Ζούμε για την επιβεβαίωση των γύρω μας και τελικά τι καταφέρνουμε;

Μία από τις μεγαλύτερες αδυναμίες της ανθρώπινης φύσης, είναι αναμφίβολα η ανάγκη μας να αρέσουμε. Η αίσθηση ότι είμαστε ποθητοί και γενικά αρεστοί σε κάθε μας κοινωνική συναναστροφή, μάς χαρίζει την απαραίτητη επιβεβαίωση που τρέφει την ανθρώπινη ανασφάλεια. Στην αληθινή ευτυχία όμως; Ένα ερώτημα που κανείς μας δε θέτει στον εαυτό του σε μια σοβαρή βάση. Αυτό που κερδίζουμε τρέφοντας τη φιλαρέσκειά μας είναι μια πλασματική και πρόσκαιρη ευτυχία, δανεισμένη για όσο διαρκούν τα κομπλιμέντα και η προσοχή.

Συνήθως είναι θέμα χαρακτήρα, βιωμάτων και συνθηκών πόσο θα αφήσουμε την ανάγκη μας αυτή να υπερβαίνει της ουσιαστικής μας ευτυχίας. Για να ικανοποιήσουμε τη δίψα μας για προσοχή και αποδοχή πολλές φορές θυσιάζουμε τα πιο βαθιά μας θέλω και κάνουμε ή ανεχόμαστε πράγματα που δε μας ταιριάζουν. Σε πόσα φλερτ ενδώσαμε άραγε απλά και μόνο επειδή απολαύσαμε στιγμές προσοχής; Πόσα μηνύματα ανταλλάξαμε με ανθρώπους που δε θα μας ενδιέφερε να ασχοληθούμε εμείς πρώτοι επειδή απλά κολακευτήκαμε από το ενδιαφέρον τους, από την προσέγγισή τους και γλυκαθήκαμε με ωραίες κουβέντες σωστά ειπωμένες;

Η ουσιαστική ευτυχία όμως απέχει χιλιόμετρα από αυτό. Δε σε νοιάζει να αρέσεις σε όλους, αλλά είσαι ευτυχισμένος με το να αρέσεις στους ανθρώπους που είναι κοντά σου. Δε χρειάζεται να προσπαθείς να κεντρίσεις το ενδιαφέρον κανενός γιατί εκείνος που θα ενδιαφερθεί χωρίς να το έχεις ανάγκη, θα στο χαρίσει αληθινά. Εξάλλου είναι πολύ λογικό πως όσο περισσότερους μαζεύεις στο πλευρό σου για να ακούς αυτά που θες, όταν εκείνοι φύγουν εσύ θα μείνεις με ένα τεράστιο κενό που δε θα ξέρεις πώς να το γεμίσεις. Μην τρέφεις λοιπόν τη φιλαρέσκειά σου, να τρέφεις το μυαλό και την καρδιά σου με λόγια που σε κάνουν δυνατό όχι με λόγια που σε κάνουν αδύναμο κι έρμαιο άλλων.

Εάν καταφέρνεις να γίνεις ένας απλός παρατηρητής του εαυτού σου και κοίταζες τις αντιδράσεις σου και τις κινήσεις σου ίσως να έβλεπες την απέλπιδα προσπάθειά σου για τα μάτια του κόσμου. Επίσης, το να προσπαθείς πολύ να αρέσεις σε όλους σε καθιστά μη αυθεντικό και τελικά δεν αρέσεις σε κανέναν. Υποδύεσαι ρόλους και ελίσσεσαι σε κάθε παρέα ανάλογα με τα ενδιαφέροντα και κάπου εκεί σε χάνεις. Γελάς, μιλάς και μέσα σου μπορεί να μη συμφωνείς ούτε με τα μισά και τελικά αναρωτιέσαι ποιος είσαι και τι θέλεις! Ίσως εάν από τότε που ήμασταν παιδιά μας έκαναν να πιστεύουμε περισσότερο στην αλήθεια που έχουμε μέσα μας και στο ότι δεν έχουμε ανάγκη από κολακείες για να νιώθουμε ότι αξίζουμε, να ήμασταν πιο δυνατοί ενήλικες.

Ποτέ δεν είναι όμως αργά για να αγαπήσουμε εμείς εμάς και να κλείσουμε την πόρτα στη ματαιοδοξία της φύσης μας. Περισσότερη εσωτερική αναζήτησή και μια δουλειά με τον εαυτό μας θα βοηθούσε πολύ ώστε να μην χρειαζόμαστε να είμαστε πάντα και παντού το κέντρο της προσοχής, εξάλλου αυτό χάνει και τη γοητεία του. Υπάρχουν στιγμές που λάμπουμε και πραγματικά σε μια παρέα μπορεί να γινόμαστε η ψυχή της όμως πρέπει να απολαμβάνουμε εξίσου κι εκείνες τις στιγμές που δεν μπορούμε να «κλέψουμε» την αίγλη από ένα άλλο κέντρο. Εκεί είναι πολύ όμορφο να μπορείς να νιώθεις το ίδιο όμορφα. Δε χρειάζονται πολλά για την ευτυχία τελικά, αρκεί να μάθεις τον εαυτό σου και σίγουρα ο δρόμος μετά είναι εύκολος.