Αντί για «σ' αγαπώ» λέμε «σου έφτιαξα το αγαπημένο σου φαγητό»

Ο καθένας ορίζει διαφορετικά την ένδειξη αγάπης του– η αλλιώς τη γλώσσα αγάπης του. Για κάποιους μπορεί να είναι ο ποιοτικός χρόνος με το ταίρι τους, για άλλους οι πράξεις φροντίδας, για κάποιους άλλους τα δώρα ή ακόμη και τα λόγια επιβεβαίωσης, ή η σωματική επαφή. Τι γίνεται όμως με εμάς που τις πράξεις φροντίδας τις ερμηνεύουμε μέσω της μαγειρικής; Με εμάς που μόλις μαγειρέψαμε κάτι στο ταίρι μας σκεφτόμαστε ήδη τι θα φτιάξουμε ύστερα, ποια θα είναι η επόμενη συνταγή;

Μια τόσο απλή φράση όπως «σου έφτιαξα αυτό, γιατί ξέρω πως είναι το αγαπημένο σου» είναι με άλλα λόγια το «σ’ αγαπώ» μας. Η στιγμή που πάνω στην κουβέντα το ταίρι σου αναφέρει ένα φαγητό που απολαμβάνει πολύ κι εσύ αποθηκεύεις την πληροφορία σαν να είναι το πιο σημαντικό πράγμα στον κόσμο, σαν να ξέρεις πως την επόμενη μέρα θα έχεις ήδη δοκιμάσει τη συνταγή. Ή, όλες εκείνες οι φορές που ήσουν ανάμεσα στο δικό σου αγαπημένο φαγητό ή του ανθρώπου σου και χωρίς να το καταλάβεις, έβρισκες τον εαυτό σου στους διαδρόμους του σουπερμάρκετ να προμηθεύεται τα υλικά που σου έλειπαν για το δικό του αγαπημένο πιάτο.

Δεν είναι πως δε μας αρέσει να δείχνουμε την αγάπη μας με άλλο τρόπο, αλλά το στοιχείο της μαγειρικής συνδυάζει υπέροχα τη σκέψη με την κίνηση. Άλλωστε, λίγο πολύ όλοι μας έχουμε συνδέσει την αγάπη με τη μαγειρική καθώς, από την παιδική μας ηλικία κιόλας, έχουμε μάθει να μας φροντίζουν, να μας τάζουν το αγαπημένο μας φαγητό και να μας φτιάχνουν το αγαπημένο μας γλυκό τις Κυριακές, σε γιορτές, αργίες, σημαντικές στιγμές αλλά και λύπες, μαθαίνοντας έτσι, μεγαλώνοντας, να μαγειρεύουμε γι’ αυτούς που αγαπάμε με σκοπό να είναι χαρούμενοι, να ανακουφιστούν ή να ηρεμήσουν.

Η μαγειρική μπορεί να είναι ο τέλειος τρόπος να μάθουμε και τις καταβολές του άλλου. Έτσι λοιπόν, καταφεύγουμε στο παρελθόν του ανθρώπου που έχουμε δίπλα μας, ψάχνοντας για τα κουλουράκια που ίσως να έφτιαχνε η γιαγιά του, για το αγαπημένο του φαγητό και για τον ιδιαίτερο τρόπο που προτιμάει να τρώει τα μακαρόνια ή τις φακές που άλλοι βάζουν ντομάτα κι άλλοι καρότο. Όπως και να το κάνουμε, ό,τι και να πούμε, η πράξη αυτή -η γεύση αυτή- θα φέρει στον άνθρωπό μας όμορφες αναμνήσεις που θυμίζουν ένα ωραίο, ζεστό απόγευμα κάποιου Αυγούστου.

Για όλες εκείνες τις φορές που μαγείρεψες για το ταίρι σου μετά από μια δύσκολη μέρα του, ή ακόμη καλύτερα, για όλες εκείνες τις φορές που μαγείρεψες για το ταίρι σου μετά από μια δική σου δύσκολη μέρα. Για όλες τις φορές που αποθήκευσες διάφορες συνταγές, όχι γιατί σου άρεσαν, αλλά γιατί με σιγουριά θα άρεσαν στον άνθρωπο που έχεις στο πλάι σου, στον άνθρωπο που σε κάνει να θες να δοκιμάσεις όλες τις διαφορετικές εκδοχές κάθε συνταγής. Για εκείνες τις λίγες -που μεταξύ μας τώρα υπάρχουν κι αυτές- που η μπουκιά αγάπης ήταν μια αποτυχία αλλά παρ’ όλα αυτά το ταίρι σου προσπαθούσε να σε πείσει ότι την απολαμβάνει. Ή ακόμα και τότε, που μπόρεσες να διακρίνεις στο πρόσωπό του την εκτίμηση, την αγάπη και την υπέρτατη ικανοποίηση, λες και τρώει το πιο νόστιμο φαγητό σε ολόκληρο τον κόσμο. Αυτές οι φορές είναι που σε κάνουν να καταλαβαίνεις μέσα σου πως πρέπει να βρίσκεσαι ακριβώς εκεί, δίπλα σε αυτόν τον άνθρωπο, να μαγειρεύεις με όλη την αγάπη που έχεις μέσα σου γι’ αυτόν.

Στο τέλος της ημέρας, είσαι τυχερός εάν έχεις κάποιον να μαγειρεύει για σένα, όχι γιατί πρέπει αλλά γιατί δεν μπορεί αλλιώς. Βλέπεις, η ένδειξη αγάπης του μετριέται σε λίγες κουταλιές της σούπας και σε ¾ φλιτζανιού και τα σ’ αγαπώ» του ορίζονται μέσα σε συνταγές που βρήκε τάχα τυχαία, ψάχνοντας πάρα πολύ, μπροστά στην επιθυμία του να γεμίζει το στομάχι και την καρδιά σου.