Σοβαρά ερωτήματα γύρω από τα όρια του εκπαιδευτικού ρόλου και της δεοντολογίας προκάλεσε η υπόθεση ενός καθηγητή ΕΠΑΛ στην Εύβοια, ο οποίος έβαλε τους μαθητές του να του κάνουν μασάζ στο πλαίσιο του μαθήματος «Αρχαία ελληνική μάλαξη». Το περιστατικό έγινε γνωστό στα Μέσα, όταν ο ίδιος ανάρτησε φωτογραφίες, όπου εμφανίζεται ημίγυμνος σε ειδικό κρεβάτι μασάζ, με τους μαθητές του να εκτελούν τις πρακτικές ασκήσεις, ουσιαστικά προβάλλοντας την επιτυχία του μαθήματος.

 

 

Η αντίδραση ήταν άμεση: ο σάλος που ξέσπασε οδήγησε σε επείγουσα ένορκη διοικητική εξέταση (ΕΔΕ), ενώ το Υπουργείο Παιδείας και η Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση ενημερώθηκαν για το περιστατικό. Οι φωτογραφίες, οι οποίες προκάλεσαν έντονες αντιδράσεις, κατέβηκαν, όμως η δημόσια συζήτηση έχει ήδη ξεκινήσει.

 



 

Πότε η πρακτική εκπαίδευση ξεπερνά τη γραμμή;

Η υπόθεση αυτή φέρνει στο προσκήνιο μια σειρά από σοβαρά ερωτήματα σχετικά με τα όρια της εκπαιδευτικής διαδικασίας. Είναι το σχολείο χώρος όπου οι μαθητές μπορούν να αισθάνονται ασφαλείς και προστατευμένοι ή βλέπουμε περιστατικά που θολώνουν αυτή την εικόνα; Η έννοια της «εκπαιδευτικής πρακτικής» δεν μπορεί να αφήνει περιθώρια παρερμηνείας. Όταν ένας καθηγητής επιλέγει να εκθέσει τον εαυτό του -κυριολεκτικά και μεταφορικά- σε ένα πλαίσιο που παραβιάζει τους κανόνες δεοντολογίας, θέτει σε κίνδυνο την ίδια την ιδέα του σχολείου ως ασφαλούς χώρου για τους μαθητές.

Σε μια εποχή όπου οι συζητήσεις γύρω από την κατάχρηση εξουσίας και τις ανισότητες στις ανθρώπινες σχέσεις βρίσκονται στο επίκεντρο, περιστατικά σαν αυτό υπογραμμίζουν πόσο εύθραυστη μπορεί να είναι η σχέση ανάμεσα σε δασκάλους και μαθητές. Οι μαθητές, ιδιαίτερα σε νεαρές ηλικίες, βρίσκονται σε μια φάση που συχνά δεν εμπιστεύονται τις αποφάσεις και τις οδηγίες των καθηγητών τους. Κι όταν αυτή η εμπιστοσύνη κλονίζεται, οι συνέπειες δεν περιορίζονται μόνο στο συγκεκριμένο περιστατικό αλλά επεκτείνονται στη γενικότερη εικόνα της εκπαίδευσης.

 



 

Το γεγονός ότι οι μαθητές συμμετείχαν σε μια τέτοια «εκπαιδευτική δραστηριότητα» χωρίς να γνωρίζουμε το κατά πόσο οι συνθήκες του προκάλεσαν αμηχανία, ανοίγει τον διάλογο για την ανάγκη αυστηρότερων κανονισμών και καλύτερης εποπτείας των σχολικών πρακτικών. Τα παιδιά δεν είναι εργαλεία για να εξυπηρετούν προσωπικές ανάγκες ή φιλοδοξίες ενηλίκων, αλλά οι αυριανοί πολίτες που χρειάζονται αξίες, ασφάλεια και ηθική καθοδήγηση.

Είναι πολύ πιθανό να πρόκειται για μια στάνταρ διαδικασία διδασκαλίας σε ό,τι αφορά τους ειδικούς μασάζ. Είναι επίσης πιθανό, το γεγονός να ξεπεράστηκαν τα όρια από αφέλεια. Ωστόσο, δεν μπορούμε να το ρισκάρουμε σε ό,τι αφορά την εύθραυστη σχέση καθηγητών-μαθητών. Η δικαιολογία ότι πρόκειται για μάθημα αισθητικής δεν μπορεί να αναιρέσει την αίσθηση αμηχανίας και ανησυχίας που προκαλεί το γεγονός ότι ένας ημίγυμνος καθηγητής ζήτησε από τους μαθητές του να του κάνουν μασάζ.

Το ζήτημα είναι ότι, όπως λέει κι ένα ρητό, όταν έχεις καεί με τον χυλό φυσάς και το γιαούρτι, και η εκπαίδευση πρέπει να είναι χώρος έμπνευσης, όχι καχυποψίας. Χρειάζεται διαρκής έλεγχος, σαφή όρια και, πάνω από όλα, σεβασμός προς τους μαθητές. Και ίσως, μέσα από τέτοιες υποθέσεις, να αναλογιστούμε όλοι μας τι είδους παιδεία θέλουμε να προσφέρουμε στις επόμενες γενιές.