Το παρόν κείμενο αποτελεί υποψηφιότητα για το διαγωνισμό διηγήματος με θέμα «Το πιο ερωτικό μου καλοκαίρι» που διοργανώνουν το pillowfights.gr και το travel agency 18-24.gr.
Γράφει η Ήρα-Παρασκευή Παπαποστόλου.
Ξημέρωσε μια υπέροχη μέρα για την Έλενα. Ο ήλιος έμπαινε από το ματάκι της πόρτας και από τα σφιχτοκλεισμένα ξύλινα πατζούρια. Φανταζόταν το δρόμο από φως μεσα στην απέραντη θάλασσα και τις φούξια μπουκαμβίλιες που έλαμπαν. Γύρισε και κοίταξε τον Κίμωνα που κοιμόταν ήρεμος δίπλα της, με τα μαλλιά μες στα μάτια του. Επιτέλους ήταν ερωτευμένη. Όχι εμμονές, όχι τελειομανείες, όχι με το ζόρι αλλαγές, όχι ψυχαναγκασμοί, όχι ζήλιες, όχι ταξικά κόμπλεξ, όχι συμβιβασμοί. Αυτά ανήκαν σε προηγούμενες ζωές. Τώρα είχε βρει την αγάπη: τα όμορφα και ειλικρινή λόγια, τον ερωτισμό, τον θαυμασμό, τη φροντίδα, το χάδι, το ψυχικό δέσιμο, την κατανόηση, την επικοινωνία, την ελευθερία. Τα βήματα των δύο. Των δύο που περπατούν παράλληλα και συναντιούνται. Των δύο που κυλούν όπως τα κρυστάλλινα νερά του ποταμού. Των δύο που χορεύουν στο άπειρο. Των δύο που μπορούν όταν θέλουν να γίνουν ένα.
Τον Κίμωνα η Έλενα τον γνώρισε στο facebook. Δεν της είχε ξανασυμβεί ποτέ κάτι τέτοιο. Οι προηγούμενοι σύντροφοί της ήταν συνήθως γνωστοί γνωστών. Τους γνώριζε σε παρέες όταν έβγαινε έξω. Αυτός όμως ενδιαφέρθηκε πραγματικά να την γνωρίσει. Από τις φωτογραφίες της στο νησί πιάστηκε και άρχισε να της μιλάει. Και ήταν σαν να την είχε δει πώς ήταν μέσα της, όχι έξω.
Η Έλενα είχε παραιτηθεί από καιρό. Δεν ήθελε σχέση, δεν ήθελε τίποτα. Οι σύντροφοι μόνο κακό της έκαναν. Ο καθένας από αυτούς το μόνο που ήθελε ήταν να ικανοποιήσει τον εγωισμό του. Και τώρα βρισκόταν αυτός ο άνθρωπος που ήθελε να ασχοληθεί μαζί της. Ήταν άραγε αλήθεια ή θα πέρναγε πάλι τα ίδια;
Η συζήτηση για την προσωπική της ζωή με έναν άγνωστο ήταν ένα μεγάλο ρίσκο που όμως τόλμησε να πάρει. Στα 32 της χρόνια δεν είχε πλέον άγνοια κινδύνου. Άκουσε το ένστικτό της που της φώναζε να τολμήσει και παράλληλα ζύγιζε και τις κουβέντες της.
Όταν συναντήθηκαν για πρώτη φορά ήταν λες και γνωρίζονταν χρόνια. Πόσο ήθελε να αγαπηθεί από αυτόν τον άνθρωπο! Και της βγήκε τόσο εύκολα που αφέθηκε να αγαπηθεί.
Ο Κίμωνας κοιμόταν ακόμα κι εκείνη άρχισε να σκέφτεται τις μέρες τους στο νησί. Εικόνες, κουβέντες, μυρωδιές.
Αύγουστος. Πρώτη μέρα στο νησί. Φωτιά καλοκαιριού. Ο ήλιος έπεφτε στα γκριζογάλανα μάτια του Κίμωνα κι εκείνα όσο καταβρόχθιζαν το φως έμοιαζαν καθαρά, σχεδόν διάφανα. Είχε καθίσει στην άμμο και είχε βυθίσει βαθιά τα χέρια και τα πόδια του. Ένιωθε μια ζέστη λυτρωτική που τον χαλάρωνε και του δημιουργούσε μια διάθεση ερωτική.
Γύρισε στην Έλενα και της είπε με χαμηλή φωνή: «Κάπως έτσι πρέπει να είναι ο παράδεισος». Εκείνη τον κοίταξε με ύφος μικρού παιδιού που του είχαν χρόνια στερήσει το παιχνίδι. «Μα εδώ, σ’ αυτή τη ζωή, σ’ αυτή τη γη είναι και ο Παράδεισος και η Κόλαση Κίμωνα. Όλοι το λένε» , του απάντησε. Μα εκείνος δεν ασχολήθηκε. Δεν μπορούσε τις γενικότητες. Ήθελε τις υποκειμενικές και αληθινές εντυπώσεις που προέρχονται από την προσωπική εμπειρία. Να, όπως αυτή τη διαπίστωση που έκανε μόλις τώρα. Και που προερχόταν κατευθείαν από την καρδιά.
Η Έλενα, πάλι, καμιά φορά παπαγάλιζε εύκολα ιδέες που άκουγε από δω κι από κει και τις έμοιαζαν σωστές. Τον είδε που δεν ασχολήθηκε μαζί της αλλά δεν την ένοιαξε. Γύρισε ξανά το βλέμμα της στο βιβλίο που διάβαζε. Στο ραδιοφωνάκι που ήταν ανοιχτό με τον ήχο χαμηλωμένο ήταν η ώρα των ειδήσεων. Άκουσαν σχεδόν αδιάφορα: «Τους 200.000 ξεπέρασαν οι νεκροί από τον πόλεμο στη Συρία, μέσα σε σχεδόν μόλις τέσσερα χρόνια, σύμφωνα με ανακοίνωση του Συριακού Παρατηρητηρίου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων. Ο απολογισμός είναι σίγουρα μεγαλύτερος καθώς είναι αδύνατο να εργασθούν σε ορισμένες περιφέρειες που ελέγχονται από το καθεστώς ή από τους τζιχαντιστές της οργάνωσης Ισλαμικό Κράτος…»
Από την παραλία έφυγαν όταν ο ήλιος δεν τους έκαιγε πια μα είχε απομείνει μόνο η ανάμνηση της φωτιάς του. Το βράδυ έπιασε ένα απαλό αεράκι. Ντύθηκαν και κίνησαν για τον μεγάλο πλάτανο στο κέντρο της χώρας για να φάνε. Όσο περίμεναν το φαγητό έπιασαν την κουβέντα.
-Κίμωνα πιστεύεις;
-Ναι. Πιστεύω στη φύση και στη μεταφυσική. Είναι ωραίο να πιστεύεις σε κάτι που σε ξεπερνά. Κάποιοι το ονομάζουνε Θεό.
-Κι εγώ πιστεύω στη φύση. Έχω καταλήξει ότι τα ζώα είναι ανώτερα του ανθρώπου.
-Αλήθεια, ήθελα να σε ρωτήσω, γιατί όταν γνωριστήκαμε δε θέλησες να μάθεις για το παρελθόν μου;
-Γιατί μας απασχολεί τόσο πολύ το παρελθόν ενός ανθρώπου που μπορεί στην τελική με τα χρόνια να έχει αλλάξει; Γιατί θέλουμε να ξέρουμε σε όλα την αρχική τους στιγμή; Προσωπικά, μου αρέσει το τακτ της μαγειρικής που αποσπάει το πιάτο από το παρελθόν του. Αλλιώς την ώρα που θα έτρωγα θα έπρεπε να σκέφτομαι πως γεύομαι ένα κομμάτι ζώου που σφαγιάστηκε και γέμισε ο τόπος αίματα.
-Ξέρεις τι μου αρέσει πιο πολύ σ’ εσένα;
-Τι;
-Μου είπες από την πρώτη στιγμή την αλήθεια. Μου έκανες και πολύ ωραία κοπλιμέντα. Τώρα τα έχεις κόψει.
-Εγώ πίστευα ότι σου άρεσε που είμαι αρκετά έμπειρος και αυτοδημιούργητος. Οι γυναίκες είχα την αίσθηση πάντα ότι τέτοιους άντρες ψάχνουν. Τους θεωρούν περισσότερο γοητευτικούς.
-Σίγουρα παίζει ρόλο αλλά το βασικό ήταν ότι εκπέμπεις υγεία, είσαι αληθινός και ξέρεις να αγαπάς, με τον τρόπο σου, βέβαια.
-Εμένα μου άρεσε σ΄ εσένα ότι θέλεις να κάνεις κάτι στη ζωή σου αναζητώντας ένα κομμάτι αθανασίας. Μου άρεσε που είσαι μπλεγμένη με την τέχνη. Και χωρίς να έχεις άγχος να δημιουργήσεις κάτι που δεν έχει ξαναγίνει. Η ανάγκη για το νεοφανές στην τέχνη είναι κρίμα να μετατρέπεται σε άγχος για τους δημιουργούς. Σε μια κοινωνία όπου όλα έχουν γίνει δεν μένει παρά ο καθένας να είναι απλά ο εαυτός του. Μου άρεσε επίσης που είσαι μπλεγμένη ειδικότερα με τη ζωγραφική. Τα τραγούδια και τα βιβλία δεν είναι ιδιοκτησία κανενός είναι για όλους και ενώνουν πολλούς γι’ αυτό και τ’ αγαπάμε τόσο. Τους πίνακες δεν μπορεί να τους αγοράσει ο καθένας. Είμαι από τους τυχερούς που μπορούν να τους απολαύσουν μέσα στο σπίτι τους.
Η Έλενα που δεν είχε αρκετή αυτοπεποίθηση και ήθελε συνέχεια να της λένε ότι την αγαπούν ηρέμησε με τα λόγια του. Οι λέξεις του φωτιά, τη ζέσταναν και την έκαναν να τον θέλει ακόμα πιο πολύ. Δε μίλησαν άλλο όσο απολάμβαναν το φαγητό τους. Κι ύστερα πήγαν μια βόλτα στο λιμάνι.
Την ησυχία της βόλτας τους διέκοψαν οι σειρήνες από τα πυροσβεστικά οχήματα. Έβλεπαν ένα σύννεφο καπνού εδώ και ώρα και η ατμόσφαιρα μύριζε καμμένο αλλά νόμιζαν ότι κάποιος θα είχε βάλει φωτιά σε κλαδιά όπως συνήθιζαν να κάνουν. Δεν ήταν όμως αυτό. Ρώτησαν με περιέργεια τι είχε γίνει στο μοναδικό ψιλικατζίδικο που βρήκαν ανοιχτό. Κάποια κυρα-Μαρία είχε αφήσει το μάτι της κουζίνας ανοιχτό κι αποκοιμήθηκε. Είχε πάρει φωτιά το σπίτι της.
Το επόμενο πρωί η Έλενα ξύπνησε από ένα τραγούδι που συνηθίζουν να τραγουδάνε στα Δωδεκάνησα. «Τούτη η γης που την πατούμε όλοι μέσα θε να μπούμε», ακουγόταν δυνατά η μουσική από το διπλανό σπίτι.
Σηκώθηκε και έφτιαξε καφέ. Άνοιξε το παράθυρο να μπει η δροσιά του πρωινού που σύντομα θα διαδεχόταν ο καυτός ήλιος και βυθίστηκε στις σκέψεις της.
Η γη (λέξη που προέρχεται από το όνομα της αρχαιοελληνικής θεάς με το όνομα Γαία) έχει μεγάλη σημασία στην τέχνη που τόσο αγαπάει: από την αρχαιότητα με τη λατρεία της Μεγάλης Θεάς που συνδέεται κατά κανόνα με το ιερό δέντρο της όπως και με τη μεταφορά της ελληνικής μυθολογίας στα αγγεία, με αποκορύφωμα το κινηματογραφικό έργο « ‘Οσα Παίρνει ο Άνεμος», το βασισμένο στο ομώνυμο μυθιστόρημα της Μάργκαρετ Μίτσελ, που δεν είναι παρά ένας ύμνος στη γη.
Δεν μπορούσε να ξεχάσει αυτήν την τόσο έντονη εικόνα της ταινίας με την πρωταγωνίστρια να στέκεται όρθια δίπλα σε ένα αιωνόβιο δέντρο. Το δέντρο σκέφτηκε, αυτό το πολυετές ξυλώδες φυτό που αναπτύσσεται από έναν αυτοστηριζόμενο κορμό ο οποίος στη συνέχεια διακλαδίζεται, έγινε δέντρο γενεαλογικό με ρίζες και παρακλάδια ενώ διαδραμάτισε σπουδαίο ρόλο σε πολλά μυθολογικά και άλλα έργα.
«Αυτό το δέσιμο με τη γη γιατί να είναι τόσο σημαντικό;» αναρωτήθηκε. «Επειδή προσφέρει καρπούς και άρα είναι σημαντική για την επιβίωσή μας; Και αν δεν είσαι από κάποιο χωριό ή νησί νιώθεις ή δε νιώθεις τόσο έντονα τη σημασία της; Προσπαθείς να φτιάξεις τις δικές σου ρίζες κάπου ή αφήνεσαι να είσαι πολίτης του κόσμου; Η σημασία της γης σε γυρίζει κάπου, εκεί από όπου κατάγεσαι ή σε πάει κάπου μακριά, στη δική σου ”Γη της Επαγγελίας”;»
Τότε, γύρισε και κοίταξε τον Κίμωνα για μία ακόμη φορά που κοιμόταν ήρεμος, χωρίς καμία έγνοια. Και άρχισε να σιγοτραγουδά « … πριν να έρθεις ήμουνα στον άνεμο φτερό, τώρα δέντρο που πολύ βαθιά ριζώνει».
Ο Κίμωνας άνοιξε τα μάτια του. Είδε την Έλενα και με μια γρήγορη κίνηση την τράβηξε προς το μέρος του και την έβαλε μέσα στην αγκαλιά του. «Καλημέρα αγάπη μου! Τι τραβάει η όρεξή σου σήμερα;» «Εσένα όλη μέρα στο κρεβάτι μου!»
Αυτό ζούσαν. Έναν έρωτα απλό. Έναν έρωτα που σε δικαιώνει που ήρθες στη ζωή.
Το παρόν κείμενο αποτελεί υποψηφιότητα για το διαγωνισμό διηγήματος με θέμα «Το πιο ερωτικό μου καλοκαίρι» που διοργανώνουν το pillowfights.gr και το travel agency 18-24.gr.
Ψήφισε με like+share την ερωτική ιστορία της Ήρας και χάρισέ του ένα ταξίδι για δύο, σε Σκιάθο, Σκόπελο ή Πάρο!
