Έχεις βρεθεί ποτέ σε εκείνη τη θέση που θέλεις να πεις όλα όσα σου έχουν συμβεί, έχεις αισθανθεί ή σκεφτεί ποτέ στο ταίρι σου; Από το τι μπορεί να έγινε σε ένα διάλειμμα όσο ήσουν στο δημοτικό, μέχρι να συζητήσεις το άγχος σου για το μέλλον ή ακόμα και εκείνη την εσωτερική σύγχυση που έχεις για το ποιος πραγματικά είσαι; Όλο αυτό ασφαλώς και δε γίνεται τυχαία. Άλλωστε, αν δεν είναι ο άνθρωπός σου το άτομο εμπιστοσύνης σου, τότε ποιος;

Αν λοιπόν αυτό συμβαίνει, τότε κάνεις κάτι που ως όρος έχει αποδοθεί στο “swamping”. Σαν διαδικασία σκέψου το με το να πλημμυρίζεις τον σύντροφό σου με τα συναισθήματά σου, με τις ανασφάλειές σου, με το πώς νιώθεις, με την αλήθεια σου- όλα αυτά μαζί, ταυτόχρονα και πολύ έντονα. Το ερώτημα είναι: όταν συμβαίνει αυτό, σε φέρνει πιο κοντά με τον σύντροφό σου ή είναι ένας πρόλογος για τον χωρισμό που θα ακολουθήσει; Θα δώσω spoiler… εξαρτάται.

Το swamping κατά κύριο λόγο συμβαίνει όταν αρχίζεις να αποκαλύπτεις σκέψεις και συναισθήματα στον σύντροφό σου, όταν ξεσπάς, και δε φιλτράρεις αυτά που λες. Αυτό δε σημαίνει απαραίτητα ότι κάνεις κάτι κακό. Απλά μπορεί να προκαλέσει μια υπερδιέγερση και μια αγωνία, ακόμα και άγχος, ειδικά όταν έρχεται γρήγορα και απροειδοποίητα.

Φαντάσου να έχεις ένα μπουκάλι και να το γεμίζεις πολύ γρήγορα κι απότομα με νερό. Έτσι και μετά από λίγο θα ξεχειλίσει και θα χυθεί το νερό, είτε θα το τοποθετήσεις σε κάτι βαθύτερο για να υπερκαλύψεις τη διαφορά- αν δε χαμηλώσεις απλά την ένταση. Υπάρχουν στιγμές μέσα σε μια σχέση που κάτι ξεχειλίζει και δεν εννοώ αρνητικά, αλλά απελευθερωτικά. Είναι οι φορές που είσαι ο εαυτός σου, που δε φοράς μάσκα και δεν προσποιείσαι ότι είσαι κάτι άλλο. Η στιγμή που σταματάς να θέλεις να έχεις μια τέλεια εικόνα κι απλώς μοιράζεσαι άγχος, ανασφάλειες και διάφορα σκοτεινά σημεία του εαυτού σου.

Εκείνη τη στιγμή, ο ακροατής σου δε φεύγει, δεν τρομάζει και μένει. Σε αυτές τις περιπτώσεις, το swamping είναι ένδειξη εμπιστοσύνης. Δείχνεις τον εαυτό σου χωρίς φίλτρα, χωρίς καμία από εκείνες τις εκδοχές που παρουσιάζεις στους άλλους. Κι όμως, σε βλέπει ολόκληρο άνθρωπο και λέει: «Οκ, εδώ είμαι. Εδώ θα μείνω». Αυτή είναι η θετική πλευρά του swamping. Λειτουργεί σαν μια γέφυρα: από το «σε θέλω» πηγαίνετε στο «σε βλέπω και σε επιλέγω».

Αλλά –ε, ναι, φυσικά υπάρχει και το αλλά– υπάρχει και το swamping όπου το καμπανάκι χτυπάει και η ένδειξη «κάτι δεν πάει καλά» ανάβει κόκκινο. Συνήθως συμβαίνει όταν ο σύντροφός σου αρχίζει να απομακρύνεται, να μη συζητάει, να μη δείχνει ενδιαφέρον, και εσύ –από τον φόβο και την ανασφάλεια μήπως τον χάσεις– αρχίζεις να μιλάς όλο και περισσότερο. Με αγωνία και υστερία σχεδόν, ξεκινάς να μοιράζεσαι πιο βαθιά πράγματα, πιο έντονες ανάγκες, πιο πολλές σκέψεις, προσπαθώντας απεγνωσμένα να δημιουργήσεις κοινό έδαφος, να προκαλέσεις ενδιαφέρον, συμπόνια, και σε πιο ακραίες περιπτώσεις μέχρι και λύπηση. Στην ουσία, θεωρείς ότι αν ανοιχτείς περισσότερο θα έρθει πιο κοντά σου, γνωρίζοντας μια άλλη εκδοχή του εαυτού σου. Ενώ στην πραγματικότητα, αυτό που συμβαίνει είναι ότι ο άνθρωπός σου νιώθει εγκλωβισμένος και να θέλει να κρατήσει αποστάσεις.

Ο πιο σωστός τρόπος να ξεχωρίσεις τι από τα δύο συμβαίνει είναι να αναρωτηθείς: από ποιο σημείο μέσα σου ξεκινάει η ανάγκη για αυτή την άφιλτρη πλημμύρα πληροφοριών. Αν νιώθεις ότι μοιράζεσαι επειδή εμπιστεύεσαι, αυτό είναι ένα καλό σημάδι. Αν όμως το κάνεις επειδή φοβάσαι ότι απομακρύνεται και ψάχνεις τρόπους να μείνει, τότε κάνεις ένα πολύ μεγάλο σφάλμα.

Το swamping δεν είναι καλό ή κακό από μόνο του. Είναι ένας καθρέφτης. Δείχνει και αντανακλά αν η σχέση σας έχει χώρο για ειλικρίνεια ή αν αρχίζει να στενεύει επικίνδυνα. Αν έχετε μάθει να κοιτάτε ο ένας τον άλλον στα μάτια με σεβασμό και απόλυτη ειλικρίνεια, το swamping θα γίνει η ένωσή σας. Αν όμως λειτουργεί ως ύστατη προσπάθεια για να κρατηθεί κάτι που φεύγει, ίσως είναι μια στιγμή να το αφήσεις.

Συντάκτης: Μαίρη Ροβίθη