Αν έφυγε στην πρώτη στραβή, δύσκολα ήταν ο άνθρωπός σου

Πολλές φορές κάθομαι κι αναρωτιέμαι ποια είναι τελικά εκείνα τα στοιχεία που συγκροτούν την έννοια της αγάπης κι αν όντως μιλάμε για κάτι απτό, γιατί πολλοί από εμάς δεν μπορούμε καν να πούμε με σιγουριά αν την έχουμε συναντήσει και δεν ξέρουμε κι αν θα τα καταφέρουμε ποτέ.

Χρόνια ολόκληρα μπορεί να χρειαστούν για να μάθουμε στον εαυτό μας να φροντίζει και να αγαπά κάποιον, συνειδητά και απόλυτα, χωρίς η πράξη αυτή να περιμένει ανταλλάγματα. Μέχρι τότε θα τα βρίσκουμε σκούρα με όσους μας ζορίζουν συναισθηματικά, μπορεί να φεύγουμε από σχέσεις βάζοντας πάνω απ’ όλα τον εγωισμό μας ή ακόμα και να ψάχνουμε εκείνο το ιδεατό ιδανικό που πιθανόν να υπάρχει μόνο μέσα στο κεφάλι μας.

Δεν είναι λίγες οι φορές που το μαζί το διαλύουμε πολύ εύκολα, με την πρώτη στραβή. Σε σχέσεις που ενώνονται άνθρωποι μοναδικοί, ταιριαστοί κι αταίριαστοι, έχουμε το θράσος -μα τι έκπληξη!- να ζητάμε πάλι το παράλογο. Βάλε τον εαυτό σου σε μια καρέκλα και σκέψου πόσες φορές νευρίασες με το ταίρι σου, επειδή τα είδες ζόρικα τα πράγματα, λες κι άλλα σου τάξανε κι άλλα πέσαν τελικά στο τραπέζι. Καβγάδες και μικροπροβλήματα συχνά αποτελούν τροχοπέδη οδηγώντας σε αντίο που δεν έχουμε πολυσκεφτεί.

Ποιος σου λέει όμως πως τα εύκολα είναι για να μένουν; Ποιος μπορεί να εγγυηθεί πως αγαπάς μόνο όταν χαϊδεύεις κι αγκαλιάζεις; Την απάντηση την έχουμε αν σκεφτούμε πως πιθανόν κάποια στιγμή κι εμείς πληγώσαμε ανθρώπους που δε θέλαμε να χάσουμε απ’ τη ζωή μας, μόνο και μόνο γιατί κάναμε λάθος -μεταβλητή που ολοκληρώνει την εξίσωση, ενώ όλοι θα θέλαμε να ‘χαμε απαλλαγεί από δαύτη.

Ζωές που ενώνονται και πορεύονται φτιάχνοντας κάτι κοινό και ισχυρό προσπαθούν να ξεφύγουν από την τριβή και τη βαβούρα που επικρατούσε πριν διαλέξουν τον δρόμο της συντροφικότητας. Αυτή είναι η πρόκληση που γεννά η συνθήκη του μαζί. Να κατανοήσεις πως δεν είναι η αγάπη τόσο δύσκολη και το πρόβλημα δεν είναι πρόβλημα αυτό καθ’ αυτό, αλλά σου δημιουργεί σύγχυση, μόνο και μόνο γιατί νιώθεις να σε ξεπερνά και αρνείσαι να τα βάλεις κάτω να το αντιμετωπίσεις.

Τρόποι και λύσεις φαίνεται να υπάρχουν στον ορίζοντα, αλλά σωστά στρατιωτάκια εμείς μπροστά τους, βαράμε προσοχές στους εγωισμούς μας. Ευτυχώς φυσικά υπάρχουν κι εξαιρέσεις που θα στυλώσουν τα πόδια και θα προσπαθήσουν μέχρι τέλους, άνθρωποι που κάτι μέσα τους τους υπαγορεύει να μείνουν κι όχι να το βάλουν στα πόδια στο πρώτο καβγαδάκι.

Το σημαντικό είναι να δούμε πως δε μετράει πάντα αυτό που μας χωρίζει, αλλά πρέπει να διακρίνουμε και αυτά που μας ενώνουν. Όταν έχουμε απέναντί μας τον άνθρωπό μας, οι δυσκολίες είναι απλώς κομμάτι της κοινής ιστορίας, απαραίτητο κι αναπόσπαστο. Εξάλλου, δεν μπορείς να πεις πως είναι ο άνθρωπός σου κάποιος που δεν έκανε στην άκρη ζόρια για πάρτη σου. Η αγάπη είναι εκεί, υπάρχει κι αποτελεί αέναο κίνητρο για να πάμε ένα βήμα παραπέρα. Κι όσοι τυχεροί αυτό το κίνητρο το έχετε στην αγκαλιά σας, εστιάστε στην ουσία, ώστε να νιώσετε πλήρεις. Και να θυμάστε πως υπήρξαν κάποιοι που είχαν αυτό που ήθελαν και το έχασαν γιατί θεώρησαν πως η λύση του προβλήματος βρίσκεται σε άλλη αγκαλιά.