

Πόσες φορές έχουμε υπάρξει παρόντες σε τσακωμούς, από εκείνους που θέλουμε να ανοίξει η γη να μας καταπιεί από ντροπή, για όλα αυτά τα προσβλητικά σχόλια που εκτοξεύονται χωρίς έλεος και που αποδεικνύουν τη γιγαντιαία φαντασία του ανθρώπινου νου, όταν επρόκειτο να προσβάλλει ανελέητα αυτόν που έχει απέναντί του; Σε κάτι τέτοιες περιπτώσεις αποδεικνύεται «ο πλούτος της ελληνικής γλώσσας» και η ικανότητα που έχουμε αναπτύξει στον περιγραφικό μας λόγο, καθώς τα κοσμητικά επίθετα πάνε κι έρχονται. Η φαντασία του ανθρώπου καλπάζει με γοργούς ρυθμούς και αναδεικνύεται η ικανότητά του στο πόσο ετοιμόλογος μπορεί να γίνει σε καταστάσεις λεκτικής επίθεσης και ανταλλαγής προσβλητικών και ρατσιστικών σχολίων.
Με αφορμή λοιπόν ορισμένες τηλεοπτικές εκπομπές που προβάλλουν ανθρώπους να προσβάλλει ο ένας τον άλλον ή ακόμα τους βάζουν σε τέτοιους ρόλους σαν να βρίσκονται σε μια κακοστημένη παράσταση με κακό σκηνοθέτη, ατάλαντους ηθοποιούς και σενάριο χωρίς ουσία και περιεχόμενο, ας αναρωτηθούμε γιατί οι άνθρωποι τρέφονται από τους τσακωμούς κι ερεθίζονται στο να τους προκαλούν ή ακόμα και να συμμετέχουν σε αυτούς. Σε μια από αυτές τις τηλεοπτικές εκπομπές, ειπώθηκαν ρατσιστικά ηλικιακά σχόλια μεταξύ γυναικών. Λες και ο σεβασμός εξαρτάται από το φύλο, την ηλικία, την εξωτερική εμφάνιση κτλ.
Έχουμε αναρωτηθεί ποτέ λοιπόν τι κερδίζουμε ως προσωπικότητες, όταν προσβάλλουμε τον άλλον ή όταν γινόμαστε θεατές σε έναν καβγά ή ακόμα όταν παρακολουθούμε τέτοιου είδους τηλεοπτικές εκπομπές; Παρακολουθώντας για παράδειγμα προσβολές από 20χρονη γυναίκα προς 40χρονη γυναίκα του τύπου «είσαι γριά» λέγοντάς της ότι όταν φτάσει στην ηλικία της -δεν ξέρει!- αν η Διονυσία θα ζει, θα μας κάνει να νιώσουμε καλύτερα, να ταυτιστούμε με την 20χρονη ή ακόμα θα αποτρέψει το γεγονός ότι κι εμείς κάποια στιγμή θα γίνουμε 40, 50, 80; Αφού λοιπόν τίποτα από όλα αυτά δε θα συμβεί γιατί να μεταδίδονται τηλεοπτικά τέτοια σχόλια ή γιατί να παίρνουμε θέση στον καναπέ μας και να τα παρακολουθούμε αδηφάγα;
Τέτοιου είδους σχόλια θα έπρεπε να προσβάλλουν κάθε γυναίκα που δίνει αγώνες καθημερινά μέσα στην κοινωνία, στο σπίτι, στον εργασιακό της χώρο, για ισότητα και αξιοκρατία. Κι ενώ αυτούς τους αγώνες τους έχει κερδίσει -αν και υπάρχουν ακόμα και εκείνοι οι καλοθελητές που είναι πανέτοιμοι να γεμίσουν τη φαρέτρα τους με σεξιστικά βέλη- έρχεται εκείνος ο λόγος ο μισογυνιστικός, εκείνο το σχόλιο μια γυναίκας προς γυναίκα να καταρρίψει όλα αυτά για τα οποία έχει κοπιάσει βαθιά για να θεωρούνται αυτονόητα δικαιώματα. Πόσο σκληρές μπορούμε να γίνουμε άραγε εμείς οι γυναίκες μεταξύ μας; Για ποιο λόγο έχει καλλιεργηθεί αυτός ο ανταγωνισμός μεταξύ των γυναικών; Λες και η ζωή είναι καλλιστεία στα οποία θα νικήσει η πιο όμορφη, η πιο νέα, η πιο αδύνατη, η πιο λαμπερή. Η ζωή είναι αγώνας, ένας καθημερινός αγώνας δικαιωμάτων και απαίτησης για σεβασμό απέναντι σε κάθε ύπαρξη. Αφού λοιπόν κατακτήθηκε το δικαίωμα της ισότητας μεταξύ των δυο φύλων, τώρα αρχίζει η «μονομαχία» μεταξύ των γυναικών; Ακούγεται τουλάχιστον τραγελαφικό κι όμως συμβαίνει.
Τι πιο ωραίο να θαυμάζεις το ίδιο φύλο πραγματικά, χωρίς να σε καταβάλλει κανένα συναίσθημα ζήλιας. Να λες αυθόρμητα «αυτή η γυναίκα είναι το πρότυπό μου και θα ήθελα να της μοιάσω σε αυτά τα χαρακτηριστικά». Τέτοια λόγια και σκέψεις πρέπει να έχουν θέση στη ζωή μας αντί όλων αυτών των προσβολών του τύπου «πως είναι αυτή», «κοίτα το σώμα της», «ασχολείται μόνο με την εξωτερική της εμφάνιση και δεν ξέρει να μιλήσει», «είναι γριά» και άλλα τέτοια που μπορεί πολύ εύκολα να κατεβάσει η μικροπρέπειά μας.
Πρέπει να σταματήσουμε επιτέλους να πέφτουμε διαρκώς στη λούπα των ρατσιστικών σχολίων που αφορούν σε ηλικία, κιλά ή οτιδήποτε άλλο. Όλοι μας είμαστε αυτό που είμαστε και δεν ενοχλούμε κανέναν. Είτε με παραπάνω κιλά είτε με λιγότερα, είτε είμαστε 20 είτε 40, είτε φοράμε απλά ρούχα είτε φανταχτερά αυτό που μένει στο τέλος-τέλος είναι τα όμορφα λόγια και οι ευγενικές πράξεις από αθόρυβα «μεγάλους» ανθρώπους. Ας φροντίζουμε λοιπόν να καλλιεργούμε διαρκώς τη μεγαλοσύνη της ψυχής και του μυαλού και όχι του στόματος.