Τον δρόμο της διοικητικής διερεύνησης από τους αρμόδιους της πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης Αχαΐας, έλαβε η υπόθεση μιας δασκάλας μουσικής ενός δημοτικού σχολείου στην Πάτρα, η οποία επέλεξε να παίξει κατά τη διάρκεια του μαθήματος το τραγούδι «Αστερομάτα» που μας εκπροσώπησε στον φετινό διαγωνισμό της Eurovision.
Οι γονείς ενός παιδιού, που προφανώς γύρισε σπίτι του και ανέφερε το περιστατικό, αποφάσισαν να προχωρήσουν σε επίσημη αναφορά, για να κριθεί από την αρμόδια αρχή, κατά πόσο η επιλογή του συγκεκριμένου κομματιού αποτελεί -ή μπορεί να αποτελέσει μέρος υλικού- με σκοπό την παράδοση του μαθήματος ή αν τελικά αυτή η επιλογή αποτέλεσε παράπτωμα εκ μέρους της δασκάλας. Οι ίδιοι μάλιστα, προτού προχωρήσουν στη συγκεκριμένη αναφορά, δεν ενημέρωσαν ούτε το εκπαιδευτικό προσωπικό του σχολείου και τη διεύθυνση εκφέροντας τον προβληματισμό τους, αλλά ούτε και τον σύλλογο γονέων και κηδεμόνων.
Υπενθυμίζεται ότι το τραγούδι, που ερμήνευσε η Κλαύδια στον διαγωνισμό, είχε έμμεσες αναφορές στη γενοκτονία των Ποντίων, αλλά και τον πόνο της ξενιτιάς, ενώ αγαπήθηκε κατευθείαν απ’ το ευρύ κοινό και κατάφερε να διεκδικήσει την αξιοσέβαστη 6η θέση. Το γεγονός βέβαια δεν περιορίζεται και δεν αφορά μονάχα τη συγκεκριμένη αναφορά, αλλά γίνεται η αφετηρία για μία πολύ πιο μεγάλης κλίμακας συζήτηση, όσον αφορά την εκπαίδευση, το εκπαιδευτικό υλικό που πρέπει ή δεν πρέπει να περιορίζεται και να οριοθετείται σε ξύλινα πλαίσια, αλλά και το αν υπάρχει ή θα έπρεπε να υπάρχει ελευθερία εκ μέρους του εκπαιδευτικού, πόσω μάλλον σε ένα τέτοιου είδους μάθημα όπως αυτό της μουσικής και των τεχνών γενικότερα.
Το σχολείο, πολλές φορές, λειτουργεί σαν έναν μικρόκοσμο της κοινωνίας που θα κληθούν να γίνουν μέλη τα παιδιά μας μεγαλώνοντας ως ενήλικες. Μέσα σε αυτόν τον μικρόκοσμο, επομένως, είναι σχεδόν αδύνατο να αποβάλλουμε καθετί δεν ταιριάζει με τις δικές μας πεποιθήσεις και γούστα. Έως ότου δεν ακούγονται πράγματα, τα οποία είναι άμεσα προσβλητικά προς εμάς και τους γύρω μας, μάλλον είναι υπερβολή να τα θέτουμε σε μικροσκόπιο. Εάν δε συμφωνούμε, μπορούμε να εκπαιδεύσουμε τα παιδιά μας στο σπίτι στην εποικοδομητική συζήτηση και κρίση, και να τα αφήσουμε ελεύθερα να επιλέξουν τα δικά τους πρότυπα.
Επίσης, καλό θα είναι ως άνθρωποι και ενήλικες, να μη φτάνουμε απευθείας σε ακραίες συμπεριφορές και πράξεις. Καθώς, αν θεωρήσουμε ως δεδομένο ότι ο στόχος μας και το χρέος μας ως γονείς, είναι να προστατεύσουμε τα παιδιά μας τα οποία πολλές φορές μας μιμούνται, τότε το να οδηγούμαστε κατευθείαν χωρίς συζήτηση στην αμετάκλητη διεκδίκηση, μάλλον τα αντίθετα αποτελέσματα θα επιφέρει. Άλλωστε, η άμοιρη δασκάλα, πιθανότατα δεν είχε κανέναν σκοπό να αλλαξοπιστήσει ιδεολογικά τα παιδιά, παρά να ελαφρύνει λιγάκι το μάθημα, βάζοντάς τα να ακούσουν ένα κομμάτι της επικαιρότητας, που πιθανότατα ήδη γνώριζαν. Αντ’ αυτού, βρέθηκε έκπληκτη απέναντι στην αναφορά, χωρίς καν να έχει αντιληφθεί το πώς και το γιατί.
Αν και φαντάζει κάπως περίεργος και παρατραβηγμένος ο λόγος πίσω απ’ τον οποίο οι γονείς δε θέλανε το παιδί τους να εκτεθεί στο άκουσμα αυτού του τραγουδιού, περιμένουμε με ανυπομονησία και πραγματική περιέργεια, να δούμε το τελικό πόρισμα.
Συντάκτης: Νεφέλη Ζέλιου
