Στρίψε ένα τσιγάρο να στα πω· γιατί το δικό μου δεν έσβησε ποτέ

Ξέρεις γιατί σε θέλω ακόμη; Στρίψε ένα τσιγάρο να μου κάνεις παρέα, κι εγώ απόψε θα στα εξομολογηθώ όλα, τα βαθύτερα συναισθήματά μου και τις πιο ενδόμυχες σκέψεις μου. Ξέρεις αυτές που κι εγώ η ίδια θα παραδεχτώ στον εαυτό μου για πρώτη φορά. Και καθώς θα σου μιλάω, θα με κερνάω κρασί για να είμαι σίγουρη ότι θα σπάσω κάθε εσωτερική άμυνα και θα εκμαιεύσω κάθε συναίσθημα κι ανάμνηση από το μπερδεμένο μου μυαλό. Θέλεις κι εσύ ένα ποτήρι ή φοβάσαι μη σου συμβεί το ίδιο;

Δε σου ήταν ποτέ εύκολο βλέπεις, να παραδεχθείς ότι ήμουν πολλά περισσότερα από τα λίγα που επέλεξες να δώσεις από φόβο κι από το τίποτα που υπέδειξε ο εγωισμός σου. Κι είναι το μόνο που σου χρεώνω, ξέρεις. Τα υπόλοιπα όλα, θα τα χρεωθώ εγώ, τώρα, απόψε που έχω συντροφιά μου το καταστροφικό τρίπτυχο, κρασί, τσιγάρο κι εσένα. Κάθεσαι άνετα αλήθεια; Γιατί με όσα σου πω σίγουρα θα σε ξεβολέψω, έστω κι ελάχιστα.

Σε θέλω ακόμη λοιπόν, για εκείνη την πρώτη φορά που σε είδα κι ας σε γνώριζα ήδη. Για εκείνη τη μικρή στιγμούλα που σε «είδα» ουσιαστικά και θυμήθηκα ξανά πώς είναι να βιώνεις τόσο πρωτόγνωρα κι αυθεντικά συναισθήματα, όπως του πρώτου εφηβικού έρωτα. Είχα την ανάγκη τότε να πιστέψω ξανά στον έρωτα και τότε εκείνος πήρε τη μορφή σου. Πήγε και φώλιασε στα μάτια και στο χαμόγελό σου κι εγώ έκανα τα πάντα για να τα διεκδικήσω χωρίς να υπολογίζω τυχόν απορρίψεις, ψευτοεγωισμούς κι άλλες φοβίες. Σωστό ή λάθος δε με ενδιέφερε κι ακόμα δε μ’ απασχολεί να ξέρεις. Έτσι έχω μάθει κι έτσι θέλω, να αισθάνομαι τα πάντα με όλη μου τη δύναμη κι ας τρώω τα μούτρα μου.

Σε κάλυψε η απάντησή μου; Εμένα όχι γι’ αυτό θα συνεχίσω. Σε θέλω λοιπόν ακόμα, για όλες τις αναπάντεχες, μεταμεσονύκτιες συζητήσεις μας, που ξεκινούσαν πάντα με τα νέα μας -για όλο το διάστημα που ήμασταν χαμένοι. Σε θέλω λοιπόν, για όλες εκείνες τις συζητήσεις που κατέληξαν σ’ άσχετα θέματα, ίσα-ίσα για να μην υπάρχουν σιωπές αμηχανίας κι αναγκαστούμε να παραδεχτούμε όσα δεν είπαμε ποτέ μέχρι τώρα. Καλύπταμε τον χρόνο μας βλέπεις όπως-όπως, για να μην πέσουμε ο ένας στην αγκαλιά του άλλου από την αρχή. Είμαστε ενήλικες και μπορούμε και πρέπει να πειθαρχούμε τα πάθη μας. Το γιατί όμως, δεν το κατάλαβα ποτέ κι ούτε μας ταίριαζε, όπως έδειξε η συνέχεια.

Σε θέλω ακόμα, για κάθε χαμόγελο που πέτυχα να σου προκαλέσω, στην όψη του οποίου ξέκλεβα λίγη ευτυχία για όσο μου επέτρεπες. Για κάθε φιλί σου που ανταπέδιδα με πάθος και θλίψη ταυτόχρονα, από φόβο μήπως είναι το τελευταίο. Για κάθε φορά που χώθηκα στην αγκαλιά σου και δεν άντεχα να βγω απ’ εκεί. Ούτε και τώρα αντέχω να μην την έχω, να είμαι ειλικρινής, μα δε στο είπα ποτέ με λόγια. Γι’ αυτό άκουσε με έστω και τώρα κι ας μην αλλάξει τίποτα.

Σε θέλω για όσα είσαι κι όπως ακριβώς είσαι, με τις κακές στιγμές σου, τα προβλήματά σου, τις ατέλειες, τις αδυναμίες και τα ελαττώματά σου. Σε θέλω για όσα ένιωσα για σένα, για όσα έζησα δίπλα σου και για όσα δυστυχώς δεν πρόλαβα. Σε θέλω για κάθε στιγμή που μου λείπεις αφάνταστα, για κάθε φορά που μου συμβαίνει κάτι και θέλω να τρέξω να το πω πρώτα σε σένα και για κάθε φορά που σε βλέπω στον ύπνο μου και γίνεται η πραγματικότητα λίγο πιο υποφερτή.

Για όλα αυτά λοιπόν, σε θέλω ακόμη όπως την πρώτη μέρα. Στρίψε, λοιπόν ένα τσιγάρο ακόμα να στα πω, γιατί το δικό μου δεν έσβησε ποτέ.

Θέλουμε και τη δική σου άποψη!

Στείλε το άρθρο σου στο info@pillowfights.gr και μπες στη μεγαλύτερη αρθρογραφική ομάδα!

Μάθε περισσότερα ΕΔΩ!