Μόνο αγάπη ρε!

Τελευταίο άρθρο για το ‘14. 

Κεφάλι βαρύ από εργασία, ένα κρύωμα που παίζει κρυφτό και ψάχνω κάτι να γράψω, λες και δεν υπάρχουν θέματα να εξερευνήσω. 

Θα έπρεπε να ήταν πιο εύκολο οπότε πήρα την πρώτη σκέψη της ημέρας. Όχι δεν θα πω για την νέα χρονιά. Αυτά μετά.

Αγάπη.

Μην κράζεις ρε άκου.

Όχι ερωτική. Την άλλη, την δύσκολη. Εκείνη που δεν πολυσκεφτόμαστε και άρα δεν πολυβλέπουμε. Την αγάπη προς όλους. Αυτήν που νιώθουμε, αλλά σαν κρυμμένο μυστικό, δε δείχνουμε. Και πέφτουμε με τα μούτρα στην πρώτη, ξεχνώντας την ύπαρξη της δεύτερης.

Νομίζουμε ότι αγαπάμε και γελάω με την κατάντια μας.

Μόνοι κοροϊδευόμαστε και περιμένουμε οι άλλοι να μας φερθούν καλύτερα. 

Τη ζητάμε στη ζωή μας και συχνά την πιέζουμε να έρθει. Περιμένουμε στη στάση το λεωφορείο, που όσο αργεί τόσο δε βλέπουμε το νούμερο και ανεβαίνουμε στο πρώτο που έρχεται. Ξέρω έχει κρύο έξω, αλλά που θες να πας τελικά;

Και μετά κλαίμε. Χτυπιόμαστε που δεν αναγνώρισαν τις θυσίες μας. 

Δε μάθαμε να αγαπάμε ρε’σεις, δε μάθαμε και δε φταίνε οι άλλοι. 

Όταν μαλώσω με τη μάνα μου, γιατί δεν κάνω τίποτα στην ζωή μου, δε θα αναγνωρίσω την αγάπη και το ενδιαφέρον της, ασχέτως συμπεριφοράς. Το τελευταίο αν και επιλογή είναι δύσκολο να αλλάξει. Το πρώτο όμως είναι και θα είναι πάντα εκεί. 

Όταν ο φίλος μου έρθει για πολλοστή φορά, βυθισμένος στα ίδια λάθη θα θυμώσω που δε με άκουσε πιο νωρίς και αντί για ώμο να κλάψει, θα πάρει ένα δάκτυλο να του κουνηθεί.

Να σε αγαπούν γι’αυτό που είσαι. Για την ψυχή σου και το είναι σου. Όχι μόνο για τα ωραία και ευχάριστα. Να αποδέχονται τα σκοτεινά σου σημεία γιατί γνωρίζουν πως και αυτά σε καθορίζουν. Σου δίνουν μορφή. Την ξεχωριστή και δικιά σου. 

Τι νόημα έχει μια αγάπη χωρίς πλήρη αποδοχή; Είναι η βάση και το νόημα. Άσε τα φρουφρού και τις πράξεις ζήλου και ιπποτισμού.

Γι’αυτό συγκινούμαστε ρε. Όταν αποδέχονται το παιδί μέσα μας και το διαπιστώνουμε σε ένα χαμόγελο. Μια αγκαλιά χωρίς χτυπήματα στην πλάτη. Χωρίς κολακείες και κερασάκια.

Η αγάπη ξεκινάει από μέσα μας και μετά αποδεικνύεται στις πράξεις. Μικρές η μεγάλες, λίγο το νόημα. Το θέμα είναι να υφίσταται και μιας κι όλοι έχουμε αγαπήσει, γλυτώνουμε τη συναισθηματική αυτοκτονία. 

Εγώ blues και κρασί, εσύ Pink και βότκα. Κι αν σε φτιάχνει, μπράβο σου! Θα τα πιούμε μαζί μια μέρα και ας με ξενίσει η ρώσικη ζαλούρα.

Εγώ να φιλοσοφώ κι εσύ να θες ν’αλλάξεις  τον κόσμο με πόλεμο και μάχες. 

Αυτή είναι η αξία των γιορτών ρε’σεις και όχι τα μελομακάρονα, τα πιώματα και τα δώρα.

Η αγάπη στον αέρα. Κυριολεκτικά.

Αγάπη ίσον συναίσθημα. Συναίσθημα ίσον παλμός.

Δεν είναι τα λαμπάκια και τα στολίδια στην πόλη. Είναι εκείνα τα σίγουρα βλέμματά ότι κάτι καλό έρχεται και δεν μπορεί τίποτα να το σταματήσει. Η ατμόσφαιρα, που λέμε. Τη νιώθεις την αγάπη, σε ξεχειλίζει.

Χαμόγελα, τη βλέπεις. Γέλα, την ακούς. Αγκαλιάσου, την αισθάνεσαι στο κορμί σου. 

Ένας πλανήτης που δονείται στην ίδια συχνότητα. Τι με νοιάζει αν γεννήθηκε ο Κρίσνα, ο Ιησούς ή ο Ώρος. 

Στο ξαναλέω ρε καψούρη. Την αγάπη προς όλους. Φίλους, οικογένεια, έρωτες, αγνώστους. Αγάπη ρε μουνιά!

Αποδέξου και θα σε αποδεχθούν. Σταμάτα να πιάνεσαι με πράγματα που δεν μπορείς να αλλάξεις. Που και να το καταφέρεις δε θα είναι τα ίδια με αυτά που αγάπησες.

Δεν είναι εκεί το νόημα. 

Και αν υπάρχει τελικά, τότε είναι μόνο στην αγάπη.