Όλες οι συγγνώμες που χρωστάμε στους γονείς μας

Όταν ήμασταν μικρά, δεν μπορούσαμε να καταλάβουμε τα πάντα, όλοι μιλούσαν με γρίφους, κι εμείς καλά-καλά προσπαθούσαμε να μάθουμε το 1+1=2! Πώς μπορούσαμε να αντιληφθούμε λοιπόν ότι κάποια λόγια ή κάποιες πράξεις μας μπορούσαν να πληγώσουν τους γονείς μας; Την ίδια ώρα μάλιστα που ήμασταν «απασχολημένοι» αφού κλεινόμασταν με τις ώρες στα δωμάτιά μας «πληγωμένοι» για τη χάρη που δε μας έκαναν. Πόσοι όμως, από εμάς δεν έχουμε λογομαχήσει με τους γονείς μας είτε για σοβαρούς, είτε για ασήμαντους λόγους; Είναι τόσο μα τόσο φυσιολογικό αν αναλογιστεί κανείς πόσες ώρες περνάμε μαζί τους, αλλά και το ότι θέλουμε πάντα να τους πηγαίνουμε κόντρα σε όλα. Πόσες φορές όμως, έχουμε σκεφτεί πως ίσως να φερθήκαμε άδικα ή να μη συμπεριφερθήκαμε σωστά απέναντί τους λέγοντας ή κάνοντας πράγματα που στο τέλος μετανιώσαμε; Ίσως πολλές! Μα πόσες από αυτές επιστρέψαμε για να ζητήσουμε έστω και ένα τυπικό συγγνώμη; Έτσι για να υπάρχει στο αρχείο βρε παιδί μου.

Τις περισσότερες φορές φερόμαστε αλαζονικά και δε σκεφτόμαστε πώς πληγώνουμε ανθρώπους που έδωσαν τα πάντα για εμάς. Είναι δύσκολο να μεγαλώνεις σε ένα σπίτι με κανόνες που θέτουν άλλοι κι εσύ να έχεις να αντιμετωπίσεις εφηβεία, διαβάσματα, ερωτικές απογοητεύσεις και τη δική σου ζωή γενικότερα. Όσο λογικούς όμως, και να βρίσκεις τους λόγους για τους οποίους εναντιώνεσαι στους γονείς σου, με μια δεύτερη σκέψη, ίσως υπάρχουν πράγματα για τα οποία τελικά είχαν δίκιο. Μια ειλικρινής συγγνώμη στους γονείς σου, μπορεί να μαζέψει και να ενώσει όλα τα κομμάτια που ίσως να χάθηκαν κατά καιρούς μέσα σε τσακωμούς. Δείχνει πως έχουμε ωριμάσει και πως είμαστε σε θέση να αναγνωρίσουμε τα λάθη μας και να αναλάβουμε τις ευθύνες αυτών. Ακόμη κι αν πρόκειται για μικροπράγματα, αν συνειδητοποιήσεις την ουσία και τον αντίκτυπο των πράξεών και το λεγόμενών σου, τότε μιλάμε για εξέλιξη.

Συγγνώμη λοιπόν στους γονείς μας για τα πείσματα και τον εγωισμό μας που δε μας άφηναν να δούμε καθαρά, συγγνώμη για τις φορές που ξεσπάσαμε σε εκείνους επειδή ξέραμε πως δε θα μας κρατήσουν κακία και θα είναι πάντα εκεί. Συγγνώμη για εκείνα τα ψέμματα της εφηβείας που αλλού λέγαμε ότι είμαστε κι αλλού βρισκόμασταν, γιατί δεν καταννοούσαμε τη σημαντικότητα του να γνωρίζουν οι γονείς πού και με ποιούς γυρνάς. Συγγνώμη που κάναμε τους ξερόλες κι ήπιαμε και μετά οδηγήσαμε. Συγγνώμη που δεν τους πήραμε ένα τηλέφωνο για μέρες να δούμε τι κάνουν, γιατί ήμασταν απορροφημένοι στη δική μας ζωή. Κι η λίστα δεν έχει τελειωμό!

Μεγαλώσαμε και καταλάβαμε πως κάναμε κι εμείς λάθη. Κάποια τα αντιληφθήκαμε ωριμάζοντας κι άλλα επειδή κάναμε κι εμείς την οικογένειά μας και πάθαμε και μάθαμε. Υπό μια έννοια, αυτός είναι κι ο ρόλος των γονιών μας στη ζωή αυτή. Είναι οι πρώτοι άνθρωποι με τους οποίους συνάπτουμε σχέσεις κι εκπαιδευόμαστε στο πώς να τις διατηρούμε υγιείς και ζωντανές. Μαμά και μπαμπά σας ευχαριστούμε για όλα όσα έχετε κάνει για εμάς λοιπόν, κι αν κάποιες φορές φερθήκαμε με αλαζονεία κι εγωισμό σας ζητάμε συγγνώμη. Δεν ξέραμε κι έπρεπε να μάθουμε. Και ξέρουμε πως δε μας κρατήσατε κακία, επειδή τα ίδια είχατε κάνει κι εσείς και γνωρίζατε πως είμαστε ακόμη «work in progress» κι για πως για να μάθεις, πρέπει να κάνεις και λάθη.