Οι δύσκολοι άνθρωποι επιλέγουν και δύσκολους στόχους

Ζόρικα τα πράγματα. Ζόρικα αλλά γεμάτα ενδιαφέρον. Θυμάσαι όταν ήσουνα παιδάκι η μαμά σου να μιλάει για σένα περιγράφοντάς σε «καλό παιδί αλλά πολύ ζόρικο». Μα ανάμεσα στα υπόλοιπα παιδιά της ξέρεις πολύ καλά ότι είσαι αυτό που του έχει λίγη παραπάνω αδυναμία. Κι ερχόμαστε στο τώρα, αυτό το ζόρικο παιδάκι έγινε ένας ενήλικας. Άλλαξαν πολλά από τότε, αυτό που όμως παρέμεινε ίδιο είναι το «καλός άνθρωπος αλλά πολύ ζόρικος».

Κάθεσαι στον καναπέ σου και κοιτάζει τη βροχή που ποτίζει το χώμα, τα ξύλα στο τζάκι έχουν πιάσει κουβεντούλα μεταξύ τους και πού και πού σου κλέβουν το βλέμμα, πίνεις τον σκέτο σου ελληνικό κι ακούς το Spring Waltz του Chopin. Είσαι μόνος σου, η μοναχικότητα αυτή όμως είναι κάτι που έχεις επιλέξει συνειδητά. Είσαι διαφορετικός, περίεργος, ιδιαίτερος. Είσαι ένας (για τους συνηθισμένους) παράξενος. Δύσκολο πλάσμα αυτή η διαφορετικότητά σου, σε κάνει να αποζητάς κάτι εξίσου δύσκολο.

Τα εύκολα όσες φορές τα δοκίμασες, είναι σαν ξένα ρούχα πάνω σου. Προτιμάς να είσαι γυμνός από συναίσθημα πάρα να προστατεύεσαι με υφάσματα που σε κάνουν να δείχνεις γελοίος. Όσοι τρέχουν από πίσω σου σού αδειάζουν το ενδιαφέρον πολύ γρήγορα, τέτοιες  γνωριμίες σε κάνουν να βαλτώνεις, εσύ δεν είσαι φτιαγμένος για να βυθίζεσαι μέσα σε λάσπες που σε κρατάνε δέσμιο σε καταστάσεις που δεν έχουν τη δυνατότητα να σου προσφέρουν απολύτως τίποτα.

Βιώνεις τις επιλογές σου, είσαι οι επιλογές σου. Μέχρι να βρεις το δυσκολάκι σου που θα σε κάνει να νιώσεις, έχεις επιλέξει να είσαι μόνος και να μην μπλέκεσαι με ανθρώπους που είναι χιλιόμετρα μακριά από σένα. Ποιος ο λόγος, άλλωστε, να βάζεις σε διαδικασίες κι άλλες ψυχές, διότι ό,τι το ονομάζεις «εύκολο» δε σημαίνει ότι δεν έχει αξία -απλώς για σένα είναι απολύτως περιττή. Όλοι οι άνθρωποι έχουν το ταίρι τους πάνω σε αυτόν τον πλανήτη. Κάτι που εσένα σου είναι αδιάφορο, για κάποιον άλλο μπορεί να είναι το πολύτιμό του. Ξέρεις τι θες και σέβεσαι τον εαυτό σου και τους άλλους. Αυτό από μόνο του σου δίνει πολλά μπόνους.

Εσένα σου αρέσει να κερδίζεις τον άνθρωπό σου με δεξιότητα, με μόχθο. Θέλεις καταστάσεις που σου αρρωσταίνουν το μυαλό και δεν είναι θεραπεύσιμες. Αναζητάς αυτόν που θα σου δημιουργεί προβλήματα κι εσύ θα είσαι σε εγρήγορση ψάχνοντας να βρεις τις λύσεις. Αν δεν είσαι με κάποιον που κρύβει μυστήριο μέσα του, πώς θα κάνεις τον έρωτά σου ιεροτελεστία; Αν ο άλλος δεν είναι κάτι ασύλληπτο στο νου σου, πώς είναι δυνατόν το μυαλό σου να βουτάει μέσα στα νερά του Ιορδάνη ποταμού και να βαφτίζεται ερωτευμένο;

Υπάρχουν κι αυτοί που κάνουν επιτηδευμένα τους δύσκολους και τους παράξενους, γιατί έχουν πιάσει το νόημα και ξέρουν ότι αυτό συνήθως φέρει αποτελέσματα. Εσύ, όμως δεν είσαι χθεσινός, δεν έπιασε κανείς το μυαλό σου κότσο, μπορείς να ξεχωρίζεις ποιος είναι αυθεντικά παράξενος και ποιος πουλάει παραξενιά για να πιάσει λαβράκι.

Σπεσιαλίστας στο να ξεχωρίσεις το αληθινό απ’ το ψεύτικο, με διδακτορικά πάνω στο θέμα, όπου σου εξαργυρώνουν το συναίσθημα. Τα παράξενα πλάσματα δεν προσποιούνται, είναι ο εαυτός τους, είναι καλόψυχα, με βλέμμα καθάριο σαν μιας λίμνης που μπορείς να βλέπεις το βυθός της. Έχουν μυαλό και λειτουργία που δεν ορίζεται, δεν πρόκειται ποτέ των ποτών να βαρεθείς μαζί τους.  Είναι δημιουργικοί κι ο τρόπος που εκφράζονται χαρακτηρίζεται από τέχνη.

Αν είσαι απ’ τους τυχερούς που, έστω και για ένα μικρό χρονικό διάστημα, κοιμηθείς με κάποιον από δαύτους, θα καταλάβεις πώς είναι να ξυπνάς δίπλα σε κάποιον που σκορπάει φως. Αυτοί οι άνθρωποι είναι γαλαξίες, τα μάτια τους είναι γαλαξίες κι όταν σε κοιτούν γίνεσαι αυτόματα κομμάτι του Ηλιακού τους συστήματος. Αλλά το φαινόμενο αυτό είναι ολοκληρωτικά ορατό σε ανθρώπους που ανήκουν κι αυτοί σε κάποιον γαλαξία, μπορεί και στον ίδιο. Οι υπόλοιποι, οι συνηθισμένοι, αν μπορούν να σηκώσουν κεφάλι, στέκουν μονάχα και κοιτάζουν τη λάμψη τους. Είναι φως κι αγάπη. Είναι προσωπική αφοσίωση για ό,τι αγκαλιάζει η ψυχή τους. Είναι κίνητρο για καθετί που θέλει να εξελίσσεται και να επιβιώνει μέσα απ’ την εξέλιξή του.

Απόλαυσες τον καφέ σου και με την τελευταία γουλιά σού ήρθε λίγο κατακάθι στο στόμα. Είναι που αυτό δεν πίνεται, μπορείς αν θες να γυρίσεις το φλιτζάνι και να σου δώσει σχήματα κι εσύ ύστερα να τους δώσεις ερμηνείες, δεν καταναλώνεται όμως. Απολαυστικός και γευστικότατος ο ελληνικός, δε λέω, αλλά για τους παράξενους, νόημα έχει να χρησιμοποιήσεις τη βάση του. Εκείνο που μπορεί να προβληματίσει τη σκέψη σου. Γιατί τα αναλώσιμα είναι αναλώσιμα, τα γεύεσαι κι έπειτα έχεις μόνο μια ανάμνηση της γεύσης τους. Δεν έχουν ίχνος περιέργειας επάνω τους. Κι η περιέργεια απ’ το ξεκίνημά μας είναι αυτή που μας μεγαλώνει.

Ένα ποίημα λέει «Κι εγώ η άκαρδη πήγα και ρώτησα το χώμα αν αγαπάει τη βροχή. Διαβολεμένη περιέργεια, ανοίγεις πληγές στο έδαφος». Έτσι λειτουργεί η περιέργεια, ανοίγει πληγές για να μπορεί η βροχή να εισχωρεί καλύτερα στο χώμα και να το γονιμοποιεί, να του δίνει συνέχεια, δηλαδή ζωή.