Όταν στη ζωή σου υπάρχουν άτομα με σακχαρώδη διαβήτη τύπου 1 (ινσουλινοεξαρτώμενο), το πρώτο πράγμα που συνειδητοποιείς είναι η έλλειψη ενημέρωσης και ενσυναίσθησης στην κοινωνία μας. Κι αυτό είναι κάτι που σε βαράει κατακούτελα. Όπως και το ότι πρέπει να καταλάβουμε πως δεν υπάρχει συγκεκριμένη ηλικία όπου ο διαβήτης εμφανίζεται, είναι αυτοάνοσο -ασφαλώς δεν κολλάει ο διαβήτης- και φυσικά, ο τρόπος που τρέφεσαι και ζεις με διαβήτη, δεν είναι κάποιος μπαμπούλας στο δωμάτιο.
Πώς είναι όμως η ζωή και η σχέση με έναν διαβητικό; Εδώ θα ήθελα να πούμε τα πράγματα με το όνομά τους· ούτε θα τα ωραιοποιήσουμε ούτε θα τα κάνουμε τραγικά. Η επιστήμη έχει προχωρήσει ευτυχώς, οπότε η ζωή τους έχει γίνει πιο εύκολη από παλαιότερα. Πλέον υπάρχουν αισθητήρες και αντλίες που τοποθετούνται στο σώμα κι αλλάζονται κάθε εβδομάδα περίπου. Οπότε, δε χρειάζεται να τρυπάς τον εαυτό σου συνέχεια. Αλλά και πάλι, υπάρχει πόνος και ευαισθησία στα σημεία. Η ημέρα της αλλαγής συχνά είναι επώδυνη και σε κανέναν δεν είναι ευχάριστο να βλέπει τον σύντροφό του να πονάει και μάλιστα να μην μπορεί να κάνει κάτι γι’ αυτό. Οπότε απλά είσαι εκεί και, αν χρειάζεται, βοηθάς στη διαδικασία.
Όλο το σπίτι θα είναι γεμάτο με τα ανάλογα σύνεργα: ντουλάπια, ψυγείο. Τα πάντα θα είναι φουλαρισμένα με μικρά άσπρα κουτιά με ανταλλακτικά και ανταλλακτικά των ανταλλακτικών. Πολλές φορές, το χαμηλό ζάχαρο θα είναι πιο τρομακτικό από το υψηλό. Κυρίως το βράδυ. Σίγουρα θα μπεις στη διαδικασία να το μετρήσεις στον ύπνο του, κι ας σου λέει ότι δεν είναι ανάγκη. Επίσης, η τσάντα σου θα έχει πάντα κάποιο μικρό σνακ για ώρα ανάγκης.
Θα μάθεις να κάνεις ένεση για ώρα ανάγκης. Γενικά πιστεύω πως αυτό θα έπρεπε να το έχουμε μάθει από το σχολείο για πολλούς λόγους. Αλλά ναι, τώρα για την ασφάλειά σας θα μάθεις. Η διατροφή, κυρίως για τα άτομα που έχουν αντλία, δε διαφέρει από κάποιον που δεν έχει διαβήτη— τα πάντα με μέτρο βέβαια, όπως θα έπρεπε να κάνουμε όλοι. Αλλά όταν έχουν χαμηλό, μπορούν να φάνε όλο το σπίτι.
Ετοιμάσου για συχνή εναλλαγή στη συμπεριφορά ανάλογα με τα νούμερα. Εδώ σε θέλω με αποθέματα υπομονής. Μικρά tantrums, σαν να έχεις ένα δίχρονο, μπορεί να υπάρχουν. Ή μπορεί, εκεί που έχει πολλή ενέργεια να κάτσει στον καναπέ και να μη σηκωθεί για δύο μέρες, και ό,τι σχέδια κι αν είχατε να μην πραγματοποιηθούν. Γιατί απλά… διαβήτης.
Ναι, το σ#ξ επηρεάζεται. Όχι προς την ποιότητα ή κάτι τέτοιο. Απλά χρειάζονται οι κατάλληλες συνθήκες. Κανείς δε θέλει να λιποθυμήσει ο άλλος εκείνη την ώρα. Επίσης, πιθανόν από μία ηλικία και μετά να επηρεαστεί η συχνότητα και η διάρκεια. Πάντα υπάρχει φόβος για άλλα θέματα υγείας, όπως πρόβλημα στα μάτια, θυρεοειδής, παθογένειες στα άκρα. Και ναι, μπορούν να εμφανιστούν ανά πάσα στιγμή και είναι τρομακτικό. Στο κάθε τι ασυνήθιστο αλλά φαινομενικά ασήμαντο έχεις στο πίσω μέρος του μυαλού σου μήπως δεν το εξετάσατε σωστά και το υποτιμήσατε.
Θα γίνεις ψυχολογικός υποστηρικτής. Θα κουραστεί και θα παραδώσει. Και όχι μία φορά. Θα σκεφτεί ότι δεν αντέχει άλλο, δε θα θέλει να ξαναπάει σε γιατρό. Ο σωματικός πόνος και η εξάντληση θα κατακτήσουν την καλή ψυχολογία που προσπαθεί να διατηρεί. Τότε θα πρέπει να πείσεις τον άνθρωπό σου να σηκωθεί ξανά· τον χρειάζεσαι εκεί, υγιή. Και ότι είναι αρκετά δυνατός για να το αντέξει.
Κάποιες μέρες θα είναι πολύ δύσκολες. Τα νούμερα θα είναι περίεργα. Ο φόβος θα σε κυριεύει, βλέποντας το ταίρι σου να έχει έντονες ημικρανίες και στομαχόπονους, όσο οι ορμόνες θα κάνουν πάρτι. Εκείνες οι μέρες θέλουν υπομονή. Θα νιώσεις πολύ αδύναμος μπροστά σε αυτό. Ότι είσαι ανήμπορος να βοηθήσεις αυτόν για τον οποίο νοιάζεσαι, και η αλήθεια είναι πως είσαι. Το μόνο που έχεις να κάνεις είναι να είσαι εκεί και να βοηθήσεις όπως μπορείς: με την ψυχολογική σου υποστήριξη, με το να τον κρατάς ασφαλή ή με το να ζητήσεις ιατρική βοήθεια, αν χρειαστεί.
Δεν είναι εύκολο, το ξέρω. Όμως η αγάπη πάντα στο τέλος αρκεί. Και κάπως έτσι κυλάει η ζωή σε σχέση με έναν άνθρωπο που έχει διαβήτη τύπου 1.
Συντάκτης: Βαλάντου Σαρρή
