Στην πρόσφατη συνέντευξή της στην ισραηλινή ιστοσελίδα Walla, η περσινή εκπρόσωπος του Ισραήλ στην Eurovision, Eden Golan, έδωσε μια νέα εκδοχή των γεγονότων που εκτυλίχθηκαν στη σκηνή του Μάλμε.
«Ποιο 20χρονο κορίτσι αξίζει να το περάσει αυτό; Γιατί; Υποτίθεται πως πήγαμε εκεί για να τραγουδήσουμε, να διασκεδάσουμε. Ναι, φυσικά και υπάρχει και το κομμάτι που εκπροσωπείς τη χώρα σου αλλά κανείς δεν αξίζει να το περάσει αυτό. Στη δεύτερη πρόβα αποφάσισα να το γυρίσω όλο αυτό υπέρ μου, έκανα πολλή δουλειά με τον εαυτό μου. Όταν άκουσα τα πρώτα γιουχαρίσματα, βγήκε μια φλόγα από μέσα μου, πείσμωσα τόσο που είπα: θέλω να με γιουχάρουν παραπάνω!»
Ανάμεσα σε αποκαλύψεις για σωματοφύλακες, ακουστικά ακύρωσης θορύβου και ελικόπτερα, υπήρξε και χώρος για… λίγη αγάπη. Ή τουλάχιστον έτσι την αποκαλεί. Η Golan αφηγήθηκε τις δύσκολες στιγμές που έζησε λόγω των έντονων αντιδράσεων απέναντί της, υποστήριξε ότι «δεχόταν απειλές για τη ζωή της» και ξέσπασε ενάντια σε άλλους συμμετέχοντες, ανάμεσά τους και την Ελληνίδα εκπρόσωπο, Μαρίνα Σάττι.
A year after performing at Eurovision, Eden Golan opened up about her fears of singing in hostile conditions. https://t.co/8q68iRBRF4
— The Jerusalem Post (@Jerusalem_Post) May 8, 2025
Αφού απαρίθμησε μετρημένα στα δάχτυλα ποιοι εκπρόσωποι της φέρθηκαν με «ζεστασιά», επέλεξε να κατονομάσει εκείνους που βρήκε «αηδιαστικούς». «Η Ελληνίδα, η Ιρλανδή και ο Ολλανδός», είπε ξερά. Η Golan, που πέρυσι εκπροσώπησε μια χώρα με έντονο πολιτικό φορτίο σε μια διοργάνωση που κατάφερε να γίνει η πιο πολιτική όλων, ισχυρίστηκε ότι δεχόταν απειλές για τη ζωή της και ότι επέλεξε να σταθεί στη σκηνή «με αγάπη απέναντι στο μίσος». Στο ίδιο πλαίσιο, ανέφερε ότι από τις 37 χώρες, μόνο 3-4 της φέρθηκαν ανθρώπινα – ενώ οι υπόλοιποι, και κυρίως η εκπρόσωπος της Ελλάδας, η Ιρλανδή και ο Ολλανδός, ανήκαν στους «πιο αηδιαστικούς», συμπληρώνοντας πως «Karma is a bitch όμως!».
«Κανείς δεν ήθελε να μας πλησιάσει. Είχα κάνει και ένα βίντεο με τον Φινλανδό εκπρόσωπο του 2023, που τραγουδούσαμε το κομμάτι του (Cha Cha Cha), το είδε πάρα πολύς κόσμος και ξαφνικά ο manager του εισέβαλε στο καμαρίνι μου χωρίς να χτυπήσει την πόρτα και αγενώς μου ζήτησε να το διαγράψω αμέσως από τα social media μου. Κανείς δεν τολμούσε να πει καλή κουβέντα για εμάς, γιατί αμέσως τον στάμπαραν. Την ημέρα του Τελικού – δεν θυμάμαι αν το έχω πει αυτό – μας ζητήθηκε από τους διοργανωτές να απομακρυνθούμε από τα καμαρίνια των καλλιτεχνών και μας οδήγησαν σε ένα απομονωμένο δωμάτιο μακριά από όλους. Τελικά μας έκαναν καλό, γιατί είχαμε την ησυχία μας.»
Είναι άβολο σίγουρα όλο αυτό που συμβαίνει, όσο άβολο, όμως είναι να κλείνουμε μάτια κι αυτιά μπροστά στο ότι ναι, η Γιουροβίζιον έχει πολιτικό χαρακτήρα και δε γίνεται να μην έχει. Και ναι, η περιθωριοποίηση, το στίγμα, η απομόνωση είναι προβληματική. Είναι, όμως, προβληματική για όποιον την προκαλεί, σε όποιον την προκαλεί. Παγκοσμίως. Καθολικά. Διαχρονικά.
Σε σχέση με τη Σάττι, είτε σου αρέσει είτε όχι η αισθητική της, είτε συμφωνείς είτε διαφωνείς με την performance της, στάθηκε στη σκηνή της Eurovision αλλά κι εκτός αυτής με ένα σαφές στίγμα. Η εκπρόσωπος της Ελλάδας που, σε αντίθεση με την Golan, δεν έχει απαντήσει κάτι και προτίμησε να ασχοληθεί με το performance και την ομάδα της. Άλλωστε, η Σάττι είχε μάθει να δίνει τις απαντήσεις της με την τέχνη της. Και η αλήθεια είναι, πως έχει ήδη φύγει μπροστά: με ένα άλμπουμ που γίνεται viral, με φεστιβαλικές εμφανίσεις και με μια ελληνική κοινωνία που –αν μη τι άλλο– της αναγνωρίζει πως τόλμησε να πάει στη σκηνή με ό,τι πιο ελληνικό έχει: ένα ηχόχρωμα που δε μοιάζει με κανένα άλλο.
Ίσως λοιπόν η Μαρίνα να μην ήταν «η πιο αηδιαστική». Να ήταν απλώς αυτή που δεν έπαιξε το παιχνίδι.
