Ήταν ερωτευμένος μαζί της από το λύκειο. Εκείνη, όμορφη, αφελής, απασχολημένη με την ομορφιά και το μικρόκοσμο του σχολείου, φίλη της αδερφής του, μικρότερή του. Εκείνος, περίεργος, κλειστός, χαμένος κάπου ανάμεσα στην εφηβεία και την ενηλικίωση, κοινωνικά απομονωμένος, ευγενικός.
Δυο χαρακτήρες σεναρίου που θα μπορούσαν να είχαν βγει μέσα από οποιαδήποτε παρέα, γι’ αυτό άλλωστε και αγαπήθηκαν τόσο, λες και ήταν πραγματικοί άνθρωποι. Πέρα από απίστευτο γέλιο, χρόνια ατελείωτα επαναλήψεων που ξεκινάς και τιμάς από τα δεκατέσσερα και φτάνεις τριάντα βλέποντάς το ακόμα, τα φιλαράκια μας χάρισαν κι αυτόν τον έρωτα, τον πιο ουσιαστικό και πολυσχιδή έρωτα της μικρής οθόνης, αυτού του Ross και της Rachel.
Έναν τέτοιο έρωτα θέλουμε. Αυτόν που περιμένει, που ονειρεύεται, που ακόμα κι αν χαθεί στις περιστάσεις και την πολυπλοκότητα της ζωής, βρίσκει τον τρόπο και επανέρχεται, πιο δυνατός, πιο σίγουρος. Έναν έρωτα φωνακλά, που όμως μερικές φορές τον βρίσκεις να ψιθυρίζει, για να μη χαθεί η μαγεία του στη βουή του κόσμου.
Δυο τόσο διαφορετικοί άνθρωποι, με τελείως άλλα ενδιαφέροντα, που όμως οι συνθήκες τους έφεραν κοντά. Κι από ΄κει και πέρα, δεν το σκέφτηκαν, δεν το ανέλυσαν, το άφησαν να κυλίσει. Κι εκείνο, όχι μόνο κύλησε, έγινε χείμαρρος, σάρωσε και σήκωσε κάθε χλιαρό συναίσθημα για να αφήσει στο τέλος μία, μοναδική, σίγουρη απάντηση. Πως όταν είναι κάποιος να βρίσκεται στη ζωή σου, θα βρει τρόπο και θα μείνει, ό,τι κι αν γίνει.
Κι εσύ, που το ξέρω ότι την έχεις λιώσει τη σειρά, είμαι σίγουρη πως εκείνη τη στιγμή που η Rachel τον φιλάει για πρώτη φορά, εκείνη τη στιγμή που συνειδητοποιεί πως ήταν πάντα δίπλα της, σιωπηλός προστάτης, μέσα στην καρδούλα σου κάτι λύγισε. Ή εκείνη τη φορά που θα έφευγε στο Παρίσι για δουλειά και δεν μπορούσε καν να τον χαιρετήσει, δεν πίστευε καν ότι δε θα τον ξαναδεί.
Έναν τέτοιο έρωτα θέλουμε, πραγματικό και φαντασίας μαζί, με χιούμορ, με καλή διάθεση, με πάθος, να είναι τρελός και συγκρατημένος, να φεύγει και να γυρνάει πάλι πίσω γιατί πώς αλλιώς θα μπορούσε να ζήσει; Έναν έρωτα να γελάει δυνατά, να είναι φίλος και παρέα και συντροφιά, να αγαπάει και να περιμένει καρτερικά. Να μην απαιτεί, να καίει, να τσουρουφλίζεται, να ζηλεύει και να ζητάει, μα με τρόπο όμορφο, ευγενή, να μηδενίζει τα σύνορα και τις αποστάσεις.
Και ξέρεις γιατί; Γιατί αν και φανταστικοί χαρακτήρες, κράτησαν μέσα τους όλη την αλήθεια ενός κανονικού ανθρώπου, που δεν είναι τέλειος, που έχει σημάδια και ελαττώματα, όπως είχαν κι εκείνοι, μα αγαπήθηκαν τόσο που κάπως έγιναν αχνά, ξεθώριασαν. Μια αγάπη που θα σε βρίσκει στα αεροδρόμια, θα σε αγκαλιάζει στο τέλος της βάρδιάς σου, θα σε θυμάται όσα χρόνια κι αν περάσουν.
Πολλές οι ταινίες και οι σειρές, πολλοί και οι έρωτες, μα εκείνος ήταν διαφορετικός, γιατί έκρυβε αυτήν τη μεγάλη αλήθεια. Δεν ήταν ατάκες σεναρίου, ήταν ιδέα κι έγιναν πρότυπο σχέσης για τόσους κι άλλους τόσους που θα ακολουθήσουν. Μια αγάπη απλή, μα και τεράστια στην τόση απλότητά της. Μια τέτοια αγάπη ψάχνουμε όλοι.
Συντάκτης: Γιοβάννα Κοντονικολάου
