Σε μια σπάνια συνέντευξη-απολογισμό ζωής παραχώρησε ο Γιώργος Νταλάρας στη δημοσιογράφο Δώρα Αναγνωστοπούλου και το MEGA Stories. Ο σπουδαίος ερμηνευτής, που πρόσφατα βρέθηκε δύο φορές στο επίκεντρο των συζητήσεων με τις δηλώσεις του, άνοιξε την καρδιά του και μας ταξίδεψε στα βάθη της ιστορίας του. Στην παιδική του ηλικία, τα όνειρά του, τη σχέση του με τη μητέρα και τον αδερφό του. Μας επέτρεψε να δούμε για λίγο τον Γιώργο, πέρα από τον Νταλάρα, τον σπουδαίο αυτό ερμηνευτή.
Ο Νταλάρας και η αντίφαση προς τη διασημότητα
Κατά τη διάρκεια της συνέντευξης, ο Γιώργος Νταλάρας εξέφρασε την αντίφασή του προς τη διασημότητα, μια άποψη που έχει έτσι κι αλλιώς στηρίξει με την πορεία της ζωής του πολλά χρόνια τώρα. Αναφερόμενος στον Μίκη Θεοδωράκη, εξέφρασε την αποστροφή του για την ενδεχόμενη απώλεια της οντότητάς του λόγω της δημοσιότητας. «Ο διάσημος των εποχών μας θεοποιείται. Άρα αυτός έχασε την οντότητά του, δεν είναι πλέον ο ίδιος», είπε ο Νταλάρας. «Μισώ τη διασημότητα, δεν τη θέλω. Εμένα αν με ρωτήσεις ποιος θέλω να είμαι, θα σου πω: ο Γιώργος. Το Νταλάρας μου είναι αδιάφορο», πρόσθεσε με ειλικρίνεια.
Τα νυχτερινά κέντρα
Ο Γιώργος Νταλάρας αποκάλυψε τον προσωπικό του αγώνα για να απομακρυνθεί από τα νυχτερινά κέντρα, όπου είχε πρωτοεμφανιστεί στη μουσική σκηνή. «Έκανα αγώνα να φύγω από τα νυχτερινά κέντρα, γιατί εγώ γεννήθηκα εκεί μέσα», ανέφερε. «Έφερναν κάτι ματσωμένοι από τα Μέγαρα και την Ελευσίνα, έφερναν και τα πιστόλια τους μαζί, καμιά φορά έριχναν κι από καμία. Έφερναν και κορίτσια για να κάνουν κονσομασιόν, αυτό δεν μπορεί να αρέσει σε ένα παιδί 16 χρονών», αποκάλυψε ο καλλιτέχνης, μιλώντας για εκείνη την πλευρά της νύχτας που όσο κι αν ξέραμε ή είχαμε φανταστεί, σπάνια ακούγαμε ανθρώπους που την έζησαν να μας εξιστορούν γι’ αυτή. Έχει, βλέπεις, άγραφους νόμους που δεν μπορείς να αγνοήσεις.
Η Ελλάδα που ονειρεύτηκε
Σε έναν συγκινητικό άνοιγμα, ο Γιώργος Νταλάρας μοιράστηκε τις σκέψεις του για τη σημερινή κοινωνία και τον τρόπο που έχει δομηθεί. «Πριν από 6-7 χρόνια ήμουν στον δρόμο, γινόταν πανζουρλισμός. Ψάχνω να δω τι γινόταν, πλησιάζω στον δρόμο και βλέπω έναν νεαρό 20 χρονών να έχει πάρει αγκαλιά ένα σκυλάκι, που αν περνούσε στην άλλη μεριά του δρόμου, θα το σκότωναν. Λυπήθηκα που δεν ήμουν εγώ αυτός κι οι άλλοι οι κάφροι του φώναζαν: φύγε, ρε μαλ…α από τη μέση. Δεν είναι ζωή αυτή, Δώρα. Αυτοί δεν είναι άνθρωποι και είμαστε γεμάτοι από τέτοιους. Αυτή την Ελλάδα ονειρεύτηκα, όχι την άλλη. Δε μου αρέσει. Δεν είναι χώρα αυτή έτσι όπως πάμε, δεν τη θέλω αυτή τη χώρα», τόνισε με ένταση. «Δε λειτούργησα ποτέ βλαπτικά ούτε για τον χώρο μου ούτε για τη χώρα μου. Δεν έκανα ποτέ κάτι που ήταν κόντρα στις αξίες μου», πρόσθεσε.
Τα παιδικά του χρόνια
Μιλώντας για τη μητέρα και τον αδερφό του λυγίζει, εξηγώντας μας πως η ζωή του μόνο εύκολη δεν ήταν: «H μητέρα μου έζησε μια άσχημη ζωή, ήταν ανάπηρη και με φώναζε κοντά της για να με μαλώσει, δεν μπορούσε να σηκωθεί. Η μητέρα μου μετά τον πόλεμο έπρεπε να αποχωριστεί ένα από τα δύο της παιδιά. Υπήρχαν ορφανοτροφεία με εκπαιδευτικό χαρακτήρα στο εξωτερικό κι εκεί έπρεπε να πάω εγώ, όμως ήμουν ο μικρότερος, μόλις 7 χρονών κι έτσι, πήγε ο αδερφός μου. Όταν έφυγε ο Χρήστος, έφυγε η ζωή μου.»
Κι αυτός είναι ο Γιώργος. Εκείνος που με τη φωνή του ερωτευτήκαμε και νιώσαμε την ανάγκη να επαναστατήσουμε συνάμα. Που ίσως δεν καταλαβαίναμε καμιά φορά, όμως όπως είπε κι ο ίδιος «δε φταίει ο κόσμος που δε με καταλαβαίνει. Φταίω εγώ που δεν καταλαβαίνω τον εαυτό μου». Σε μια κουβέντα από καρδιάς, χθες, μας άφησε να δούμε πως καμιά φορά πίσω από την απόσταση που κρατάει κανείς, κρύβεται η ανάγκη του για κατανόηση, η βαθιά συναισθηματική του φύση, και μια ιστορία ζωής από αυτές που βλέπουμε στις ταινίες. Άλλωστε, όπως έχει τραγουδήσει κι ο ίδιος:
«Όλοι έχουμε γραμμένο που το λένε πεπρωμένο
και κανένας δεν μπορεί να τ’ αποφύγει
δεν υπάρχει θεωρία ούτε τρένα ούτε πλοία
κι ο καθένας το παλεύει όπως ξέρει και μπορεί
από παιδί στον ύπνο μου έβλεπα φωτιές»
