Υπάρχουν οι άνθρωποι οι οποίοι γουστάρουν να ακουμπάνε κόσμο, να τον φιλούν, να τον χαϊδεύουν. Οι καινούργιες τους γνωριμίες σφραγίζονται πάντοτε με μια δυνατή αγκαλιά. Γενικά, να δείχνουν τη συμπάθειά τους και τον ενθουσιασμό τους ένθερμα και με πολλή οικειότητα.
Μετά υπάρχουμε κι εμείς, που η κάθε συναναστροφή με απόσταση μικρότερη των 10 εκατοστών μάς κάνει να τα παίρνουμε και να μην ξέρουμε πώς να αντιδράσουμε. Ξέρω πως μας έχει βγει το όνομα των αντικοινωνικών ατόμων, ή των ξινών. Όμως πρέπει να ξεκαθαρίσουμε κάτι: δεν το κάνουμε από κακία ή αντιπάθεια. Απλά τα όρια του προσωπικού μας χώρου είναι σημαντικά για εμάς.
Ας σκεφτούμε λίγο τις δυσκολίες που αντιμετωπίζουμε στην καθημερινότητά μας, οι οποίες για τους άλλους μπορεί να φαίνονται γελοίες, αλλά για εκείνους που έχουν τα θέματά τους με τη σωματική επαφή, είναι κάτι στο οποίο καλούνται να ανταπεξέλθουν ξανά και ξανά.
Οι άγνωστοι
Δε γίνεται, χωρίς να ξέρουμε κάποιον, να εισβάλλουμε έτσι απλά στον προσωπικό του χώρο. Αυτό προκαλεί αμηχανία. Δεν ξέρουμε τι πρέπει να κάνουμε εκείνη τη στιγμή, αρκούμαστε σε μια βεβιασμένη ανταπόδοση από ευγένεια και ίσως αυτό το χάδι ή η αγκαλιά να μας δημιουργούν πολύ περίεργη αίσθηση.
To σώμα με σώμα
Ναι, ίσως φαίνεται περίεργο. Όμως το να ακουμπούν το σώμα μας ή το να ακουμπάει το σώμα μας το δικό σου μας κάνει απλά να νιώθουμε περίεργα. Δε θα θέλαμε να νιώθεις τα κόκαλα της πλάτης μας, να ενώνονται οι λεκάνες μας, να ακουμπούν τα κεφάλια μας. Μπορεί να έχεις τις πιο γλυκές προθέσεις, όμως αυτού του είδους η σωματική οικειότητα απλά δε μας κάνει.
Για εμάς δεν είναι γλώσσα επικοινωνίας
Είναι δύσκολο να πούμε σε εκείνον τον συνάδελφο ότι, όποτε γίνεται κάτι αστείο ή έχουμε καιρό να βρεθούμε, δεν είναι ανάγκη να μας σφίγγει – διότι αντιλαμβανόμαστε πως χαίρεται και πως έτσι αισθάνεται πως μεταδίδει την πληροφορία καλύτερα, όμως για εμάς σκοτεινιάζουν όλα κι αποκτούμε κοινωνικό άγχος.
Και πάμε και στο άγχος
Πολύ άγχος. Τόσο, που σε κάποια άτομα μπορεί να καταλήξει σε κρίση πανικού ή αγοραφοβία. Αυτό γιατί δεν ξέρεις τι και ποιον θα χρειαστεί να αντιμετωπίσεις μέσα στη μέρα, και σε τρομάζει. Φοβάσαι ότι θα γνωρίσεις νέα άτομα και σκέφτεσαι πώς θα σου φερθούν ή τι γνώμη θα σχηματίσουν για εσένα. Πρέπει να πεις στη θεία ότι δε θες ζούληγμα στα μάγουλα και στο φιλαράκι σου που ζητάει αγκαλιά πως δε θα την πάρει από σένα. Κάποιες φορές φτάνεις σε σημείο να αποφεύγεις δραστηριότητες – για να μη χρειαστεί να είσαι “ο περίεργος που δε θέλει αγκαλιές και φιλιά”.
Το πολύ άγγιγμα μας εξαντλεί
Μετά από έντονη και παραπάνω από ό,τι θα θέλαμε συναναστροφή, νιώθουμε εξάντληση. Σαν να δουλεύαμε 12ωρα. Νιώθουμε ψυχικά κουρασμένοι από μία έντονη πίεση. Ταυτόχρονα πρέπει να ανεχόμαστε σχόλια όπως: «Μήπως σιχαίνεσαι;», «Μα καλά, τον σύντροφό σου δεν τον αφήνεις να σε ακουμπάει;», «Μην είσαι κρύος», «Δε θα σε φάω». Και άλλα πολλά. Και είναι κατανοητό να μην ενστερνίζονται το συναίσθημά μας, αλλά τα πικρόχολα σχόλια είναι περιττά. Απλά χαιρέτησέ μας με λόγια και ξεπέρασέ το, να πάμε παρακάτω.
Κάποιοι άνθρωποι κρύβουν μία βαθύτερη αιτία πίσω από την ανάγκη να μην τους ακουμπούν. Μπορεί η φοβικότητα να εμπεριέχει τραύμα από κακοποίηση, για παράδειγμα. Σε κάθε περίπτωση, οφείλουμε να είμαστε ευγενικοί με τον τρόπο που θέτουμε όρια, κι οφείλουν κι οι υπόλοιποι να τα δέχονται ακόμα κι αν δεν τα καταλαβαίνουν. Δεν είναι, άλλωστε, πως δε δεχόμαστε την επαφή καθόλου ή ότι δεν είμαστε τρυφεροί. Μπορεί οι αγκαλιές μας να είναι μετρημένες, αλλά όταν τις δίνουμε, τις εννοούμε. Τώρα αν είναι 2 τον χρόνο, μείνετε συντονισμένοι.
Συντάκτης: Βαλάντου Σαρρή
