Έχουμε γεννηθεί σ’ έναν κόσμο γεμάτο ήχους. Κλείσε τα μάτια κι άκου. Είναι το κύμα, είναι ο άνεμος, είναι τα πουλιά, είναι ένα γάβγισμα, είναι βήματα, είναι δυο άνθρωποι που κάνουν έρωτα, είναι ο πόνος. Ο άνθρωπος πήρε τους ήχους, τους εξέλιξε και τους έκανε τέχνη. Έτσι γεννήθηκε η μουσική. Αυτή μας συντροφεύει κάθε μέρα. Είναι η σχέση μουσικής-ανθρώπου, που αν υπάρχει, δε φθείρεται ποτέ.
Αυτό λοιπόν ήταν και το θέμα του τελευταίου μας poll. Σας ρωτήσαμε τη σχέση σας με τη μουσική. Τι είδους σχέση έχετε με τη μουσική, τι σημαίνει για σας. Τα αποτελέσματα, μάλλον, αναμενόμενα.
Το 49% απάντησε ότι η σχέση του με τη μουσική είναι ερωτική, δε σταματάει ποτέ. Είναι αυτοί, είμαστε εμείς, που στο αμάξι έχουμε τη μουσική στη διαπασών. Ξέρουμε όλα τα τραγούδια κι όλους τους στίχους. Κι αν δεν τα ξέρουμε, τα μαθαίνουμε! Δεν έχουμε ιδιαίτερο πρόβλημα με το είδος της μουσικής. Ακούμε τα πάντα, φτάνει να μιλάνε στην καρδιά μας. Έχουμε κάνει κονσέρτα ολόκληρα σε αμάξια, μπάνια, μπροστά στους φίλους μας. Πολλοί μας αποκαλούν πολύ χαριτωμένα και πειραχτικά jukebox. Έτσι κι αλλιώς, ο έρωτας κι ο βήχας δεν κρύβονται.
To 41% από εσάς υποστηρίζει πως η σχέση του με τη μουσική είναι παθιάρα, τον φτιάχνει και τον χαλάει. Έλα που είναι κι ερωτική και παθιάρα η άτιμη. Αμέτρητες, αλλά πραγματικά αμέτρητες οι φορές που η μουσική που επιλέγουμε είναι αναλόγως της διάθεσης. Είναι το λεγόμενο mood.
Όταν είμαστε χαρούμενοι ακούμε μέχρι και τσιφτετέλια, ή τέλος πάντων κάτι που θεωρούμε ανεβαστικό αναλόγως της μουσικής που ακούμε. Όταν το mood είναι κακό όμως, επιλέγουμε κάτι που να μας ραγίζει την ψυχή. Σκέψου είναι κάτι σαν ν’ ακούς δυο ώρες σερί Οικονομόπουλο. Τη φλεβίτσα θα την κόψεις κάποια στιγμή, δοκιμασμένο.
Το mood, όμως, έχει πολλές διακυμάνσεις. Είναι η μελαγχολία, ο θυμός, η αγριάδα, ο τσαμπουκάς. Ό,τι συναίσθημα ανθρώπινο υπάρχει ταιριάζει και με την αντίστοιχη μουσική. Καθόλου τυχαίο, αφού τη μουσική τη φτιάχνει ο άνθρωπος. Μια μουσική, αν και πολλές φορές εντείνει όσα μας φέρνει το συναίσθημα, είναι ταυτόχρονα ένας άψογος ψυχαναλυτής.
Ένα ποσοστό της τάξης του 8% έχει απαντήσει πως η μουσική είναι τυπική κι αυτός με τις ώρες του. Είναι πιθανόν εκείνοι που δε χρειάζονται τη μουσική συνεχώς. Δεν είναι ερωτευμένοι μ’ αυτή, ούτε την έχουν ως ψυχοθεραπεία. Κι όμως, την έχουν ανάγκη. Με τις ώρες τους, αλλά τους είναι αναγκαία. Όπως και να το κάνουμε, η μουσική είναι ευχαρίστηση και συντροφιά. Είναι πράγματι μια ευχαρίστηση, γιατί ικανοποιεί αυτή την ανάγκη. Κι είναι παράλληλα και συντροφιά, όταν όλα τυχαίνει να είναι βουβά, μεταφορικά ή κυριολεκτικά.
Αισίως, μας μένει ένα ποσοστό της τάξης του 2% που απάντησε πως η μουσική είναι γι’ αυτόν αδιάφορη και πως τη βρίσκει με άλλα πράγματα. Θα ήταν ποτέ δυνατόν; Να, που είναι. Ακούστε αυτό: Ρώτησα κάποιον τι μουσική ακούει, κι αυτός απάντησε «Δεν ακούω». Ήταν αδιαμφισβήτητα σοκαριστικό, όμως αληθινό. Ας το κατανοήσουμε, λοιπόν. Η άποψη των πολλών δεν είναι πάντοτε η άποψη όλων. Είναι κι η μειονότητα, η οποία ορίζει την εξαίρεση στον κανόνα κι υποχρεούμαστε να τη σεβαστούμε. Αν όχι να την καταλάβουμε, τουλάχιστον να τη σεβαστούμε.
Συναντάμε τη μουσική καθημερινά, ασχέτως τι αισθήματα τρέφουμε γι’ αυτήν. Ακόμη και τυπική να είναι η σχέση μας μαζί της, αυτή υπάρχει στην καθημερινότητά μας. Είναι μια παρουσία δυνατή, καταλυτική, εξαιρετικά ισχυρή κι ερωτεύσιμη. Ακόμη κι αν δεν την αγαπάμε, κανείς δε θα τολμούσε ν’ αμφισβητήσει αυτά τα χαρακτηριστικά της. Εξάλλου, τα είδη μουσικής ποικίλουν και το καθένα έχει τους δικούς του ακροατές.
Έχουν κάτι κοινό, όμως. Μιλάνε στην καρδιά αυτών που τα ακούνε. Κάποιες φορές, ίσως, να λένε και τα ίδια ακριβώς πράγματα, απλώς με διαφορετικό τρόπο. Τι παμπόνηρη που είναι! Ναι, η μουσική είναι πράγματι ισχυρή κι ερωτεύσιμη. Η μουσική είναι ευλογία.
Επιμέλεια κειμένου Παύλου Πήττα: Νάννου Αναστασία.
Συντάκτης: Παύλος Πήττας
