Τα συναισθήματα έχουν φτιαχτεί για να είναι αυθύπαρκτα, να μην περιορίζονται, να μην καταστέλλονται και να μην μπαίνουν σε καλούπια. Όλοι συνηθίζουμε σε μοντέλα συμπεριφορών και στάσεων απέναντί μας, τυπικά και χωρίς ίχνος διαφοροποίησης. Μα καλά, δεν εκτιμάμε πάντα λίγο περισσότερο εκείνους που ξεχωρίζουν; Εκείνους, που ό,τι κι αν κάνουν θα πούμε: «Μωρέ, πάει καλά; Είναι για δέσιμο ο άνθρωπος!».
Καλύτερα να είστε μαζί με κάποιον που είναι «για δέσιμο», παρά με κάποιον άοσμο κι αδιάφορο. Η ζωή μας με κάποιον λίγο πιο τρελό από εμάς, σίγουρα δε θα είναι συνηθισμένη. Ξεχάστε τις βαρετές ημέρες και τη μουντή καθημερινότητα. Οι ανατροπές και οι εκπλήξεις θα μπουν δυναμικά στο πρόγραμμα.
Υπάρχουν, λοιπόν, αυτά τα τυπάκια που έχουν βαλθεί να σε βλέπουν να χαμογελάς και να περνάς όμορφα. Γουστάρουν να βλέπουν χαρούμενους ανθρώπους γύρω τους και βάζουν στοίχημα με τον εαυτό τους κάθε μέρα να σε κάνουν να γελάς. Μα με το αστείο τους, με τη γκάφα τους, με τη σκανταλιά τους, με το πονηρό τους βλέμμα, μ’ ένα υπονοούμενο, μ’ ένα κομπλιμέντο, μ’ ένα δικό σας κώδικα, βρε παιδί μου.
Στην κατηγορία των «τρελών» ανήκουν κι εκείνοι που ανοίγονται πέραν του δέοντος. Και ποιος είναι αυτός που καθορίζει πόσο πρέπει ν’ ανοιχτείς; Και γιατί να κρίνουμε τον αυθορμητισμό και την πληθωρικότητα ενός ανθρώπου; Και γιατί να μην επικροτήσουμε την ανοιχτή προσωπικότητά του; Δεν είμαστε όλοι ίδιοι, ούτε έχουμε όλοι όμοια πλαίσια συμπεριφοράς μέσα στα οποία κινούμαστε. Άλλοι είναι πιο σοβαροί, άλλοι ντύνονται με το πέπλο της σοβαροφάνειας κι άλλοι μπλέκονται ανάμεσα στην επαγγελματική σοβαρότητα και την τήρηση των προσχημάτων στην προσωπική τους ζωή.
Κι έρχεται ένας άνθρωπος, ο οποίος είναι έξω καρδιά, δε συνηθίζει να κρύβεται, λειτουργεί ακομπλεξάριστα κι ίσως αντισυμβατικά. Ισοπεδώνει νόρμες και τυπικότητες και μας κάνει να δούμε τη ζωή λίγο πιο χαλαρά, πιο χρωματιστά κι ίσως πιο ανθρώπινα.
Ν’ αγαπάτε λίγο παραπάνω εκείνους που για να σας δουν ή για να λύσουν μια παρεξήγηση παίρνουν το πρώτο αεροπλάνο, πλοίο, λεωφορείο και γενικά ό,τι κινείται για να έρθουν να σας δουν, έστω κι αυθημερόν. Αυτοί οι «τρελοί» σας έχουν ως προτεραιότητα στη ζωή τους, κι ό,τι λάθη και να έχουν κάνει, όταν σας βάζουν πάνω απ’ όλα, αξίζει να τους συγχωρήσετε ή να τους αφιερώσετε μερτικό απ’ το χρόνο σας.
Ν’ αγαπάτε εκείνους που σας ετοιμάζουν τις ομορφότερες εκπλήξεις, όχι μόνο γενεθλίων, αλλά χωρίς ιδιαίτερο λόγο, βρίσκουν πάντα μια αφορμή για πάρτι, μάζωξη, γιορτή και γενικά θέλουν να σας κάνουν να περνάτε όμορφα. Εκείνους που χωρίς να σας ρωτήσουν σας συμπεριλαμβάνουν στις καλοκαιρινές τους διακοπές. Εκείνους που σκεπτόμενοι μόνο το καλό σας και το συμφέρον σας, σας δηλώνουν συμμετοχή σε εξετάσεις, διαγωνισμούς και οτιδήποτε θεωρούν ότι θα σας εξελίξει. Εκείνους που σας εμπιστεύονται τυφλά και χωρίς πολλά-πολλά λένε «ναι» σ’ ό,τι σκεφτείτε, παίρνοντας το ρίσκο και κινούμενοι βάσει του παρορμητισμού τους.
Ν’ αγαπάτε λίγο παραπάνω εκείνους που σας παίρνουν τηλέφωνο τα ξημερώματα ή σας στέλνουν μήνυμα για να σας ειδοποιήσουν πού βρίσκονται και με ποιον, τι έγινε στο ραντεβού και ξημεροβραδιάζεστε με άσχετα θέματα γελώντας με τα κατορθώματά σας. Ν’ αγαπάτε εκείνους που η τρέλα τους σας κάνει να γελάτε, ν’ απορείτε, να νιώθετε όμορφα και να δημιουργείτε μαζί στιγμές ανεξίτηλες στο μελάνι του χρόνου.
Αξίζει να έχουμε στη ζωή μας ανθρώπους που έχουν μια «τρέλα»! Και δύο μη σας πω. Η καθημερινότητά μας δε θα ήταν ίδια, χωρίς μια μικρή -ή μεγάλη- δόση τρέλας. Αν, λοιπόν, έχετε βρει κάποιον από εκείνους τους τρελούς, που έχουν βαλθεί να σας κάνουν συνέχεια να γελάτε, να βγαίνετε έξω απ’ τα καθιερωμένα πλαίσια συμπεριφορών και να γίνεστε πιο τολμηροί, μην τον αφήσετε να φύγει. Μόνο ένας τρελός θα έκανε τα πάντα για εσάς. Γιατί εκείνος αγαπά δίχως όρια.
Κι όπως είπε κι ο μεγάλος Ωνάσης: «Στη δουλειά σου να είσαι σοβαρός και στη ζωή σου τρελός». Κι εγώ θα συμπληρώσω ν’ αγαπάτε τους τρελούς, γιατί γεμίζουν τη ζωή μας χαμόγελα.
Συντάκτης: Αναστασία Νάννου
