Βαρεθήκαμε ν' ακούμε κάθε χρόνο τα ίδια Χριστουγεννιάτικα τραγούδια

Μέσα Δεκέμβρη που λες  και το κρύο πλέον τσουχτερό. Το παραβλέπεις όμως, μιας κι όλα κάθε τέτοια εποχή φαίνονται υπέροχα, μαγικά, λαμπερά, πρωτόγνωρα. Κι ας γίνεται κάθε χρόνο αυτή η δουλειά, ξανά και ξανά. Λαμπάκια, μυρωδιές από γλυκά που ψήνονται, δώρα, μπάλες πολύχρωμες. Πόσο όμορφες οι στιγμές αυτές και φέτος. Ώσπου ξαφνικά ξεπετάγεται απ’ το ραδιόφωνο το Last Christmas κι οι συνειρμοί μονομιάς διακόπτονται. Σαν τη φωνή του σκηνοθέτη που φωνάζει ξαφνικά stop κι όλοι ξενερώνουν. Μα πάλι αυτό;

Ναι, πάλι αυτό! Αυτό που  άκουσες το πρωί στο ραδιάκι του σπιτιού την ώρα που βούρτσιζες δόντια. Αυτό που έπαιζε  στο διπλανό αμάξι το πρωί, την ώρα που πήγαινες στη δουλειά, αυτό που σε καταδίωξε στο κομμωτήριο πιο μετά κι αυτό που έπαιζε μέχρι και στο κρεοπωλείο της γειτονιάς, τώρα που περνούσες απ’ έξω.  Δεν έχεις εσύ πρόβλημα που βαρέθηκες ν’ ακούς  αυτό κι όλα τ’ άλλα Χριστουγεννιάτικα που το συνοδεύουν. Εκείνοι που επιμένουν να πατάνε το play έχουν!

Σιχαινόμαστε ή απλά μπουχτίσαμε με τα Χριστουγεννιάτικα τραγούδια κάποιοι κι έχουμε κάθε δικαίωμα να νιώθουμε έτσι.  Ο σημαντικότερος ίσως λόγος είναι ότι επαναλαμβάνονται συνεχώς τα ίδια. Είναι τόσα λίγα μα σε διαφορετικές εκδοχές. Φίρμα ο Ρουντολφ, Άγια η νύχτα κι ο Άι Βασίλης να έρχεται στην town,  πότε με τη συνοδεία μπουζουκιού, πότε με ηλεκτρική κιθάρα και πότε με σαξόφωνο. Βαρέθηκε κι αυτός να μην αλλάζει τίποτα στη ζωή του κάθε χρόνο κι είπε ν’ αλλάζει το άσμα. Οι στίχοι πάντα ίδιοι, η μελωδία διαφορετική.  Δεν είναι τραγούδια, κάλαντα κατάντησαν, τραγουδισμένα από διαφορετικά στόματα κάθε φορά!

Ας μη μιλήσουμε για τις προσδοκίες που μας προκαλούν οι στίχοι. Όλα είναι όμορφα, όλοι σε σκέφτονται, τα δώρα σε περιμένουν πλάι στο Χριστουγεννιάτικο  δένδρο και τ’ αγαπημένα σου πρόσωπα θα ‘ναι εκεί μόλις επιστρέψεις σπίτι για να σου δώσουν ένα φιλί . Τι φάση;  Πού είναι τα δώρα;  Πού κρύβεται ο τέλειος γκόμενος και γιατί δε με περιμένει κάτω απ’ το γκι; Μα τα τραγούδια άλλα μας έλεγαν!

Κανένα δε γράφτηκε για εμάς που δουλεύουμε στην αλλαγή του χρόνου;  Που γυρνάμε σπίτι με τα πόδια μας πρησμένα και που δε βρήκαμε καν το χρόνο να στολίσουμε δένδρο; Κανένα να λέει για το κλάμα που ρίχνουμε  οι πονεμένοι, βλέποντας όλα αυτά τα φωτάκια και την ξαφνική έξαρση αγάπης;  Που μας θυμίζουν αγαπημένα πρόσωπα που χωρίς εκείνους  οι γιορτές είναι βασανιστήριο;

Τα τραγούδια θα μου πεις των γιορτών πρέπει να ‘ναι χαρούμενα. Ναι κι οι άνθρωποι επίσης, όμως δεν είναι! Δεν είναι όλοι χαρούμενοι και δεν έχουν όλοι την ίδια διάθεση ν’ απολαμβάνουν τη Mariah Carey, τον Michael Bubble και τον Frank Sinatra όπου κι αν βρεθούν. Οι καλλιτέχνες απ’ την άλλη, πολύ απολαμβάνουν να σου τραγουδούν κάθε χρόνο τα Χριστούγεννα, αφού είναι αφορμή να γυρίσουν και κανένα extra videoclip ή  να μπει κανένα extra ευρώ στο λογαριασμό τους, απ’ τις εποχιακές εμφανίσεις σε θεματικούς χώρους.

Κι αυτός ο ψυχαναγκασμός φίλων και γνωστών που σε κάθε Χριστουγεννιάτικη νότα, πρέπει να μεταμορφωθώ σε χαμογελαστό ξωτικό και να χορεύω χαρούμενη, έχει καταντήσει γελοίος.  Νιώθω σαν εκείνα τα παιδικά κουκλάκια που πατάς το κουμπί στην πλάτη τους κι αρχίζουν τη χορογραφία μέχρι να τελειώσει το τραγουδάκι. Μετά, πάλι ακίνητα κι αμίλητα, περιμένοντας το επόμενο «πάτημα» για να πάρουν μπρος. Και τα χορεύουν όλα! Μα όλα;

Πώς μπορείς να χορεύεις το Last Christmas ενθουσιασμένος λες και το άκουσες πρώτη φορά κι είναι τουλάχιστον η εκατομμυριοστή; Πώς αντέχεις ν’ ακούς το Jingle Bells σε hard rock metal διασκευή; Και γιατί ενώ ενθουσιάζεσαι τόσο με το All I want for Christmas is you δεν πάτησες το play και το Μάιο; Μόνο μία μέρα τον ποθείς; Μια μέρα κάθε χρόνο;

Αν σου άρεσαν τόσο δε θα ‘ταν εποχιακά τραγούδι, αλλά «παντός καιρού» και χρόνου. Αλλά, παραδέξου το. Ο μόνος λόγος που κουνιέσαι όταν τ’ ακούς και δείχνεις να τ’ απολαμβάνεις, είναι η εποχή για την οποία γράφτηκαν κι όχι  για το τι λένε ή για το ποιος τα τραγουδάει.

Έτσι θα το δεχθώ. Θα το δεχθώ και θα πατήσω το play…