Ανάμεσα σε χωρισμούς και επιπόλαιες περιπτύξεις, σε γνωριμίες μίας βραδιάς και έρωτες που κράτησαν περίπου μία αιωνιότητα -λέμε τώρα-, είπαμε και εμείς να δούμε πώς είναι αυτή η ελεύθερη σχέση, ρε παιδί μου. Αυτός ο μύθος, που τρομάζει τους δεσμευμένους και ιντριγκάρει τους ελεύθερους και μας συστήνει μία νέα πραγματικότητα, που ίσως να έδινε λύση στα ερωτικά μας προβλήματα και δεν μπορέσαμε παρά να αναρωτηθούμε -που λέει και η Κάρι- πώς θα ήταν να κάναμε εμείς μία ελεύθερη σχέση.
Ξέρετε, αυτή τη σχέση που περνάς καλά, αλλά δεν έχεις καμία δέσμευση. Δε στέλνεις καμία καλημέρα ή καληνύχτα, δε βγαίνεις ραντεβού, δε γνωρίζεις φίλους και γνωστούς. Η ελεύθερη σχέση, που λύνει κάθε πρόβλημα φόβου που προκαλεί η αποκλειστικότητα και είναι φτιαγμένη για όσους θέλουν να ζήσουν ελεύθερα πουλιά. Ίσως να ‘ναι φτιαγμένη και για εμάς, ίσως πάλι και όχι.
Γιατί κάποια στιγμή μεταξύ του «ναι ρε, περνάμε καλά» και του «δε με νοιάζει που μιλάει με άλλους», συνειδητοποιήσαμε πως ούτε καλά περνούσαμε και το ότι μιλούσε με άλλους μας έκαιγε πολύ περισσότερο απ’ ότι θέλαμε οι ίδιοι να παραδεχτούμε στον εαυτό μας. Δεν είχε να κάνει με κάποιο σατανικό σχέδιο που είχε ως στόχο τη σχέση. Όντως, ξεκινήσαμε πιστεύοντας πως όλο αυτό θα λειτουργήσει και εμείς, ίσως βρούμε αυτό που ψάχναμε για εκείνο το διάστημα. Εξάλλου, δε χρειάζονται όλοι την αποκλειστικότητα όλες τις μέρες του χρόνου.
Και κάπως έτσι, παραμυθιάσαμε τους εαυτούς μας πως η ελεύθερη σχέση μπορεί να γίνει κανονική. Ότι όλο αυτό το κύμα της ανεξαρτησίας, θα έφευγε, μόλις συνειδητοποιούσαμε πως τελικά όλο αυτό ήταν έρωτας και τι ανοησίες κάνουμε που στερούμε την ευτυχία ο ένας στον άλλον. Μέχρι να ξυπνήσουμε και να καταλάβουμε πως η ιστορία μας δεν είναι σενάριο ταινίας του Χόλιγουντ που στα τελευταία δέκα λεπτά, ύστερα από αυταπάρνηση και εγωισμό, οι πρωταγωνιστές ζουν το «ζήσανε αυτοί καλά και εμείς καλύτερα».
Ίσως γιατί αυτό δεν είναι το happily ever after μας. Η ευτυχία δε σημαίνει πάντα ότι δύο άνθρωποι που έχουν μια ελεύθερη σχέση οφείλουν στο τέλος να είναι και μαζί. Μερικοί άνθρωποι κάνουν μόνο γι’ αυτό. Κι αυτό δε σημαίνει απαραίτητα πως ο άλλος, επειδή δεν ανταποδίδει τα αισθήματα είναι αυτομάτως κόπανος και «πώς τολμάει; -μα εγώ είμαι ερωτευμένος.»
Είναι ανώφελο στον όρο αυτό να εστιάζουμε στο «σχέση» και όχι στο «ελεύθερη». Γιατί η σχέση μπορεί να πάρει πολλές μορφές, η λέξη «ελεύθερη» όμως σημαίνει ένα και μόνο πράγμα. Οπότε είναι λογική και αυτονόητη η προσπάθειά μας να την αντικαταστήσουμε ή ακόμα και να τη διώξουμε να πάει στο βρόντο και αντί για το «ζήσανε αυτοί καλά και εμείς καλύτερα», να πάρουμε τα παπούτσια στο χέρι -και δικαίως.
Όταν ξεκινάμε βάζοντας κάποιους κανόνες, αυτομάτως, δίνουμε τη συγκατάθεσή μας. Ξεκαθαρίζουμε πως θέλουμε αυτό και μόνο αυτό. Εξάλλου στην αρχή όλα είναι ωραία. Στην αρχή, νομίζουμε πως όχι μόνο πως μας ταιριάζει, αλλά θα πάρουμε και βραβείο που δε λυγίσαμε μπροστά στον έρωτα. Είναι αυτή η δήθεν χαλαρότητα ότι εμείς δε θα γίνουμε σαν τους άλλους, θα μείνουμε σταθεροί, δεμένοι στο κατάρτι μας, όπως ο Οδυσσέας με τις σειρήνες. Λες και είναι κακό που στην πορεία αναπτύξαμε αισθήματα, λες και ο άλλος που δεν τα ανταπέδωσε είναι φταίχτης.
Όσο παράλογο είναι να ζητάς από τον άλλο να δώσει περισσότερα απ’ όσα μπορεί ή απ’ όσα θέλει, άλλο τόσο είναι να του ζητάς να μη νιώθει. Το «πάμε για ένα καφέ» ή το «έλα μια μέρα να κοιμηθούμε μαζί χωρίς να κάνουμε κάτι» ή οποιαδήποτε προσπάθεια επαφής χωρίς το ερωτικό κομμάτι, το μόνο που καταφέρνει είναι να οδηγεί στη ρήξη και εδώ που τα λέμε είναι και το καλύτερο για εσάς τους δυο.
Οπότε με λίγα λόγια, καλές οι ελεύθερες σχέσεις, αλλά για εκείνους που τις αντέχουν. Για εκείνους που ξέρουν τι δίνουν, τι παίρνουν και μέχρι εκεί. Δεν έχει αγάπες και λουλούδια, ούτε αγγελάκια σε ροζ συννεφάκια. Κι όσο σκληρό και απάνθρωπο κι αν ακούγεται, προέρχεται από ανθρώπους που πρώτα είναι ξεκάθαροι με τους εαυτούς τους και μετά με όλους τους άλλους.
Όσο για μας τους υπόλοιπους, ψάχνουμε ακόμα.
Συντάκτης: Χριστίνα Νικολοπούλου
Επιμέλεια κειμένου: Βασιλική Γ.
Επιμέλεια κειμένου: Βασιλική Γ.
