Γυναικοπαρέα κοντά στα τριάντα κάθεται για το μεσημεριανό καφεδάκι της στη Μητροπόλεως.
Οι δυο παρήγγειλαν ελληνικό, η τρίτη καπουτσίνο παγωμένο. Καμιά τους δε φαίνεται κουρασμένη, είναι και οι τρεις γεμάτες ενέργεια και φρέσκες. Οι χειρονομίες τους έντονες και οι φωνές τους κουρδίζονται ταυτόχρονα στο «Ε, μα ναι κορίτσι μου, πόσο δίκιο έχεις!».
Η αγαπημένη τους κουβέντα φυσικά και είναι οι άντρες.
Με το ζόρι κρατιέμαι από την κούραση να κρυφακούσω, με τη κρυφή ελπίδα πως θα εισχωρήσω στο άβατο της γυναικείας ψυχοσύνθεσης. «Ο άντρας μου θα είναι το κεφάλι κι εγώ ο λαιμός, κορίτσια» λέει η μία.
«Θα νομίζει πως αυτός παίρνει τις αποφάσεις, αλλά εγώ θα είμαι αυτή που θα τον καθοδηγεί που να κοιτάξει. Σιγά και μην τον αφήσω να πάρει έστω και μια πρωτοβουλία. Θα εξαρτάται από μένα!»
Τα νεύρα μου γίνονται κρόσσια και θέλω να πεταχτώ και της πω: «το κεφάλι δίνει εντολές στο λαιμό για το που θα γυρίσει» αλλά δεν είναι αυτή η ουσία.
Η ουσία είναι πως πρόκειται για μια γυναίκα χειριστική που πιστεύει πως χειραγωγεί τον άντρα της και πως αυτός θα είναι πλήρως εξαρτημένος από αυτή. «Ας φέρνει τα λεφτά στο σπίτι για να ζούμε άνετα κι εγώ θα του συγχωρήσω και το κέρατο, έχοντας φυσικά πάρει τ’ ανταλλάγματα που θέλω..» αναφωνεί σε κάποια στιγμή η δεύτερη.
Είναι φυσικό αυτές οι δυο να είναι φίλες. Κινούνται στο ίδιο μήκος κύματος. Εξάρτηση και πάλι εξάρτηση από τον άλλο. Είτε συναισθηματική είτε οικονομική. Μια εξάρτηση που αγοράζει μια ανύπαρκτη αξιοπρέπεια.
Κάθε κέρατο κι ένα δαχτυλίδι.
«Τι να σας πω κορίτσια.. Να μου χαμογελάει και να με παίρνει αγκαλιές θέλω. Να με προσέχει αλλά θα τον προσέχω κι εγώ. Δεν χρειάζεται να έχει χρήματα. Θα δουλεύω κι εγώ όσες ώρες χρειαστεί.» πρόσθεσε η τρίτη κι ένα χαμόγελο έσκασε στα χείλη μου.
Εκείνη επέλεξε να έχει σχέση ισότητας και όχι εξάρτησης.
Είναι όμορφο να ξυπνάς το πρωί, να νιώθεις την ανάσα του ανθρώπου σου στο λαιμό σου και να ξέρεις πως είναι εκεί για σένα, από επιλογή του κι όχι επειδή δε βολεύεται κάπου καλύτερα.
Οι σχέσεις εξάρτησης τελειώνουν εύκολα και με μαθηματική ακρίβεια. Τελειώνουν γιατί ποτέ δεν είναι αληθινές. Δεν έχουν συναισθήματα, είναι συναλλαγές.
Υπάρχουν άντρες που επιδιώκουν αυτές τις σχέσεις καθώς ενέχουν το στοιχείο της εξουσίας. «Εγώ πληρώνω, εγώ αποφασίζω» είναι η λογική τους. Είναι η λογική προηγουμένων δεκαετιών που υπήρχαν θεσμοθετημένα τα προικοσύμφωνα.
Είναι η λογική των ανθρώπων που κάνουνε παζάρια. Αυτοί οι άντρες ταιριάζουν απόλυτα με τις χειριστικές και εξαρτημένες από αυτούς γυναίκες. Όμως, στον έρωτα δε γίνονται παζάρια. Στον έρωτα τα δίνεις όλα.
Εμπιστεύεσαι με κλειστά μάτια και συμπορεύεσαι. Κρατιέσαι χέρι-χέρι και περπατάς μαζί στο μονοπάτι, όχι ένα βήμα πίσω από τον άνθρωπο σου.
Στον έρωτα παλεύεις με τους δράκους της ψυχής σου και νικάς γιατί έχεις σύμμαχο.
Στον έρωτα δεν κοιτάς να ελέγξεις ή να πάρεις, δίνεις την καρδιά, την ψυχή και το σώμα σου.
Αυτό προϋποθέτει όμως δυο ανθρώπους που επιλέγουν να είναι μαζί και να πράττουν με σεβασμό και αξιοπρέπεια στις ανάγκες του άλλου.
Στοιχεία που μπορούν να έχουν μόνο δυο άνθρωποι ανεξάρτητοι.
Συντάκτης: Αστέριος Αστερίου
