Αγαπημένη μου μητέρα και πατερούλη, το γεγονός ότι είμαι ακόμη υπό τη στέγη σας, δε σας δίνει το δικαίωμα να μου συμπεριφέρεστε σαν 14χρόνο. Έχουμε καταντήσει με 600 ευρώ μισθό κι έχουμε φτάσει στα 23 να ζούμε ακόμη με τους γονείς μας.
Πόσες υπερωρίες πρέπει να κλείσω ακόμα για να αυξηθεί ο μισθός μου; Αφού κι εικοσιτετράωρα να δουλεύω, κάπως θα τα βολέψει ο εργοδότης μου για να μείνω στάσιμη στα 600. Κι άντε τώρα εσύ με αυτά τα λεφτά να ψάξεις για διαμέρισμα, έστω μια γκαρσονιέρα, βρε παιδί μου.
Οι καλές περιπτώσεις είναι όταν είσαι μοναχοπαίδι και δεν έχεις κανένα νιάνιαρο μέσα στα πόδια σου κάθε φορά που πας να ξαποστάσεις. Εγώ που έχω δύο και μάλιστα δίδυμα, τι να πω; Να έχεις ξεφορτωθεί τους δικούς σου απ’ το σπίτι για να ηρεμήσεις λιγάκι και να σου κάνουν έφοδο τα διδυμάκια παρέα με άλλους πέντε γιατί πάντα τέτοια ώρα παίζουν play station.
Να ξυπνάς με πονοκέφαλο, γιατί 10 λεπτά πριν χτυπήσει το ξυπνητήρι σου, σου κάνει εγερτήριο η μαμά με τις αγριοφωνάρες τις για να ξυπνήσει τα ατίθασά της δίδυμα για το σχολείο. Πού την βρίσκει τέτοια όρεξη το πρωί κι αρχίζει τις φωνές, ένας Θεός ξέρει. Και να ήτανε μόνο αυτό; Σαν στρατιώτες εισβάλλουν όλοι στο δωμάτιό μου, ο ένας μετά τον άλλον, με τη δικαιολογία ότι ο δικός μου καθρέφτης είναι ολόσωμος. Από πότε τα αγόρια μοστράρονται για το σχολείο, βρε παιδιά; Οι δικοί μου συμμαθητές έρχονταν σαν τους λέτσους.
Το άλλο, που κακό χρόνο να ΄χουν τα 600 ευρώ και δεν μπορώ να έχω την ησυχία μου! Κάθε άνθρωπος, χρειάζεται, απαιτεί κι έχει ανάγκη τον προσωπικό του χώρο, τελεία και παύλα! Πόσες φορές πρέπει να το υπαγορεύσω;
Συγνώμη, παιδιά, αλλά έτσι που ανοίγετε τις πόρτες χωρίς να χτυπήσετε, αν δείτε και κάτι μην αρχίσετε τις φωνές μετά… Εγώ έχω προειδοποιήσει! Βασικά έχει βγάλει η γλώσσα μου μαλλιά, το ίδιο τροπάρι κάθε φορά. Από τούδε και στο εξής, τα χάπια σας, μπαμπά και μαμά.
Όταν σχολάω απ’ τη δουλειά, αγαπημένη μου μαμά, μη μ’ ακολουθείς σε όποιο δωμάτιο και να τρυπώσω, προσπαθώ να κρυφτώ για να βρω λίγη ησυχία κι όχι, δεν πεινάω. Στο είπα μία φορά δε χρειάζεται να επαναλαμβάνομαι.
Πατέρα, σταμάτα να κρυφοκοιτάς κάθε φορά που με φέρνουν σπίτι και μετά να κάνεις το κοιμισμένο, αφού σε βλέπω και σου κάνω και νόημα και μην σε ξαναπιάσω πίσω απ’ την πόρτα μου κάθε φορά που μιλάω στο κινητό ή από skype, θα τα βροντήξω όλα και θα φύγω μια μέρα. Αλλά με 600 ευρώ πού θα πας;; Έτσι το λέω, μπας και πάρω καμιά προαγωγή και χαρώ, ναι σιγά!
Η Κυριακή, το καταλαβαίνω είναι η μέρα της οικογένειας, αλλά μην το κάνουμε γης μαδιάμ το σπίτι απ’ τις 8! Όποιο συγγενή προλάβουμε τον μαζεύουμε σπίτι μας, μας είναι υπεραρκετοί κι αυτοί εντός σπιτιού. Αλλά ένα ρεπό που το έχω, χάρισέ μου το, μη μου ανοίγεις το βλέφαρο πρωί χάραμα.
Μέσα από τόσα χρόνια υπομονής και συγκατοίκησης, χρειάζομαι ένα ρεπό και το θέλω άμεσα. Τι ζητάω; Τριακόσια ευρώ αύξηση να ζήσω κι εγώ με τη μοναξιά και τη γάτα μου στην πιο μακρινή γκαρσονιέρα κι υπόσχομαι ότι κάθε Κυριακή θα μαζεύομαι σπίτι μαζί με όλους τους υπόλοιπους.
Επιμέλεια Κειμένου Χρυσώς Καλούδη: Πωλίνα Πανέρη
Συντάκτης: Χρυσώ Καλούδη
