Η σειρά του Βασίλη Κεκάτου, που συνεχίζει να προκαλεί συζητήσεις, κάθε Πέμπτη με τα επεισόδια που προβάλει, παρουσίασε χθες μια λ3σβιακή ερωτική σκηνή μεταξύ των χαρακτήρων Ελένης (Γιούλικα Σκαφιδά) και Μύριαμ (Ξένια Ντάνια). Ενδεχομένως κι από τις πρώτες, αν όχι η πρώτη, στην ελληνική τιβι. Στη σκηνή αυτή, λοιπόν, η Ελένη την οποία υποδύεται η Γιούλικα Σκαφιδά, έρχεται πολύ κοντά με τη Μύριαμ (Ξένια Ντάνια), τόσο κοντά που προέκυψε η ανάλογη σωματική επαφή. Κοίτα να δεις πράγματα το 2023.
Οι δύο συναδέλφισσες συναντήθηκαν στα αποδυτήρια της φάμπρικας όπου εργάζονται και η Μύριαμ, η οποία θέλησε να δείξει στην Ελένη μια κρέμα χεριών την οποία, δυστυχώς, δε θα βρείτε στο Black Friday. Λίγο η τριβή, λίγο η κατανόηση, τις έφερε ακόμη πιο κοντά με αποτέλεσμα να μοιραστούν ένα παθιασμένο φιλί. Η Ελένη πάτησε απότομα φρένο, όμως, και το διέκοψε, αφού είχε ενδοιασμούς το κορίτσι. Έπειτα υπάρχουν κάποια χάδια σε μια απαλή σκηνή, με απαλή εστίαση κι απαλά κορίτσια, που φιλιούνται -μαντέψτε- απαλά.
Σε αντίθεση με το πώς φάνηκε να πηγαίνει η gay σκηνή του προηγούμενου επεισοδίου, που ήταν άγρια, ωμή, στο όρθιο, με σαφείς αναφορές πορν@ και μια εντελώς διαφορετική διάθεση. Κι ενώ όλο το ίντερνετ σήμερα μιλάει για το σόκινγκ στοιχείο μιας λ3σβιακής σκηνής στην ελληνική τηλεόραση, τονίζοντας με κάθε τρόπο την αποδοχή ή την αποδοκιμασία τους για το gay στοιχείο, βόσκει ένα βαθιά κρυμμένο στερεότυπο, που αφήνουμε απλώς να υπάρχει αόρατο και που ίσως, εφόσον υπάρχει εκπροσώπηση και γίνεται μια προσπάθεια για ορατότητα, να πρέπει επιτέλους να ανοίξουμε τα μάτια και να το δούμε.
Δε γίνεται να συνεχίζουμε να αναπαράγουμε αυτή τη νοοτροπία του soft παλ αργού και τρυφερού ροζ σκηνικού σε ό,τι αφορά τη γυναίκα, του απολύτως καθαρού και pure δέρματος, της αργής κίνησης, της πουπουλένιας αίσθησης. Όπως αντίστοιχα, δεν είναι δυνατόν να θεωρούμε πως κάθε άντρας έχει αυτό το ωμό grunge στοιχείο, έχει υπόβαθρο βίας, επιβολής, είναι σκοτεινός, είναι βρώμικος. Αν όντως η επιθυμία μας είναι να δώσουμε ορατότητα και φωνή στις απολύτως υπαρκτές queer σχέσεις, να κοιτάξουμε λίγο και την απόδοση, τη διάσταση. Να μην πάμε να σπάσουμε στερεότυπα με στερεότυπα.
Σαφώς η σκηνή ήταν πανέμορφη αισθητικά, με τις δυο κυρίες να αποδίδουν άψογα κάθε μικρή συστολή του ανθρώπου που αφήνεται στην επιθυμία του κι έπειτα μαζεύεται πάλι πίσω. Είναι ενδιαφέρουσα, ανοίγει συζητήσεις για τους σωστούς λόγους. Αλλά εκεί, πίσω στο μυαλό, υποσυνείδητα, τροφοδοτείται και πάλι αυτό το στεγανό που θέλει τις σχέσεις «έτσι» με ό,τι κι αν αυτό το «έτσι» σημαίνει. Σημαίνει κάπως συγκεκριμένα, αυτό είναι το κρίμα κι άδικο, σε μια πραγματικά καλή προσπάθεια που γίνεται από τον κο Κεκάτο και την παραγωγή με το καστ, να φέρουν ένα σύγχρονο αποτέλεσμα.
Κι οι λ3σβίες παιδιά γίνονται ωμές, όπως και οι gay τρυφεροί κι απαλοί. Όπως κάθε άνθρωπος μπορεί να υπάρξει και τα δύο κι άλλα τόσα σε κάθε έκφραση της ερωτικότητάς του. Ας το θυμόμαστε αυτό κι αν δεν το ξέραμε, ας το μάθουμε.
