Πάντα μου άρεσαν οι νύχτες.
Εκείνες οι ήσυχες μοναχικές βραδιές που, ενώ εσύ σβήνεις το φώς, ανάβει ο διακόπτης των σκέψεων.
Αυτών των σκέψεων, των διαφορετικών, των ασυμβίβαστων, των μποέμικων. Εκείνων που δε μπαίνουν σε καθωσπρεπισμούς, αλλά ξεδιπλώνονται αλήτικα και εμφανίζουν τα πιο βαθιά σου «θέλω».
Διότι, το φώς της μέρας, γνωρίζει καλά να μας ντύνει με χαμόγελα και άγχος, αλλά το φως της νύχτας γνωρίζει να μας γδύνει από αυτά.
Εχθές το βράδυ, θυμήθηκα ότι θα ήθελα να μένω στο Παρίσι.
Κάτι σκέψεις που κάνω, ώρες-ώρες. Λίγο η νύχτα, λίγο η Μαριάννα από το γραφείο, που γύρισε από επαγγελματικό ταξίδι και μας έφερε εκείνα τα χρωματιστά γλυκά, τα μακαρόν.
Άρχισαν να ξεδιπλώνονται από το μυαλό και να χορεύουν μελωδικά πάνω στις λευκές κουρτίνες του δωματίου βόλτες στο Champs-Elysées.
Τι και εάν τα παντζούρια ήταν κλειστά; Εκείνες είχαν ξεφεύγει οι άτιμες και απολάμβαναν εσπρέσο στο Cafe Le Dome.
Πολύ αληθινές οι νυχτερινές σκέψεις.
Εγώ ξέρετε, την γουστάρω την αλήθεια. Μερικές φορές θέλω να την αρπάξω μαζί μου, ενα πρωί και να τρομάξω όλους τους «δήθεν», που κυκλοφορούν. Να τρέξω, με φόρα στο αεροδρόμιο, και να πάρω, ας πούμε, το πρώτο αεροπλάνο για Παρίσι.
Αυτό το σκέφτομαι το βράδυ. Το πρωί βγαίνει το «φοβάμαι» μπροστά και τελικά απλώς βρίσκομαι να οδηγώ νωχελικά και κακόκεφα στο κέντρο της Αθήνας.
Έχουν μαγεία οι σκέψεις τη νύχτα. Μαγεία και δύναμη. Δε φοβούνται και δε ντρέπονται. Αλήτικες και απείθαρχες, ζωγραφίζουν μεγάλες σκιές στους τοίχους, σα να προσπαθούν με πάθος να σου ζωγραφίσουν το πορτρέτο του εγώ μας.
Σαν τους πλανόδιους τραγουδιστές που παίζουν στο κέντρο της πόλης και ζητάνε από εσένα λίγη προσοχή, έτσι είναι και εκείνες. Θέλουν να δεις το ταλέντο τους, που δεν το ανακάλυψε κανείς. Αυτό ζητάνε μόνο.
Τώρα που το θυμήθηκα, κάποτε η δασκάλα, στο σχολείο έλεγε ότι έχω ταλέντο με τη μουσική. Είχα παρακολουθήσει και μαθήματα ορθοφωνίας. Έγραφα και στίχους.
Τα άφησα και αυτά μια μέρα για τα μάτια ενός έρωτα. Τον συνάντησα την Παρασκευή, τυχαία στο Μοναστηράκι. Τι θυμάμαι απόψε.
Αχ, αυτές οι σκέψεις της νύχτας. Μάταιες οι αντιστάσεις που βάζει οι λογική σε αυτές. Μάταιες και οι προσπάθειες να τους αποσπάσουμε την προσοχή.
«Κλείδωσα την πόρτα;» αναρωτιέμαι και σηκώνομαι από το κρεβάτι γρήγορα, σε μια προσπάθεια να τις διώξω για λίγο και να τις απομακρύνω. Αλλά αφού βεβαιωθώ ότι κλείδωσα την πόρτα, γυρνώ στο κρεβάτι και αυτές οι επίμονες σκέψεις βρίσκονται εκεί να περιμένουν.
Νομίζεις ότι θέλουν να σε βασανίσουν, όμως δεν είναι έτσι. Εκείνες θέλουν να απεγκλωβιστούν. Να μην είναι πια μυστικές, να πάρουν μορφή, υπόσταση, να μη μείνουν στο όνειρο, αλλά να σε ακολουθήσουν στη ζωή.
Αύριο το πρωί, θα ήθελα να πάω να βρω το Γιώργο, να του δείξω εκείνους τους στίχους, να τους τραγουδήσουμε μαζί. Αλλά πάλι, δεν ξέρω εάν έχω χρόνο.
Οι σκέψεις πριν κοιμηθούμε είναι όπως ο έρωτας. Βαθιές, παθιασμένες, αλήτικες και ανυπότακτες.
Ανείπωτες, όπως κάποιες ανεκπλήρωτες αγάπες. Ανεκπλήρωτες, αλλά δυνατές, εισβάλουν στο μυαλό και το κάνουν άνω κάτω. Φέρνουν τούμπα αυτά που ζεις και το βάζουν να παλεύει με όσα θέλεις.
Τελικά όμως αποσύρονται με το φώς της ημέρας, δυστυχώς.
Είναι και κάτι άλλες σκέψεις που έρχονται λίγο πριν κοιμηθείς.
Αυτές είναι οι συμβιβασμένες και οι πονηρές. Κατάλοιπα από το φώς της ημέρας, έχουν ώς μοναδικό σκοπό να σε βασανίσουν. Δεν είναι μαγικές, ούτε αλήτικες.
Φορούν κουστούμι και είναι σοβαρές, θεωρούν ανόητες τις αγάπες, τους έρωτες, τα ταξίδια, τις μουσικές. Ασχολούνται με λογαριασμούς, δουλειές, υποχρεώσεις.
Δεν ταιριάζουν καθόλου με το μαύρο της νύχτας αυτές οι σκέψεις. Απορώ πως καταφέρνουν και τρυπώνουν εκεί μέσα.
Εάν είχαν χρώμα νομίζω θα ήταν καφέ. Μα δε συνδυάζεται το καφέ με το μαύρο, ούτε καν στυλιστικά. Δεν τις θέλω αυτές τις σκέψεις.
Τώρα που είπα καφέ, να θυμηθώ να συναντήσω την Κατερίνα αύριο. Τόσο καιρό έχουμε να τα πούμε, θα της πω και για εκείνο το γείτονα που μου τηλεφώνησε τις προάλλες. Όμως, αύριο έχω meeting ως αργά, δε θα προλάβω.
Άργησα κιόλας πάλι με όλες αυτές τις σκέψεις. Πήγε δύο τα ξημερώματα. Αύριο πρέπει να ξυπνήσω στις έξι.
Απόψε, ίσως ζήσω όλα όσα λαχτάρισα στο όνειρό μου, έστω εκεί.
Καληνύχτα.
Συντάκτης: Πέννυ Πηττά
