Ό,τι σε καίει το συζητάς με το που συμβεί

Παρά τις ηλικίες και τις εφήμερες ή σταθερές σχέσεις, έβρισκα πάντα τον εαυτό μου υποχρεωμένο να καθιερώνει κάποιους κανόνες. Μπορεί να είναι ψυχαναγκασμός, μπορεί ο φόβος για το απρόβλεπτο να είναι αρκετός -δεν είμαστε πια και παιδάκια-, ήταν μια ασταμάτητη ανάγκη να τεθούν κάποιες σταθερές μεταξύ της σχέσης, προκειμένου να κυλήσει ομαλά και να μην πεταχτεί ο άλλος μέσα στον τσακωμό και σου πει το κλασικό «εγώ δεν τα έχω μάθει έτσι».

Μιλώντας, λοιπόν, για κανόνες -δεν εννοώ ότι ο ένας θα κοιμάται αυστηρά στη δεξιά πλευρά, θα κάνει μπάνιο πρώτος ή θα παίρνει τηλέφωνο μόλις αλλάξει τοποθεσία. Όποιος, λοιπόν, προσπαθήσει να σας πουλήσει φύκια για μεταξωτές κορδέλες, μπορείτε κάλλιστα να τον στείλετε στο σπίτι του, γιατί έτσι δε φτιάχνεται μια σχέση.

Κανόνας σε μια σχέση είναι να σέβεσαι το σύντροφό σου, τους φίλους του και την οικογένειά του. Να τον νοιάζεσαι, να τον φροντίζεις και να τον ακούς. Όχι τον γράφεις εκεί που πιάνει μελάνι όταν ο κολλητός γύρισε από Γερμανία κι έχεις καιρό να τον δεις -ενώ έχει περάσει μισός μήνας- ή η κολλητή μόλις χώρισε για χιλιοστή φορά με τον γκόμενό της κι είναι στα πατώματα. Όλα είναι θέμα προτεραιοτήτων. Μπορεί να λέμε «σαν τους φίλους κανείς», αλλά μερικές φορές υπάρχουν κι εξαιρέσεις.

Για να ξεκαθαριστεί και λίγο η κατάσταση, όταν μιλάμε για κανόνες, δε σημαίνει πως αναγκαζόμαστε ή αναγκάζουμε το ταίρι μας να τους ακολουθήσει. Ακόμα κι αν η λέξη από μόνη της φαντάζει πολύ σοβαρή, μιλάμε για απλά πράγματα, που μέσα σε μία σχέση πρέπει να γίνονται, προκειμένου να κρατήσει. Εξάλλου, κανείς δεν κάνει σχέση, για να τη χαλάσει.

Κάπως έτσι πάει, λοιπόν, όταν δημιουργείται ένα πρόβλημα. Δύο είναι οι δρόμοι. Στην πρώτη περίπτωση, ο ένας συνειδητοποιεί ότι έκανε κάτι λάθος, ζητάει συγγνώμη, συζητάει το πώς και το γιατί και στο τέλος, ζήσανε αυτοί καλά και εμείς καλύτερα. Στην δεύτερη περίπτωση, που για κάποιο λόγο, δεν έχει καταλάβει ότι κάτι έχει κάνει στραβά, δεν πρόκειται να ζητήσει συγγνώμη, γιατί πολύ απλά νομίζει πως όλα είναι εντάξει.

Στην περίπτωση που σκέφτεστε το «αν με ήξερε πραγματικά, θα είχε καταλάβει τι με ενοχλεί», κάν’τε ένα βήμα πίσω κι αναλογιστείτε ξανά πως το ταίρι μας δεν είναι σούπερ ήρωας, ούτε μάντης. Μπορεί να ξέρει τα εκατό πράγματα που μπορεί να σας ενοχλούν, αλλά πάντα θα του ξεφεύγουν μερικά.

Γι’ αυτό το λόγο, αν δε θέλετε να συζητήσετε εκείνη την ώρα το γεγονός που σας πείραξε, γιατί βρε αδερφέ, άνθρωποι είμαστε και νεύρα έχουμε, μπορείτε να το κάνετε την επόμενη μέρα. Γιατί αυτό είναι το σωστό. Όταν μας ενοχλεί οτιδήποτε -από το πιο μικρό έως το πιο μεγάλο-, τα βάζουμε κάτω και δε σηκωνόμαστε μέχρι να βρεθεί λύση. Έγκαιρα, όμως.

Γιατί έτσι μόνο μπορεί να βρεθεί λύση στο πρόβλημα, όταν είναι ακόμα φρέσκο. Τι να το κάνει ο άλλος αν το θυμήθηκες οχτώ μήνες μετά; Φυσικά και θα σου ζητήσει συγγνώμη, αλλά δυστυχώς μέχρι εκεί μπορεί να φτάσει. Μετά από καιρό, το πρόβλημα έχει περάσει, ο ένας έχει ξενερώσει, κι’ άλλος δε γνωρίζει καν ότι υπάρχει πρόβλημα. Και κάπως έτσι, μαζεύονται πέντε-έξι περιπτώσεις και γίνεται το μπαμ, κι από ‘δω παν’ κι άλλοι.

Για να πούμε και του στραβού το δίκιο, εξαιρέσεις υπάρχουν και μόνο αυτές δεχόμαστε. Δικαιολογίες του τύπου «μα είμαι εσωστρεφής», «μα τι σημασία έχει τώρα;» πάνε στο βρόντο και δεχόμαστε μόνο την περίπτωση που ο άλλος δυσκολεύεται να ανοιχτεί. Όχι εξαιτίας του χαρακτήρος του, αλλά επειδή μόλις βρήκε το θάρρος και το έκανε, βρήκε μια πόρτα και αναγκάστηκε πάλι να κλειστεί στο καβούκι του. Εκεί, οπλίσου με θάρρος και ετοιμάσου, γιατί έρχονται δύσκολες στιγμές και θα είμαστε εμείς από πίσω να σου χτυπάμε παλαμάκια.

Σε κάθε άλλη περίπτωση, απλά μιλήστε.  Κρύψτε εγωισμούς και γκρίνιες στο ντουλάπι, συνειδητοποιείστε πως μόνο έτσι θα πάει μπροστά η σχέση σας και κάντε το καλό. Δεν έχει νόημα να κρατάτε τίποτα μέσα σας. Δε βοηθάτε ούτε εσάς ούτε τη σχέση σας. Όχι μόνο γιατί τα νεύρα σας θα γίνουν τσατάλια και μετά θα ξενερώσετε που ο άλλος δεν έχει καταλάβει, αλλά γιατί αυτό θα γίνει συνήθεια και θα το λήξετε μέχρι το ρολόι να σημάνει δώδεκα.