Ο Γιώργος Χρυσοστόμου, σε μια πρόσφατη συνέντευξή του στο Happy Day, άφησε για λίγο τις θεατρικές σκηνές και μίλησε από καρδιάς. Ανάμεσα στις σκέψεις του, ξεχώρισε μια εικόνα που άγγιξε πολλούς: διακοπές με τη μητέρα του. Ήσυχα, οι δυο τους. Χωρίς πρόγραμμα. Μόνο για να μιλούν και να περνούν χρόνο μαζί. «Να ξεκουραστεί κιόλας… να την κάνω βασίλισσα», είπε.
Μέσα σε αυτή τη φράση υπάρχει κάτι παραπάνω από μια απλή ευχή. Υπάρχει η ανάγκη να επιστρέψεις τη φροντίδα, να προσφέρεις εσύ αυτή τη φορά το απαλό βλέμμα, τη φροντίδα, την αγκαλιά. Ο Γιώργος Χρυσοστόμου δεν εξομολογείται απλώς μια επιθυμία. Αναγνωρίζει το ταξίδι. Από την ηλικία όπου όλα δίνονται, προς την ηλικία όπου όλα προσφέρονται.
Στην ίδια συνέντευξη μίλησε και για τον εαυτό του στα πρώτα νεανικά χρόνια: την περίοδο από τα 18 μέχρι τα 25. Μια εποχή γεμάτη ένταση, έπαρση, εσωτερικούς θορύβους. Τότε που η ασφάλεια χτίζεται φωναχτά, με αμυντικούς μηχανισμούς και υπερηφάνεια. Μέσα από τα λόγια του φαίνεται η ωρίμανση – η διαδρομή από τον θυμό στην τρυφερότητα, από το «το έχω» στο «θέλω να δώσω».
Σήμερα, ο ίδιος στέκεται πάνω σε σκηνές όπως αυτή της Επιδαύρου – με σεβασμό, ταπεινότητα, και μια ήρεμη σιγουριά. Παίζει στους «Όρνιθες» του Άρη Μπινιάρη, δίνοντας φωνή και σώμα σε ρόλους που απαιτούν αλήθεια. Και εκτός σκηνής, δίνει χώρο σε αυτό που πολλοί νιώθουν και λίγοι εκφράζουν: την ανάγκη να τιμήσεις τους δικούς σου, γιατί πλέον μπορείς και είσαι σε θέση να το κάνεις με πράξεις.
Καθώς περνούν τα χρόνια, η σχέση με τους γονείς μεταμορφώνεται. Η εξάρτηση δίνει τη θέση της στη φροντίδα. Η παιδική ανάγκη για προστασία μετατρέπεται σε επιθυμία να προσφέρεις εσύ. Το βλέμμα ωριμάζει, αναγνωρίζει, εκτιμά. Ο ενήλικος πια άνθρωπος βλέπει τον γονιό του με καθαρή ματιά, γεμάτη ευγνωμοσύνη. Η επιθυμία για ένα κοινό ταξίδι, μια βόλτα, ένα φαγητό μαζί, κρύβει μια σιωπηλή υπόσχεση: «Θέλω να σου προσφέρω λίγη από τη γαλήνη που μου χάρισες. Θέλω να σε κάνω να νιώσεις ασφαλής, ξεκούραστος, αγαπημένος. Όπως έκανες εσύ για μένα.»
Κι αυτός ο κύκλος είναι ένα προνόμιο. Είναι μια γλυκιά ανταλλαγή ρόλων, μια φυσική συνέχεια του δεσίματος. Και φέρνει μαζί του ψυχική ωρίμανση, γιατί ο άνθρωπος που νιώθει έτοιμος να δώσει πίσω, έχει βρει εσωτερική ισορροπία. Δε χρειάζεται πια να αποδείξει. Θέλει απλώς να φροντίσει εκείνους που πάντα φρόντιζαν γι’ αυτόν.
Η μνήμη γίνεται απαλότητα. Η ευγνωμοσύνη γίνεται πράξη. Και μέσα σε αυτή την πράξη – μια απλή διακοπές, μια κουβέντα, ένα χαμόγελο – χωράει όλη η σημασία της αγάπης.
