Ο Ιπποκράτης έλεγε πως η τροφή έχει την ιδιότητα να κάνει τα πράγματα είτε καλύτερα είτε χειρότερα. Όπως μπορεί να σε βοηθήσει να γιατρέψεις το σώμα από μια ίωση και να χαρίσει στο πνεύμα την αίσθηση της πληρότητας και της απόλαυσης, έτσι μπορεί αν ξεφύγει του μέτρου να δημιουργήσει ζημιά -όπως κάθε τι που ξεφεύγει της «μέτρον Άριστον» φιλοσοφίας.
Αν αναλογιστούμε τη ζωή μας και κάνουμε ένα φλας μπακ, μπορούμε εύκολα να δούμε ποσό φτωχή είναι η παιδεία μας γύρω από την έννοια της διατροφής -και φυσικά δεν εννοούμε ότι δεν ξέρουμε να τρώμε και να γευόμαστε, αλλά μιλάμε για τη συμπεριφορά μας γύρω από το φαγητό και τη διαχείρισή του.
Η βάση του προβλήματος έχει ριζωθεί μέσα μας καιρό τώρα. Ας υπολογίσουμε πόσες φορές έχει ακουστεί η φράση «αν είσαι καλό παιδί θα φας αυτό που θες». Έτσι, υποσυνείδητα και ανταλλακτικά υπήρξαμε καλά παιδία, φέραμε καλούς βαθμούς ή κοιμηθήκαμε μεσημέρι, με σκοπό να αποκτήσουμε το πολυπόθητο «κάτι» που τραβούσε η όρεξή μας. Αυτές οι συμπεριφορές, σε συνδυασμό με τη μερακλίδικη νοοτροπία που έχουμε σαν λαός να συνδυάζουμε τις περισσότερες καταστάσεις γύρω μας -κηδείες, γάμους, βαφτίσια, χαρές, λύπες- με φαγητό -ας μην ξεχνάμε άλλωστε ότι εμείς εφηύραμε την ταβέρνα- και σε συνδυασμό με μια πληθώρα από δυσκολίες που καλούμαστε να αντιμετωπίσουμε καθημερινά, είναι αρκετές για να μας οδηγήσουν στη συναισθηματική υπερφαγία.
Και κάπου εδώ ξεκινά το παρατράγουδο και απλώς αλλάζει μορφή με την πάροδο του χρόνου. «Έχω δύσκολη μέρα», «χώρισα», «τσακώθηκα», «έχουμε χαρές», «…ας φάω». Εκεί είναι που το φαγητό αρχίζει να χάνει τη βιοτική και απολαυστική του υπόσταση και ο συναισθηματικός παράγοντας μπαίνει στο παιχνίδι, κάνοντάς το παρηγοριά, ανακούφιση, αποκούμπι, επιβράβευση. Αυτός ο φαύλος κύκλος είναι αρκετός για να σε κάνει όμηρο του ίδιου σου του εαυτού, αφού είναι πιο εύκολο να «φας» τα συναισθήματά σου απ’ το να τα κοιτάξεις κατάματα. Όσο πιο βαρύ το συναίσθημα, τόσο μεγαλύτερη η ποσότητα φαγητού που χρειάζεται για να καλύψει το κενό. Το comfort food -καθόλου τυχαίο το όνομα- είναι εκεί για σένα, για να μουδιάσει τη λύπη, το άγχος ή τη στεναχώρια σου, χαρίζοντάς σου στιγμές προσωρινής ανακούφισης.
«Τελευταία φορά», σκέφτεσαι και συνεχίζεις να τρως. Κι άλλο, και λίγο ακόμα, και τυχαίνει ξανά και ξανά, κάνοντάς σε να νομίζεις πως είσαι έρμαιο της απειθαρχίας σου. Η δυσφορία δεν αργεί να έρθει, οι τύψεις κάνουν πάρτι στο κεφάλι σου και το στομάχι σου σε παρακαλάει να σταματήσεις. «Ας φάω τώρα, αφού την έκανα που την έκανα την παρασπονδία, κι από αύριο τέρμα». Κάθε φορά η ίδια υπόσχεση που αθετείς μπροστά στην ανάγκη να καλύψεις το κενό σου με λάθος τρόπο. Η ντροπή που μπορεί να νιώσει κάποιος μετά από ένα επεισόδιο υπερφαγίας είναι ικανή να ρίξει την αυτοπεποίθηση. Το φαγητό γίνεται εμμονή ιδέα, η ψυχολογία δεν είναι στα καλύτερά της, και αν ανέβει και το νούμερο στη ζυγαριά, η κατιούσα φαντάζει πια μονόδρομος.
Εδώ είναι το σημείο που πρέπει να βρεθεί διέξοδος και να καταφέρουμε να «ταΐσουμε» αλλιώς οτιδήποτε μας ταλανίζει. Κάθε αρχή και δύσκολη, αλλά η αποδοχή του προβλήματος είναι το πρώτο βήμα για την αντιμετώπισή του. Η ζωή είναι μικρή και το φαγητό από τις μεγαλύτερες απολαύσεις για να πέφτουμε στην παγίδα να το χρησιμοποιήσουμε σαν διέξοδο για τα προβλήματά μας ή για να το στερούμαστε, επιδιώκοντας την τέλεια εικόνα. Η ουσία κρύβεται στη φροντίδα και στην αγάπη που πρέπει να χαρίσουμε απλόχερα στον εαυτό μας. Αντί της αυτομαστίγωσης, ας επιλέξουμε να μας βοηθήσουμε.
Κι αν μπόρεσα εγώ να το σταματήσω, να ξέρεις πως μπορείς κι εσύ.
Θέλουμε και τη δική σου άποψη!
Στείλε το άρθρο σου στο info@pillowfights.gr και μπες στη μεγαλύτερη αρθρογραφική ομάδα!
Μάθε περισσότερα ΕΔΩ!
Συντάκτης: Αναστασία Διαμαντοπούλου
Επιμέλεια κειμένου: Βασιλική Γ.
Επιμέλεια κειμένου: Βασιλική Γ.
