι αδύνατον να σκεφτείς ότι κάποιος άλλος τώρα θα πάρει τη θέση της πρώην αγάπης και θα αναγκαστείς και πάλι από την αρχή να κάνεις όλον αυτόν τον ερωτικό κύκλο. Τώρα, το αν όντως έχεις τελειώσει με το παιχνίδι του έρωτα ή όχι είναι μια άλλη ιστορία, που βασικά δεν είναι και στο δικό σου χέρι μιας κι αυτός ο φτερωτός και κατά τ’ άλλα εκνευριστικός μικρούλης θεός σε πετυχαίνει τις πιο άκυρες ώρες και μέρες. Αν ψάξεις λίγο πιο βαθιά, θα δεις ότι δεν έχεις τελειώσει με τις σχέσεις και την επιθυμία αυτή του έρωτα, δεν έχεις κουραστεί να παίζεις αυτό το πραγματικά θεσπέσιο παιχνίδι της σαγήνης, μα κατά βάθος φοβάσαι. Έχεις πληγωθεί, απογοητευτεί, θυμώσει -μπορεί και μισήσει- κι ένιωσες τόσο έντονα και συνάμα αρνητικά συναισθήματα που στην σκέψη και μόνο ότι μπορεί κάποτε να τα ξανά νιώσεις τρέχεις να κρυφτείς.
Φοβάσαι μπροστά στην πιθανότητα αυτή διότι ο πόνος έχει την καταπληκτική ικανότητα να συνδέεται με τη μνήμη η οποία με τη σειρά της έρχεται να σου υπενθυμίσει ότι στο τέλος του έρωτα καραδοκεί ο χωρισμός αρά κι ο πόνος της απώλειας. Είδες τελικά που κάθε χωρισμός είναι κι ένας «μικρός θάνατος», δίκιο είχαν οι επιστήμονες. Τι θα κάνουμε λοιπόν, μιας κι εσύ κι εγώ ξέρουμε πολύ καλά ότι δεν έχουμε τελειώσει με αυτό τον τομέα· θα πορευτούμε με τους φόβους αγκαλιά και θα κλειστούμε στο καβούκι μας; Πώς θα ξεπεράσουμε τους φόβους αυτούς έτσι ώστε να φτιάξουμε μια νέα σχέση όσο πιο κοντά γίνεται σε αυτή που επιθυμούμε πραγματικά;
Το λάθος –μια λέξη η οποία προσωπικά δε μου κάνει μιας και «το λάθος» τη φάση που γίνεται θεωρείται σωστό– ξεκινάει από την ώρα εκείνη όπου ο φόβος για τη δημιουργία μιας νέας σχέσης συναντά το φόβο της μοναξιάς. Από τη μια δεν μπορείς να σκεφτείς την προοπτική ότι θα ξανά κάνεις σχέση κι από την άλλη φοβάσαι μπροστά στην πιθανότητα να μείνεις μόνος σου. Έλα που όμως χρειάζεται να μείνεις μόνος σου. Χρειάζεται να δεις τι πραγματικά επιθυμείς πρώτα από τον εαυτό σου κι ύστερα από τους άλλους. Να χαλαρώσεις και να εμπιστευτείς τη διαδικασία του χωρισμού μαζί με όλα τα στάδιά του. Να αφεθείς στο πόνο αυτό -όσο άσχημος κι αν είναι- γιατί θα γίνει οδηγός προς τη νέα σου ανανεωμένη ταυτότητα.
Από κάθε σχέση σου κάτι παίρνεις, κάτι μαθαίνεις και κάτι αφήνεις πίσω. Μαθαίνεις να αναγνωρίζεις με ποιες καταστάσεις, συμπεριφορές, κουβέντες και χαρακτήρες μπορείς να εναρμονιστείς. Κι όταν το μάθεις, αυτό ψάχνεις κι αυτό προσελκύεις. Κάπου εκεί, εν τέλει, σταματάς να φοβάσαι για τη νέα σχέση που έρχεται γιατί τώρα ξέρεις ότι αυτό που έρχεται είναι αυτό που θέλεις να συμβεί. Μαγικά, λες και ήπιες ένα φίλτρο έχεις ετοιμότητα ως προς το να ξανά ερωτευτείς, να ξανά αφεθείς, να ξανά αγαπήσεις. Κι εκεί έτσι ανυποψίαστα, ο μικρός, εκνευριστικός, φτερωτός θεός, μόλις καταλάβει ότι τα έχεις βρει με εσένα, σε χτυπάει με το βέλος του για ακόμη μια φορά.
Συντάκτης: Δέσποινα Κυριάκου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
