Creepypastas: Αντέχεις να δεις τα πιο σκοτεινά trends του διαδικτύου;

Έχεις νιώσει ποτέ αυτό το μικρό τίναγμα στο στομάχι, όταν διαβάζεις κάτι στο ίντερνετ, κάτι τόσο παράξενο, τόσο ανατριχιαστικό, που αρχίζεις να αναρωτιέσαι… «Μήπως;». Μήπως είναι αλήθεια; Μήπως αυτό που ξεκίνησε ως μια απλή, φτιαχτή ιστορία, έχει πάρει δική του ζωή; Έχει ξεφύγει από τα όρια της οθόνης σου και περπατάει ανάμεσά μας;

Το ίντερνετ δεν είναι απλά ένα μέρος για να ανταλλάσσουμε memes και να βλέπουμε βίντεο με γατάκια. Είναι κι ένα σκοτεινό, ανεξερεύνητο σύμπαν. Ένα μέρος, όπου οι πιο κρυφοί μας φόβοι μπορούν να βρουν μορφή. Να πάρουν σάρκα και οστά στη συλλογική μας συνείδηση. Κι όταν αυτές οι ιστορίες είναι αρκετά δυνατές, αρκετά πειστικές, αρκετά… ζωντανές, αρχίζουν να ζουν τη δική τους ζωή. Να γίνονται κάτι περισσότερο από κείμενο. Να γίνονται πραγματικότητα. Αυτό το άρθρο, δεν είναι απλά ένα άρθρο. Είναι μια εξερεύνηση. Μια βουτιά στο πώς μερικές από τις πιο ανατριχιαστικές ψηφιακές ιστορίες έγιναν εφιάλτες που ζουν ανάμεσά μας.

Slender Man

Ας ξεκινήσουμε με τον πιο διάσημο, τον πιο αναγνωρίσιμο. Τον Slender Man. Ένα ψηλό, λεπτό ον, χωρίς πρόσωπο, με μακριά πλοκάμια που βγαίνουν από την πλάτη του. Πόσοι από εμάς δεν τον έχουμε δει σε εικόνες, βίντεο, ακόμα και παιχνίδια; Η ιστορία του ξεκίνησε το 2009 σε ένα φόρουμ, το Something Awful, ως μέρος ενός διαγωνισμού επεξεργασίας φωτογραφιών. Ένας χρήστης, ο Eric Knudsen (γνωστός και ως Victor Surge), δημιούργησε μερικές φωτογραφίες παιδιών στις οποίες πρόσθεσε αυτή τη μακάβρια φιγούρα. Οι φωτογραφίες συνοδεύονταν από μικρές ιστορίες, που υπονοούσαν ότι ο Slender Man παρακολουθούσε και απήγαγε παιδιά.

Και κάπου εκεί, η φαντασία χτύπησε κόκκινο. Ο Slender Man άρχισε να εμφανίζεται παντού. Σε forums, σε blog, σε βίντεο στο YouTube. Οι άνθρωποι άρχισαν να δημιουργούν τις δικές τους ιστορίες, να προσθέτουν λεπτομέρειες, να τον εντάσσουν σε δικές τους αφηγήσεις. Έγινε κάτι σαν μια σύγχρονη μορφή του “Μπαμπούλα”. Ένας μπαμπούλας όμως, που δεν κατοικούσε κάτω από το κρεβάτι, αλλά στα όρια της οθόνης μας.

Jeff the Killer

Πάμε τώρα σε μια άλλη ιστορία, εξίσου ανατριχιαστική, με ένα πρόσωπο που δύσκολα ξεχνάς. Τον Jeff the Killer. Φαντάσου ένα πρόσωπο λευκό σαν τον θάνατο, με ένα μόνιμο, χαραγμένο χαμόγελο που φτάνει μέχρι τα αυτιά, και καμένα βλέφαρα που τον αναγκάζουν να βλέπει για πάντα. Αυτή είναι η εικόνα του Jeff.

Η ιστορία του Jeff the Killer είναι η ιστορία ενός εφήβου που, μετά από ένα ατύχημα με χημικά, παραμορφώνεται. Η φυσική του παραμόρφωση συνδυάζεται με μια ψυχική κατάρρευση, και ο Jeff μεταμορφώνεται σε έναν ψυχοπαθή δ0λοφόνο που τρομοκρατεί όσους τον συναντούν. Η φράση του, «Go to Sleep», έχει γίνει ένα από τα πιο αναγνωρίσιμα σλόγκαν των creepypastas.

Αν και δεν υπάρχουν άμεσα περιστατικά βίας που να συνδέονται με τον Jeff the Killer, η επιρροή του είναι τεράστια. Έχει δημιουργήσει μια ολόκληρη υποκουλτούρα οπαδών, fan art, fan fiction, και βίντεο. Η εικόνα του Jeff έχει γίνει συνώνυμη με τον τρόμο στο ίντερνετ, και η ιστορία του έχει αγγίξει τον φόβο των ανθρώπων για την παραμόρφωση, την απώλεια της λογικής, και το σκοτάδι που μπορεί να κρύβεται μέσα μας. Είναι μια ιστορία που αγγίζει τα όρια του τι σημαίνει να είσαι άνθρωπος. Ή, μάλλον, τι σημαίνει να πάψεις να είσαι.

BEN Drowned

Τι θα γινόταν αν ένα βιντεοπαιχνίδι μπορούσε να σε στοιχειώσει; Όχι μεταφορικά. Κυριολεκτικά. Αυτή είναι η ιδέα πίσω από το BEN Drowned. Η ιστορία ξεκινά με έναν χρήστη, τον Alex Hall (γνωστό και ως Jadusable), ο οποίος βρίσκει ένα μεταχειρισμένο αντίγραφο του παιχνιδιού “The Legend of Zelda: Majora’s Mask” για το Nintendo 64. Όμως, το παιχνίδι είναι στοιχειωμένο. Περίεργα πράγματα αρχίζουν να συμβαίνουν: NPCs (μη-παίκτες χαρακτήρες) που δεν θα έπρεπε να είναι εκεί, μουσική που παίζει ανάποδα, glitches που μοιάζουν με μηνύματα από κάποια άλλη διάσταση.

Ο Alex αρχίζει να καταγράφει τις εμπειρίες του, δημοσιεύοντας βίντεο και κείμενα σε ένα φόρουμ. Ανακαλύπτει ότι το παιχνίδι έχει στοιχειωθεί από το πνεύμα ενός αγοριού, του BEN, το οποίο πνίγηκε. Η ιστορία είναι τόσο καλογραμμένη, τόσο λεπτομερής, με τόσα στοιχεία που την κάνουν να μοιάζει αληθινή (τα βίντεο, τα screenshots), που πολλοί χρήστες άρχισαν να πιστεύουν ότι ήταν πραγματική. Πίστεψαν ότι ένα παιχνίδι μπορούσε να είναι στοιχειωμένο.

Η επιρροή του BEN Drowned βρίσκεται στην ικανότητά του να θολώνει τα όρια μεταξύ φαντασίας και πραγματικότητας. Έδειξε το πόσο εύκολα μπορούμε να πιστέψουμε σε κάτι που μας παρουσιάζεται με τέτοιο τρόπο, ειδικά όταν αγγίζει την αγάπη μας για τα βιντεοπαιχνίδια και την περιέργειά μας για το ανεξήγητο. Έκανε τους ανθρώπους να κοιτάξουν τις παλιές τους κονσόλες με άλλο μάτι. Με τρόμο.

The Rake

Φαντάσου ένα πλάσμα, που δε μοιάζει με τίποτα που έχεις δει. Ένα ατροφικό, γυμνό ανθρωπόμορφο ον, με τεράστια, μυτερά νύχια, που κινείται στα τέσσερα. Αυτός είναι ο Rake. Η ιστορία του, όπως και πολλά άλλα creepypastas, ξεκίνησε από ένα φόρουμ, το Something Awful, το 2005.

Η αφήγηση του Rake βασίζεται σε μια συλλογή μαρτυριών, αρχείων, και προσωπικών ημερολογίων, που υποτίθεται ότι βρέθηκαν και περιγράφουν συναντήσεις με αυτό το πλάσμα ανά τους αιώνες. Από ναυτικούς του 17ου αιώνα μέχρι σύγχρονους αυτόπτες μάρτυρες, όλοι περιγράφουν την ίδια ανατριχιαστική μορφή. Η δύναμη του Rake βρίσκεται στην απουσία ξεκάθαρου backstory. Είναι απλά εκεί. Ένα αρχαίο, άγνωστο ον, που παραμονεύει στις σκιές, παρατηρώντας.

Ο Rake έχει γίνει μια σύγχρονη εκδοχή του “τέρας στο δάσος”. Οι άνθρωποι, ειδικά όσοι ζουν κοντά σε δάση ή αγροτικές περιοχές, έχουν αρχίσει να αναφέρουν υποτιθέμενες θεάσεις. Η ασαφής φύση του και η έλλειψη οριστικών αποδείξεων κάνουν την ιστορία του ακόμα πιο τρομακτική, επιτρέποντας στη φαντασία να οργιάσει. Έγινε κάτι που, αν είσαι μόνος στο δάσος τη νύχτα, μπορεί και να σκεφτείς. Μπορεί και να το δεις πίσω σου.

Smile.dog

Έχεις ακούσει ποτέ για μια εικόνα που μπορεί να σε τρελάνει; Μια εικόνα που, αν τη δεις, θα σε στοιχειώνει για πάντα, μέχρι να την προωθήσεις σε κάποιον άλλον; Αυτή είναι η ιστορία του Smile.dog, ή πιο συγκεκριμένα, της φωτογραφίας “smile.jpg“. Η ιστορία μιλάει για μια εικόνα που απεικονίζει ένα χαμογελαστό σκύλο husky, με ένα τρομακτικό, σχεδόν ανθρώπινο χαμόγελο, και με μια σειρά από δόντια που μοιάζουν με καρχαρία. Όποιος δει αυτή την εικόνα, αρχίζει να βιώνει εφιάλτες, παραισθήσεις, και τελικά, τρέλα. Ο μόνος τρόπος να σταματήσει η κατάρα, είναι να μεταδώσει την εικόνα σε κάποιον άλλο, γράφοντας ένα e-mail με την ατάκα “Spread the word”.

Η ιστορία του Smile.dog είναι ένα παράδειγμα του φόβου για τον “κακό” κώδικα, για τις εικόνες που μπορούν να σε “μολύνουν” απλά και μόνο επειδή τις είδες. Είναι η σύγχρονη εκδοχή της κατάρας που μεταδίδεται. Πολλοί χρήστες έχουν ψάξει να βρουν την “πραγματική” εικόνα του smile.jpg, και έχουν αναφέρει ότι έχουν βρει διάφορες εκδοχές, καμία από τις οποίες δεν έχει αποδειχθεί ότι έχει τις επιπτώσεις που περιγράφονται στην ιστορία. Ωστόσο, ο φόβος παραμένει. Ο φόβος ότι κάποια στιγμή, μπορεί να πέσεις πάνω σε αυτή την εικόνα. Και τότε; Τότε είναι αργά. Πολύ αργά.

Το Φαινόμενο των Creepypastas: Γιατί τα Πιστεύουμε;

Γιατί λοιπόν, αυτές οι ιστορίες, που ξεκίνησαν ως απλές αφηγήσεις στο ίντερνετ, κατάφεραν να περάσουν στην πραγματική ζωή και να γίνουν αστικοί θρύλοι; Μάλλον, για πολλούς λόγους. Πρώτον, η δύναμη της αφήγησης. Τα creepypastas είναι συχνά καλογραμμένα, με λεπτομέρειες που κάνουν τις ιστορίες να μοιάζουν πιστευτές. Δεύτερον, η αλληλεπίδραση της κοινότητας. Οι χρήστες δεν είναι απλοί αναγνώστες, αλλά συνδημιουργοί. Προσθέτουν τις δικές τους ιδέες, τις δικές τους εκδοχές, κάνοντας τις ιστορίες να εξελίσσονται και να γίνονται πιο ζωντανές. Τρίτον, η ανωνυμία του ίντερνετ. Όταν η πηγή μιας ιστορίας είναι ασαφής, και δεν υπάρχει συγκεκριμένος δημιουργός, είναι πιο εύκολο να την αντιμετωπίσεις ως κάτι που “απλά υπάρχει”.

Είναι σαν τις παλιές, καλές ιστορίες που μας έλεγαν τα καλοκαιρινά βράδια. Ξέρουμε ότι είναι ιστορίες, αλλά κάτι μέσα μας θέλει να πιστέψει ότι μπορεί και να είναι αληθινές. Τα creepypastas γεμίζουν ένα κενό. Το κενό του ανεξήγητου, του μεταφυσικού, του τρόμου που θέλουμε να νιώσουμε με ασφάλεια. Μας επιτρέπουν να εξερευνήσουμε τους φόβους μας, να τους αντιμετωπίσουμε, ακόμα κι αν είναι μόνο για λίγα λεπτά, πριν επιστρέψουμε στην ασφάλεια της πραγματικότητας.

Και τώρα; Ένα ερώτημα παραμένει. Πόσο σίγουρος είσαι, ότι όλες αυτές οι ιστορίες είναι απλά… ιστορίες; Το ίντερνετ είναι ένα ζωντανό, αναπνέον πράγμα. Μεταλλάσσεται. Γεννά. Και κάποιες φορές, αυτό που γεννάει, ξεπερνά κάθε φαντασία. Μην εκπλαγείς αν μια μέρα, δεις μια σκιά. Μια σκιά που μοιάζει ύποπτα γνώριμη από κάποια ιστορία που διάβασες, αργά το βράδυ. Έχεις κλείσει όλες τις καρτέλες; Ή μήπως κάποια παραμένει ανοιχτή; Just asking.