Τέσσερα χρόνια, δύο μήνες και κάτι ψιλά. Τόσος καιρός πέρασε. Και μόνο στη σκέψη εκνευρίζομαι κι ας μην είναι του χαρακτήρα μου. Και να ‘τανε, δηλαδή, το μόνο μέσα στα τόσα που δεν ήτανε του στιλ μου και για χάρη σου υιοθέτησα με πλήρη ευκολία! Πλέον είμαι ξεκάθαρα σίγουρη. Ήσουν ένα επώδυνο, τοξικό και πλήρως περιττό κεφάλαιο στη ζωή μου.
Προσπαθώ μετά από τόσα χρόνια να τα βάλω στη σειρά και μέσα από τα αίσχη σου φτάνω στο σημείο να γνωρίζομαι ξανά με τον εαυτό μου. Μα πώς στο καλό μπορούσα εγώ να σε είχα ανεχτεί έστω και για λίγο;
Έμπαζε σαπίλα απ’ την αρχή όλο αυτό το πράγμα. Και το λέω έτσι γιατί πολύ θα ‘θελες να με συμπεριελάμβανες στις σχέσεις σου. Εξ’ αρχής τσακωμένος με την αλήθεια, φοβόσουνα ακόμη και την άχαρη σκιά σου. Βρώμαγες ανασφάλειες απ’ τη γωνία, ενώ το να ζητάς επιβεβαίωση ήταν το οξυγόνο σου. Ύπουλος, κακεντρεχής κι ατομικιστής, μ’ ένα πάνχαζο ύφος που το πλάσαρες με τύπο εξυπνάδας μπας και πείσεις τα κουτορνίθια που σε άκουγαν.
Έψαχνες θύμα να σε ανεβάσει στην επιφάνεια και βρήκες σε εμένα –χαζή κι εγώ τότε του λόγου μου– την ιδανική λεία μπας και νιώσεις κι εσύ σημαντικός.
Μόνο και μόνο στη σκέψη για τον ρημαδοκόμπο που είχε εγκατασταθεί για χρόνια στο στομάχι μου και δεν έλεγε να φύγει, με αηδιάζεις. Με αηδιάζεις για το γέλιο που στερήθηκα για πάρτη σου και για τα μολυσμένα βράδια που άφησα να μου προσφέρει η απουσία σου.
Από τους διάφορους σωτήρες που κατά καιρούς εμφανίζονταν στη ζωή μου θυμάμαι σαν ενοχλητικά παράσιτα τα λόγια τους να με προτρέπουν να κρατήσω τις καλές στιγμές μαζί σου και να τις νοσταλγώ με γλυκύτητα και θάρρος για να συνεχίσω. Αηδίες! Τι να κάνω το μισό λεπτό γέλιου όταν ζητούσες για αντάλλαγμα μήνες απόγνωσης στα πατώματα;
Όσο για το να μην μετανιώνω για τίποτα επειδή με κάνει πιο δυνατή, κοινότυπες αηδίες επίσης. Ναι, έγινα απίστευτα δυνατή και να με συγχωράς αν στο χαλάω. Αλλά είμαι πλέον απόλυτα πεπεισμένη πως η ζωή θα έβρισκε τον τρόπο φέρνοντάς μου λιγότερο επώδυνες καταστάσεις μεν, εξίσου ικανές για να με διδάξουν και να με διαπλάσουν σαν άνθρωπο, δε.
Μα μόνο πρόσεξε. Δε σε μισώ. Όχι γιατί είμαι καλός άνθρωπος, που είμαι βασικά, αλλά ο λόγος είναι άλλος. Στο μίσος δε χωράει η αλήθεια. Κι εγώ επιμένω ανένδοτα και υπερήφανα πως μετά από τόσα χρόνια σου έχω αφήσει έντονα ίχνη αλήθειας για να πληρώνεις το ψέμα που εσύ επέλεξες για τη ζωή σου.
Και για να μη νομίζεις πως δεν ξέρω να εκτιμώ η γυναίκα, σου οφείλω ένα τεράστιο ευχαριστώ. Για αυτήν που βρίσκεται δίπλα σου μιλάω, ναι, αυτήν που κάποτε με είχε αποκαλέσει κολλητή κι αδελφή. Γι’ αυτήν που αφιέρωσα ώρες να ακούω το κλάμα της την ώρα που το δικό μου κλάμα σας έφερνε όλο και πιο κοντά. Ναι, για αυτήν που κτίσατε μιαν ευτυχία στην πλάτη μου χωρίς να ζητήσετε την άδειά μου. Αλλά δε θ’ ασχοληθώ περαιτέρω και με αυτήν σήμερα. Αρκετά συγχύστηκα.
Γιατί ήταν τα χρόνια εκείνα που με μεγάλωσαν απότομα χωρίς να ερωτηθώ κι ας ήμουν κιόλας 23. Ανάθεμα τη στιγμή που σε γνώρισα! Από τότε όλη μου η ζωή κατρακύλησε λες κι έσπρωξαν καρότσι του σούπερ μάρκετ σε κατήφορο.
Με ό,τι κι αν σε συνδέσω ανήκει πλέον με μεγάλη ευκολία στον κάδο απορριμμάτων του εγκεφάλου μου. Από τους διπρόσωπους κουτσομπόληδες που συναναστρεφόμασταν μέχρι τα πολύωρα ταξίδια που έκανα για μια νύκτα δίπλα σου, τίποτα δεν πληροί ούτε στο ελάχιστο αυτά που θα επέτρεπα να έχω τώρα στη ζωή μου. Κι αν με λυπήθηκα για λίγο για το χάλι που με είχες καταντήσει, αντιλαμβάνεσαι πως αν τελικά είναι κάποιος άξιος λύπησης, αυτός σίγουρα δεν είμαι εγώ.
Delete γιατί σου αξίζει, γιατί μου αξίζει. Το πιστεύω γιατί το οφείλω σε δύο πράγματα. Στις προσπάθειες που έκανα εντελώς μόνη μου και βγήκα πιο ζωντανή από ποτέ αλλά και στις υπεράνθρωπες προσπάθειες που κατέβαλες για να δείξεις πως είσαι κάτι. Τζάμπα όμως, «παλικάρι». Τα φίδια όσο και να θέλουν να σηκωθούν, μια ζωή θα σέρνονται.
Άει πνίξου, άει χάσου κι όλα τα άει του κόσμου που δεν τόλμησα τότε να πω και στα ‘χα μαζεμένα. Με σημαντική εξαίρεση το «άει στο διάολο». Στο φυσικό σου περιβάλλον, δε σε στέλνω!
ΥΓ. Αφιερωμένο σε ένα ξεχωριστό χαμόγελο. Γιατί οι άμυνες είναι για να πέφτουν. Χρειάζονται μόνο χρόνο και δυο μάτια να τις γκρεμίσουν.
Συντάκτης: Ήβη Παπαϊωάννου
