Χειμώνας∙ η πιο χουχουλιάρικη εποχή του έτους. Τότε που ξεκινάς να αναθεωρείς για τη χρόνια που πέρασε και θέτεις νέους στόχους για την καινούργια που θα έρθει. Κρύο έξω, ζέστη μέσα. Τζάκι, κουβέρτα, βροχή. Οι καλοκαιρινές βόλτες με φίλους στην παραλία και στα πάρκα της γειτονιάς κλειδώνονται πλέον σε σπίτια, με επιτραπέζια και ζεστό κρασί -έτσι απλά και παρεΐστικα.

Οι περισσότεροι λατρεύουμε το χειμώνα κυρίως για τα Χριστούγεννα, κι αυτά ευτυχώς είναι ολόκληρη ιδέα κι όχι απλώς μία μέρα. Είναι όλο αυτό το συναίσθημα με τα λαμπάκια, τα δέντρα, τα αστέρια. Είναι το πράσινο και το κόκκινο, είναι η χαρά όταν πλησιάζουν οι μέρες αλλά κι οι προετοιμασίες που κανείς. Φαγητά, γλυκά, δώρα, ψώνια. Τα Χριστούγεννα δίνεις και προσφέροντας συνειδητοποιείς πόσα παίρνεις. Είναι οι μαζώξεις στο σπίτι με πρόσωπα αγαπημένα, γέλια, ιστορίες και φυσικά ταινίες.

Υπάρχει μια τεράστια ποικιλία από χριστουγεννιάτικες ταινίες, μα κάθε φορά τελικά θα καταλήγεις στην πιο χαρακτηριστική της εποχής. Αυτή που συντροφεύει κάθε οικογένεια, κάθε παρέα, κάθε ζευγάρι μέσα στις γιορτές και δεν είναι άλλη απ’ το γνωστό σε όλους μας Home Alone. Ο Κέβιν, το μικρό πλουσιόπαιδο, που μένει μόνο πίσω όταν η οικογένειά του το ξεχνάει φεύγοντας για τις χριστουγεννιάτικες διακοπές. Εκείνο το πιτσιρίκι που ενώ αρχικά έτρεμε τον ηλικιωμένο γείτονά του έφτασε να τα βάζει με διαρρήκτες και να τους παγιδεύει, μέχρι τελικά να τους παραδίδει στην αστυνομία.

Αυτή η ταινία είναι κάτι σαν παράδοση, συνήθεια απ’ τις καλές, που κανείς μας δε θέλει να κόψει. Έτσι, ακόμη και σήμερα, σχεδόν 30 χρόνια μετά, κάθε φορά που προβάλλεται στην τηλεόραση, η τηλεθέαση αγγίζει το κόκκινο. Ενώ υπάρχουν ακόμα και κινηματογραφικές αίθουσες που ενσωματώνουν στο πρόγραμμα των ημερών τη συγκεκριμένη προβολή για όσους θέλουν να απολαύσουν τον μικρό Κέβιν και στη μεγάλη οθόνη.

Είναι αυτή η ταινία που ακολουθεί τη δική της ιεροτελεστία. Ποπ κορν ή για τους πιο απαιτητικούς πίτσα , ζέστη σοκολάτα, αναμμένο τζάκι και χριστουγεννιάτικα λαμπάκια στο background. Μια οικογένεια μαζεμένη, μια μεγάλη παρέα, εσύ και το ταίρι σου, ή ακόμα και μόνο η αφεντιά σου και μια ατμόσφαιρα χουχουλιάρικη. Γέλια που προκαλεί η πονηράδα του μικρού Κέβιν αλλά κι η φαντασία μας που προσπαθεί να χωρέσει εμάς σε μια αντίστοιχη κατάσταση και να μαντέψει τις δικές μας αντιδράσεις.

Είναι από αυτές τις ταινίες που ξέρεις απέξω κι ανακατωτά, ξέρεις σε ποιο σημείο έρχεται η αγαπημένη σου ατάκα, ποια σκηνή ακολουθεί και με ποια σειρά, μ’ αυτό δε σε κάνει να βαριέσαι, αλλά να ενθουσιάζεσαι περισσότερο περιμένοντας τις κατάλληλες στιγμές για να τις απαθανατίσεις στα stories σου.

Είναι κι η κλασική αγχωμένη σκέψη που κάνουν οι γονείς μας κάθε φορά που τη βλέπουν, αφού θεωρούν αδιανόητο μια ολόκληρη οικογένεια να ξεχάσει στο σπίτι το μικρότερο μέλος της και να φύγουν για ταξίδι χωρίς αυτόν.

Είναι η ταινία που δεν μπορείς να τη δεις αν δεν έχεις μπει στο mood των ημερών και που δε θα μπεις εντελώς στο χριστουγεννιάτικο κλίμα αν δεν τη δεις, αφού είναι κάτι σαν τελετουργικό πια. Στολισμένο δέντρο κι αναμμένο το τζάκι, με άνετες πιτζάμες και κάλτσες με χιονανθρωπάκια και νιφάδες σχεδόν απαραίτητες για το dress code της προβολής. Είναι κι όλο το χιονισμένο τοπίο και τα στολισμένα σπίτια της Αμερικής, που σε μεταφέρουν αλλού και σε κάνουν να ονειρεύεσαι κάποτε να περάσεις κι εσύ κάποιες χριστουγεννιάτικες διακοπές σου σε ένα τέτοιο μέρος.

Είναι αυτή η μοναδική χριστουγεννιάτικη ταινία που θα μας κάνει παρέα κάθε χρόνο τέτοιες μέρες και που μπορούμε πια, με σιγουριά, να πούμε πως δε θα τη βαρεθούμε ποτέ. Γιατί καμιά άλλη ταινία δεν κατάφερε να μας ταξιδέψει με τις μουσικές της, να μας κάνει να γελάσουμε με την ψυχή μας, αλλά και να συγκινηθούμε, να αισθανθούμε πόσο σημαντική είναι η οικογενειακή αγάπη, να αναθεωρήσουμε την άποψή μας για ορισμένους ανθρώπους και να μη βιαζόμαστε να βγάζουμε επιφανειακά συμπεράσματα. Γιατί το παιχνιδιάρικο βλέμμα του Κέβιν κι η ατάκα “Merry Christmas you filthy animal” δεν ξεχνιούνται. Και γιατί, τελικά, μας αποδεικνύει πως ακόμα και μόνος, τα Χριστούγεννα, μπορείς να περάσεις αξέχαστα και διαφορετικά.

Συντάκτης: Κωνσταντίνος Τσεσμετζής
Επιμέλεια κειμένου: Πωλίνα Πανέρη