Έχουμε ανάγκη λίγο «χώρια» για να ‘μαστε καλά

Καθημερινά συναναστρεφόμαστε πολλούς, γνωστούς κι άγνωστους. Ξοδεύουμε τις στιγμές μας σε συναντήσεις και τυπικές συνομιλίες, αλλά δινόμαστε ολοκληρωτικά μόνο σε όσους έχουμε επιλέξει να αποτελούν τον κύκλο μας. Όλα αυτά κάποτε μας κουράζουν, μας παραγεμίζουν και κάπως έτσι μας αδειάζουν κι εκεί ο καθένας μας έχει ανάγκη να επαναφορτίσει τις μπαταρίες του, κάτι θα πετύχει περνώντας χρόνο με τον εαυτό του.

Η συνεχόμενη συναναστροφή με τους άλλους, η βαβούρα της πόλης, οι βόλτες, οι υποχρεώσεις στη δουλειά ή τη σχολή, ακόμα κι ο ίδιος μας ο εαυτός –αυτός ο μόνιμα ευδιάθετος και γεμάτος ένταση– μας εξαντλούν. Τότε είναι η στιγμή που θέλουμε και πάλι να δούμε για λίγο την άλλη πτυχή του εαυτού μας. Αυτή που μοναχικά χαλαρώνει. Κι η χαλάρωση, ως συνθήκη, διαφέρει από άτομο σε άτομο.

Κάποιοι έχουν την ανάγκη να μένουν περισσότερο μόνοι, διότι έτσι έμαθαν να ηρεμούν, να συλλογίζονται τις επιθυμίες και την καθημερινότητά τους, ή βαθύτερα να επαναπροσδιορίζουν κατά καιρούς –μέσω προσωπικού απολογισμού– τους στόχους και την ίδια τους τη ζωή.

Περνώντας ο καιρός συνάπτουμε διάφορες ερωτικές σχέσεις. Όταν αποφασίζεις να βάλεις έναν άνθρωπο στην καθημερινότητά σου, του αφιερώνεις πολύ χρόνο, επειδή ενδιαφέρεσαι να τον μάθεις καλύτερα, επειδή προφανώς αρέσκεσαι στο να κάνεις πράγματα μαζί του κι όσο προχωράει αυτή η σχέση καταλαμβάνει ακόμα περισσότερο χώρο και χρόνο στη ζωή σου. Είναι φυσική απόρροια της πρώτης ανάγκης που νιώθει ο άνθρωπος όταν ερωτεύεται να δεθεί, να δοθεί και να αισθάνεται τον άλλον πολύ κοντά του, δικό του κομμάτι. Όχι, όμως, αναπόσπαστο.

Είτε συγκατοικείς μαζί του είτε βρίσκεστε απλά σε σχέση, ποτέ δε θα πάψεις να αποζητάς εκείνες τις λιγοστές στιγμές που οι γρήγοροι πλέον κι απαιτητικοί ρυθμοί σπάνια σου επιτρέπουν να βρίσκεσαι μόνος με τον εαυτό σου.

Υπάρχουν δυο κατηγορίες ανθρώπων που αντιλαμβάνονται διαφορετικά την έννοια του προσωπικού χρόνου και χώρου.

Στην πρώτη κατηγορία ανήκουν αυτοί που αποζητούν συνεχώς παρέα και μισούν τις ώρες που τυχαίνει να περνούν μοναχικά. Συνήθως, όταν δεσμεύονται αδυνατούν να μείνουν για λίγο μακριά απ’ τον άνθρωπό τους. Προτιμούν συνήθως το «μαζί» απ’ το «χώρια». Και λανθασμένα πιθανότατα έτσι πιστεύουν πως πρέπει να νιώθει κι άλλος. Δεσμευμένος σ’ ένα ασφυκτικό και διαρκές «μαζί». Κι αν δουν πως παίρνει απόσταση για λίγο, προτιμώντας ένα βράδυ να μείνει σπίτι και να αράξει κοιτώντας αδιάφορα τηλεόραση, αρχίζουν να πιστεύουν πως ο άλλος τους βαρέθηκε ή δεν έχει την όρεξή τους. Κάπως έτσι, ξεκινούν οι παρεξηγήσεις. Το πολύ «μαζί» καταλήγει συνήθως σ’ ένα απότομο «χώρια».

Απ’ την άλλη, υπάρχουν κι εκείνοι που μεγάλωσαν τον εαυτό τους με μια ανάγκη για στιγμές προσωπικής χαλάρωσης. Ωρίμασαν σκεπτόμενοι πως μέσα στη μέρα θέλουν να πιουν έναν καφέ μόνοι τους, να δουν μια ταινία, να ακούσουν μουσική, ακόμα και να κοιτάξουν τον τοίχο ασυναίσθητα κάνοντας έναν εσωτερικό διάλογο. Είναι μια κατάσταση που την ονομάζουν «προσωπικό ποιοτικό χρόνο» και συνηθίζουν να τον περνούν σε χώρους που νιώθουν οικεία.

Είναι ένα χαρακτηριστικό σήμα κατατεθέν της προσωπικότητάς τους και δε χάνεται ποτέ. Ακόμα κι όταν βρίσκονται σε σχέση, θέλουν να νιώθουν ελεύθεροι και το καθιστούν ξεκάθαρο και κατανοητό στον απέναντι απ’ την αρχή. Ακόμα κι αν σ’ αυτή τη σχέση συμβαίνει να ‘ναι ολοκληρωτικά δοσμένοι κι ερωτευμένοι, θα δώσουν πολύ περισσότερο χρόνο στο «μαζί» απ’ ό,τι θα έδιναν σε άλλη περίπτωση, όμως, θα τους δεις και πάλι να παίρνουν απόσταση. Όχι επειδή βαρέθηκαν ή έπαψαν να περνάνε καλά. Επειδή έτσι θέλουν να συμβαίνει, κι αντίστοιχα αυτό πιστεύουν πως χρειάζεται κι ο άνθρωπός τους∙ χρόνο μόνος του. Παίρνουν μια μικρή απόσταση που ξέρουν πως θα τους οδηγήσει αργότερα σ’ ένα πιο ουσιαστικό «μαζί».

Όλοι άνθρωποι, λίγο ή πολύ, είτε ανήκουμε στην πρώτη είτε στη δεύτερη κατηγορία, έχουμε ανάγκη τέτοιες στιγμές, και θα έπρεπε να τις δημιουργούμε οι ίδιοι. Όχι από εγωισμό, από πραγματική αγάπη προς τον εαυτό μας. Δε θα πρέπει να θυμώνουμε όταν ένας άνθρωπος προτιμά να περάσει χρόνο μόνος του απ’ το να ‘ναι μαζί μας, αντιθέτως αξίζει να τρέφουμε βαθιά εκτίμηση προς το πρόσωπό του. Ένας τέτοιος χαρακτήρας έχει μάθει να σέβεται τον εαυτό του και να τον φροντίζει, κι αυτό προμηνύει τη δύναμη που τρέφει μέσα του για να αγαπήσει πραγματικά και τους άλλους, αφήνοντάς τους να ζουν ελεύθεροι.

Χρειαζόμαστε πολύ περισσότερο προσωπικό χρόνο απ’ όσο νομίζουμε. Όταν βρισκόμαστε μόνοι ηρεμούμε, κατασταλάζουμε κι αποβάλουμε την όποια τοξικότητα. Είμαστε τόσο μόνοι που εκείνη τη στιγμή δε χωράει συμβιβασμός σε όσα θέλουμε να κάνουμε. Έτσι, ακόμα κι αν έχουμε βάλει μουσική και τριγυρίζουμε στους χώρους κάνοντας γελοίες κινήσεις ή γελώντας με την αντανάκλασή μας στον καθρέφτη, αυτό σημάνει πως εκείνη τη στιγμή συγκεκριμένα, αυτό έχουμε ανάγκη να κάνουμε.

Επομένως, ό,τι ζούμε σε τέτοιες στιγμές το απολαμβάνουμε στο έπακρο. Κι εφόσον είμαστε τόσο γεμάτοι, γινόμαστε και πιο ξεκάθαροι απέναντι στους άλλους. Είναι ευδιάκριτο πλέον το με ποιον θέλουμε να περάσουμε χρόνο. Όταν έχεις βρει, αποδεχτεί και κατανοήσει τις δικές σου ισορροπίες, δεν υπάρχει περίπτωση να περάσεις χρόνο με τους άλλους, επειδή απλά βαριέσαι ή φοβάσαι να μείνεις μόνος. Κι όταν καταλάβεις πόσο ανάγκη έχεις να νιώθεις κάποια συναισθήματα κρυφά απ’ τους άλλους, μαθαίνεις να κρατάς πράγματα για τον εαυτό σου. Αυτόματα, λοιπόν, αρχίζεις να σέβεσαι και τα προσωπικά όρια άλλου.

Φυσικά, όταν δυο άνθρωποι βρίσκονται σε σχέση, αυτός ο χρόνος λιγοστεύει, μα παραμένει αναγκαίος. Οι άνθρωποι που βρίσκονται σε σχέση και κατανοούν, αποδέχονται και σέβονται ο ένας τον προσωπικό χώρο και χρόνο του άλλου, έχουν πιθανότητες να στήσουν μια σχέση με σωστή βάση. Διότι, σε μια τέτοια σχέση δύσκολα θα κερδίσουν έδαφος η γκρίνια κι ο εγωισμός. Δυο συστατικά που καταστρέφουν την ομαλή επικοινωνία των ανθρώπων.

Μα ακόμα κι αν αυτή η σχέση δε στεριώσει, υπάρχει ένας εαυτός στον οποίο πάντα θα γυρίζουν. Η βάση μας είναι οι στιγμές που ζούμε μόνοι. Το κέντρο μας αποτελείται από δεδομένα κι όχι από ανθρώπους. Οι άνθρωποι φεύγουν, τα πραγματικά δικά μας κομμάτια είναι όσα λατρεύουμε να κάνουμε κι εμείς τους δίνουμε ψυχή. Γυρνώντας πάντα θα βρίσκουμε εκεί τις ισορροπίες μας κι έτσι θα προχωράμε μόνο προς τα μπρος.