Κάποιος, κάπου, κάποτε, είχε πει πως οι χωρισμοί δε σκοtώνουν, αλλά πονάνε σαν εκείνη την απώλεια που νομίζεις ότι ποτέ δε θα συνηθίσεις. Εκείνες τις περίεργες μέρες, που η playlist με τα καψουροτράγουδα έχει πάρει φωτιά, οι νύχτες που έχουν μεγαλώσει και τα τηλέφωνα σε φίλους και κολλητούς που χτυπάνε ασταμάτητα. Κι όσο όλα αυτά υπάρχουν στο έπακρο, υπάρχει κι εκείνη η σκέψη που αιωρείται: «Όπα! Κι αν δεν ξαναβρώ κάποιον σαν κι αυτόν;»
Κι επειδή σίγουρα σου έχει περάσει –αν όχι έξι- τουλάχιστον μία φορά από το μυαλό, αυτό το άρθρο είναι για εσένα. Αχ, όσο αθώα, όσο αθεράπευτα ρομαντική κι αν είναι αυτή η σκέψη, άλλο τόσο ύπουλη και πονηρή είναι για το μυαλό σου. Κλασικά, θυμάσαι τις καλές στιγμές, τις στιγμές της ηρεμίας, της ζωντάνιας μέσα στη σχέση, και το μυαλό σου σερβίρει εκείνες τις υπέροχες εικόνες, χωρίς να φιλτράρει ότι ήταν μονάχα τον πρώτο καιρό της σχέσης. Προφανώς και δε φταίει το μυαλό σου, η καρδιά σου, η ζωντανή μνήμη σου. Όλα αυτά δημιουργούνται από το φόβο σου· όχι ότι πραγματικά φοβάσαι μήπως δε βρεις κάποιον άλλον σαν εκείνον, αλλά γιατί σε αγχώνει η σκέψη μήπως δεν αξίζεις εσύ κάτι καλύτερο. Αν ήταν όντως τόσο σπουδαίος, τόσο υπέροχος, τόσο «ουάου» όσο σου φαίνεται πλέον, που έχετε χωρίσει, πίστεψέ με, δε θα ήταν πρώην σου. Πιθανότατα θα καταλήγατε σε κάποιο γάμο και όχι στην block list ο ένας του άλλου.
Μη ειρωνικά, όταν κάτι τελειώνει, σημαίνει πως δεν αρκούσε ή δεν του αρκούσες. Κι αυτό δεν είναι κακό, γιατί είναι απλά μια αλήθεια. Ωστόσο, το να μην ξαναβρείς κάποιον σαν κι αυτόν τον άνθρωπο, δεν είναι μόνο πιθανό, αλλά και επιθυμητό! Να βρεις έναν αλλιώτικο, έναν άνθρωπο που δε θα σε γεμίζει με ανασφάλειες, που θα ταιριάζει στη ζωή σου όσο κι εσύ στη δική του και δε θα χωράνε αναβολές τύπου «ίσως» και «θα δούμε». Κάποιον που θα θέλει να είσαι εσύ όπως είσαι, χωρίς καλούπια.
Δεν είναι ζευγάρι παπούτσια ο έρωτας και οι σκέψεις. Δε γίνεται να πεις «θα πάρω το ίδιο ζευγάρι παπούτσια γιατί με βόλεψαν απλά σε άλλο χρώμα» και το ίδιο να υποστηρίζεις και στις σχέσεις σου. Κάθε άνθρωπος είναι ξεχωριστός, και σίγουρα εσύ δεν είσαι το ίδιο άτομο που ήσουν πριν από εκείνη τη σχέση. Δε χρειάζεται να βρεις κάποιον να μοιάζει με εκείνη τη σχέση, αλλά κάποιον που να ταιριάζει στο τώρα σου. Και μεγαλύτερη αλήθεια από αυτή δε θα ακούσεις. Μπορεί να μην έχει το ίδιο χαμόγελο, μπορεί να μη λέει καν τα ίδια αστεία. Αλλά μπορεί να ξέρει να σέβεται, να υπολογίζει, να εκτιμάει και προπάντων να αγαπάει.
Και στην τελική, ίσως και να μην καίγεσαι ουσιαστικά μήπως και δεν ξαναβρείς κάποιον σαν εκείνον, αλλά ουσιαστικά αγχώνεσαι μήπως δε βρεθεί κάποιος να κάνει εσένα να γίνεις όπως ήσουν πριν ξυπνήσεις, μέσα σε μια σχέση που νόμιζες πως ήταν τέλεια. Μήπως δεν ξαναζήσεις τόσο έντονα, μήπως δεν ξανασυγκινηθείς, μήπως…
Κανένας δε σου χάρισε τίποτα, όμως. Εσύ το δημιούργησες, εσύ το έζησες, εσύ το πίστεψες, εσύ το έδιωξες, εσύ μπορείς να τα ξαναφέρεις πίσω. Αλλιώτικα, πιο ώριμα, πιο όμορφα και σίγουρα πολύ καλύτερα. Η ζωή δεν τελειώνει σε έναν χωρισμό. Γιατί να περιοριστείς και να μπεις σε παπούτσι τρία νούμερα μικρότερο; Υπάρχουν εκεί έξω άπειρες διαφορετικές εκδοχές αγάπης. Και σίγουρα, όλο και κάποιος ακόμα θα βρεθεί ώστε να σε κάνει να πεις «πώς πίστευα τότε ότι δε θα ξαναβρώ κάποιον».
Πάμε λοιπόν πάλι: η ζωή δεν τελειώνει σε έναν χωρισμό, αντίθετα έχει πολλές προοπτικές να αρχίσει από εκεί.
Εκεί που βάζεις τα όριά σου.
Εκεί που ξέρεις τι θέλεις.
Εκεί που λες «αυτό ήταν, τέρμα».
Την επόμενη φορά λοιπόν, που θα σε τσιμπήσει η σκέψη αν θα ξαναβρείς κάποιον σαν αυτόν, να μη σκιαχτείς. Όχι γιατί δε χρειάζεται να τον βρεις σε κανέναν. Αλλά γιατί δεν πρέπει να είναι σαν αυτόν. Γιατί πρέπει να είναι καλύτερος.
ΥΓ: Όποιος θυμάται τα παλιά, γίνεται παλιάνθρωπος.
Συντάκτης: Μαίρη Ροβίθη
