Άμα δεν το πληρώσεις δεν το εκτιμάς

Οι παιδικές μας αναμνήσεις είναι εκείνες που μας συντροφεύουν έως τα βαθιά γεράματα. Τα πράγματα που μάθαμε, όσα είδαμε κι εκείνα που τις περισσότερες φορές στην ελληνική οικογένεια ακούσαμε, μας σημαδεύουν, ενίοτε θετικά ενίοτε αρνητικά. Εκείνα τα κλισέ «εγώ τα έλεγα κι εσύ δε με άκουγες» της μαμάς αλλά και εκείνα τα βράδια που μόνοι μας τελικά σκεφτήκαμε πόσο δίκιο είχε. Αυτά μας έμειναν κι αυτά μας αγκαλιάζουν κι άλλοτε μας πνίγουν.

Μία από τις πολύ γνωστές συμπεριφορές στην οικογένεια -που σου χτυπάνε ακόμη-, είναι αυτή της εφηβείας. Τα νεύρα που δεν άντεχες και τα κλάματα που εύκολα σε έπιαναν. Σίγουρα τακτική αναφορά γίνεται και στα αντικείμενα που βασάνιζες όταν θύμωνες και σου έλεγαν όλοι «ξίδι». Συχνά στόχος σου γίνονταν πόρτες που κλείνουν εσκεμμένα με δύναμη και φύλλα ντουλάπας που κλείνουν γεμάτα ένταση -αυτά στα οικογενειακά νεύρα-, γιατί στα ερωτικά δράματα συνήθως την πλήρωνε το κινητό σου τηλέφωνο.

Και τότε μια φωνή ακουγότανε και σου έλεγε «όταν θα πας σε δικό σου σπίτι και θα τα πληρώνεις να τα βαράς». Είχαν δίκιο; Τώρα τα βαράς με την ίδια ένταση; Γιατί τα χρόνια έχουνε περάσει από τότε κι έχεις φύγει από αυτή την ηλικία, έχεις αποκτήσει το δικό σου σπίτι και το έχεις χτίσει με κόπο, ιδρώτα και πολύ δουλειά. Τώρα αντιλαμβάνεσαι πόσο δίκαια ήταν εκείνα τα λόγια.

Τώρα όμως η παραμικρή ζημιά κι η ελάχιστη δύναμη που θα βάλει κάποιος άλλος στο αντικείμενό σου, σε εξωθεί στα άκρα. Όταν δε, κοπανάει πόρτες σε σπίτι κι αυτοκίνητο αποκτάς ταχυπαλμία. Αυτό φυσικά συμβαίνει γιατί πλέον έχεις κατανοήσει τον κόπο και τον χρόνο που χρειάζεται για να μαζέψει κανείς χρήματα. Ακόμη και το πρώτο σου αυτοκίνητο που καμια σχέση δεν είχε με εκείνο των γονιών σου όσον αφορά στο κόστος, το πρόσεχες δέκα φορές παραπάνω και δεν άφηνες την παρέα ούτε κρουασάν να φάει μέσα -κι ας μασουλούσες εσύ τυρόπιτα.

Φυσικά θα σου δώσω και πολλά ελαφρυντικά γιατί ως παιδί δεν αντιλαμβάνεσαι την αξία των χρημάτων. Είτε σου δώσουν πάρα πολλά λεφτά είτε ελάχιστα, εσύ το μόνο που θέλεις είναι να πάρεις μία σοκολάτα. Δεν μπορείς να διαχωρίσεις πόσο ιδρώτα ρίχνουν οι γονείς σου για να αποκτήσεις εσύ πράγματα, ούτε καταλαβαίνεις πόσο σημαντικά θεωρούν τα χρήματα για την επιβίωσή σας. Σαν ενήλικας βέβαια σκας τη φούσκα και αποκτάς πλήρη αντίληψη των πραγμάτων.

Αυτό βέβαια δεν ισχύει μόνο για τα υλικά αγαθά. Ισχύει και σε ανθρώπινο επίπεδο, για κάθε αγαθό στις διαπροσωπικές μας σχέσεις. Ένα πολύ γνωστό κλισέ λέει «αν δε χάσεις κάτι δεν το εκτιμάς». Κι η αλήθεια είναι ότι όσες φορές οι άνθρωποι μάς χαρίστηκαν απλόχερα, τους θεωρήσαμε δεδομένους και δεν τους εκτιμήσαμε μέχρι να τους χάσουμε από τη ζωή μας.

Και καμιά φορά είναι καλό να λαμβάνουμε τέτοια μαθήματα για να φροντίζουμε να εκτιμάμε όλα όσα μας δόθηκαν απλόχερα. Φυσικά οι πόρτες, οι ντουλάπες και τα κινητά τηλέφωνα δεν μπορούν να συγκριθούν με τους ανθρώπους και τον πόνο που μπορεί να τους προκαλέσουμε και να μας προκαλέσουν. Κι υπάρχουν κι εκείνοι οι άνθρωποι που πιστεύουν πως ο συνάνθρωπος είναι μια ντουλάπα -που αν σπάσουν μπορούν να πληρώσουν για την επισκευή της ή να αγοράσουν μια άλλη. Δεν είναι όμως έτσι η δικαιοσύνη, το κάρμα, η θεία δίκη, ή ό,τι πιστεύει ο καθένας, δεν κάνει διακρίσεις. Όταν σπας, πληγώνεσαι κι εσύ.

Θέλουμε και τη δική σου άποψη!

Στείλε το άρθρο σου στο info@pillowfights.gr και μπες στη μεγαλύτερη αρθρογραφική ομάδα!

Μάθε περισσότερα ΕΔΩ!