Η Νατάσα Μποφίλιου είναι γνωστή για τη βαθιά πολιτικοποιημένη της στάση και τη μαχητική της τέχνη. Ακολουθώντας λοιπόν αυτή τη στάση και τώρα, βρέθηκε στην Κύπρο για συναυλία στο πλαίσιο του 37ου Φεστιβάλ της ΕΔΟΝ στη Λευκωσία κι έκανε μια σπουδαία δήλωση.
Κατά τη διάρκεια της εμφάνισής της, η τραγουδίστρια ζήτησε από τους παρευρισκόμενους μια κυπριακή σημαία. Αφού την πήρε στα χέρια της, φώναξε μπροστά σε ένα ενθουσιώδες κοινό:
«Λευτεριά στην Κύπρο και σε όλους τους αγωνιζόμενους λαούς».
Λίγο πριν, είχε τονίσει ότι η τέχνη δεν μπορεί να παραμένει αμέτοχη, λέγοντας χαρακτηριστικά πως «η τέχνη χωρίς θέση για τα πράγματα δεν προχωράει».
Η πράξη αυτή ήρθε ως απάντηση —άμεση ή έμμεση— σε εκείνους που το τελευταίο διάστημα της άσκησαν σφοδρή κριτική επειδή κατά τις συναυλίες της στην Ελλάδα κρατούσε την παλαιστινιακή σημαία και φορούσε καφίγια, ζητώντας «Λευτεριά στην Παλαιστίνη», χωρίς αναφορά σε άλλους καταπιεσμένους λαούς όπως η Κύπρος ή η Ουκρανία.
Η ανάγκη κάποιων να έχουν μπιφ για το μπιφ
Η Νατάσα Μποφίλιου δεν έκανε τίποτα λιγότερο και τίποτα περισσότερο από το να είναι συνεπής στο δικό της αξιακό πλαίσιο: να στέκεται δίπλα στον καταπιεσμένο. Από την πρώτη στιγμή που τοποθετήθηκε υπέρ της Παλαιστίνης, κατηγορήθηκε πως αγνοεί την Κύπρο ή την Ουκρανία— λες και η υπεράσπιση του ενός λαού συνεπάγεται την απαξίωση του άλλου.
Όμως, όταν κάποιος λέει “είμαι με τους λαούς που καταπιέζονται”, εννοεί όλους τους λαούς. Δε χρειάζεται να κρατήσει κάθε σημαία για να αποδείξει ότι καταδικάζει την καταπίεση. Δε χρειάζεται να ορίσει συγκεκριμένες γεωγραφικές ζώνες για να δηλώσει πίστη στην ειρήνη, την ελευθερία και την αυτοδιάθεση.
Κι όμως, η Μποφίλιου βρέθηκε να κατηγορείται επειδή δεν κράτησε «επαρκώς έγκαιρα» την κυπριακή σημαία. Χθες, που την κράτησε, άρχισαν άλλες γκρίνιες: ότι το έκανε «καθυστερημένα», «μετά την κατακραυγή», «για τα μάτια του κόσμου». Γιατί ό,τι και να κάνει, θα υπάρχει πάντα κάποιος που θα την κρίνει.
Είναι, όμως, τυχαίο ότι η Μποφίλιου, γυναίκα, με άποψη, με επιμονή και εμμονή στα πιστεύω της, τρώει τέτοιον πόλεμο; Θα έλεγε κανείς ότι στη δημόσια σφαίρα, οι γυναίκες επιτρέπεται να είναι “πολιτικοποιημένες”, αρκεί να μη φωνάζουν πολύ. Αρκεί να μη σηκώνουν σημαίες, αρκεί να μην κάνουν «πολύ» ακτιβισμό, αρκεί να μη θυμίζουν στον κόσμο ότι η τέχνη είναι πολιτική. Η Νατάσα Μποφίλιου, βέβαια, ούτε ζητάει την αποδοχή όλων, ούτε φοβάται την απόρριψη. Αντιθέτως, κάνει εκείνο που λίγοι στην ελληνική σκηνή τολμούν: δηλώνει θέση, με το σώμα της, με τα ρούχα της, με τις συναυλίες της, με τις λέξεις της.
Το πρόβλημα δεν είναι η Παλαιστίνη, ούτε η Κύπρος, ούτε η Ουκρανία. Το πρόβλημα είναι ότι όσοι θέλουν να στοχοποιήσουν, θα βρουν πάντα αφορμή να το κάνουν. Αν μιλήσει, τους ενοχλεί. Αν δε μιλήσει, πάλι τους ενοχλεί. Αν τραγουδήσει, προκαλεί. Αν σωπάσει, υποκρίνεται. Όμως ευτυχώς, η Μποφίλιου δε φτιάχτηκε για να βολεύει τις προσδοκίες του μέσου σχολιαστή των σόσιαλ. Φτιάχτηκε για να λέει: «Λευτεριά σε όλους τους αγωνιζόμενους λαούς» — και να το εννοεί.
