Αγαπώντας χωρίς να το λες

Καμία σχέση δεν υπήρξε εύκολη και καμία δε δημιουργήθηκε ή διατηρήθηκε χωρίς την αμοιβαία προσπάθεια. Φυσικά πολλές από αυτές δεν είχαν την κατάληξη που ίσως αναμένονταν και στο πέρασμά τους σίγουρα άφησαν ένα στίγμα στα άτομα που ένιωσαν κι αφέθηκαν σε αυτή. Ένα στίγμα που παίζει ρόλο πολλές φορές καθοριστικό στις επόμενες επαφές, φλερτ και σχέσεις. Ένα στίγμα που δύσκολα ξεπερνιέται, ειδικότερα όταν μέσα σε αυτό υπάρχει μια μίξη αγάπης, πόνου και ανάκλησης των στιγμών.

Στην επόμενη σχέση που θα επισυνάψει το άτομο συνεπώς θα είναι και πιο επιφυλακτικό. Θα πάρει λίγο περισσότερο χρόνο για να δοθεί πλήρως εν σώματι και ψυχή. Κι αυτό επειδή στην άκρη του μυαλού θα υπάρχουν πάντα εκείνες οι αναμνήσεις από τις εμπειρίες που στράβωσαν ή πλήγωσαν. Και όσο η σχέση αυτή εξελίσσεται και σοβαρεύει, τόσο οι φόβοι και οι ανασφάλειες θα υψώνονται φτιάχνοντας μια επιφάνεια. Κι όταν φτάνει στο σημείο να μεταλλάσσεται από μια απλή σχέση στοργής σε μία σχέση αγάπης τα πράγματα περιπλέκονται σε μια οροσειρά από άγριες αισθήσεις.

Πολλές φορές τα άτομα, ενώ αγαπούν το σύντροφό τους, διαλέγουν να το κρύβουν και να μην το λένε, περιμένοντας από εκείνον να εκτεθεί ξανά και ξανά. Κάτι το οποίο δημιουργεί σύγχυση και ερωτήσεις, ειδικά αν η σχέση παραμένει -ως ένα βαθμό- αμφίδρομη. Αφού αγαπάς κάποιον γιατί να μην του το πεις; Κι αφήνοντας τον καιρό να περάσει, δίχως το εκμυστηρεύσεις, σε τι ωφελεί; Και στην τελική τι έχεις να χάσεις;

Όταν τα άτομα αγαπιούνται αλλά διαλέγουν να το κρατήσουν για τους ίδιους, αναμένοντας από αλλού την κίνηση τότε πιθανόν η κατάσταση να αργήσει να πάρει μια διαυγή μορφή. Διότι σε αυτό το παιχνίδι του έρωτα οι παίχτες έχουν πανομοιότυπη σκέψη και δράση, μα ομιχλώδη παράλληλα. Περιμένουν τη δράση για να είναι η αντίδραση. Πολλοί ίσως σκεφτούν πως είναι θέμα εγωισμού, πως προτιμούν μια αγάπη σίγουρη αντί για μια δυναμική. Θεωρία που στην πραγματικότητα είναι λανθασμένη.

Σε αυτό το παιχνίδι αγάπης και ρίσκου παίζεται κάτι παραπάνω από έναν εγωισμό. Παίζονται οι φόβοι, οι ανασφάλειες, οι ανοιχτές πληγές και όλες εκείνες οι σκέψεις που φράζουν το δρόμο ανάμεσα στο δισταγμό και την τόλμη. Τα άτομα κάνουν πίσω σκεπτόμενα τις φορές που έκαναν κίνηση δίχως ανταπόκριση και τους απέρριψαν ή γιατί η εκφραστικότητά τους, πιάνει ταβάνι λίγο πριν εκφραστούν. Επαναπαύονται στο δίχτυ ασφαλείας τους, περιμένοντας το πράσινο φως. Περιμένουν την επιβεβαίωση από το ταίρι για να είναι σίγουροι πως οδεύουν κάπου και πως τα συναισθήματά τους δεν είναι μονόπλευρα.

Ίσως πάλι να μην έχει τύχει να έχουν πει αυτή τη σπουδαία λέξη σε καμία από τις παρελθοντικές τους συναναστροφές κι αυτό να τους κάνει διστακτικούς κι αβέβαιους. Πώς να πεις κάτι που δεν έχεις νιώσει με κανέναν άλλο; Αυτομάτως κοιτάς να προστατευτείς.

Αλλά από την άλλη, για πόσο μπορείς να κρατηθείς δίχως να το παραδεχθείς; Κρατώντας το μέσα σου κάποια στιγμή θα εκραγείς. Και μιλώντας για έκρηξη δεν αναφερόμαστε σε αυτήν της απότομης ρομαντικής εξωτερίκευσης αλλά σε εκείνη του εκνευρισμού. Σ’ αυτήν κατά την οποία απαιτείς εξηγήσεις κι αναρωτιέσαι γιατί δεν έχεις ακούσει τη λέξη σ’αγαπώ, νιώθοντας ένοχος που εσύ την έχεις ήδη νιώσει. Μια τέτοιου είδους έκρηξη, πιο πιθανόν να φέρει ανεπιθύμητες αλλαγές παρά καλά αποτελέσματα.

Άλλωστε, αν θες να αγαπήσεις και να αγαπηθείς, πρέπει να ρισκάρεις. Κανένας παίχτης δεν κέρδισε το παιχνίδι περιμένοντας στον πάγκο. Πρέπει να μπεις, να παίξεις, να δώσεις και να σου δώσουν, να πονέσεις, να μάθεις, να κλάψεις, να χαρείς, να νιώσεις, να αγαπήσεις ολοκληρωμένα και σε πλήρη ατέλεια, ανθρώπινα δηλαδή. Και στην τελική, όταν λες το σ’ αγαπώ, αξίζει να το λες γιατί το νιώθεις κι όχι για να το ακούσεις πίσω. Ρέστα δε δίνει η αγάπη.