Ένα screenshot που βγάζει στη φόρα προσωπικές συνομιλίες

Ποιος είναι σε θέση να αναγνωρίσει ηθικούς κώδικες στον τρόπο με τον οποίο πρέπει ο καθένας ν’ αντιμετωπίζει τους γύρω του μέσα από έναν κόσμο εικονικό, χωρίς φραγμούς κι όρια; Οι συγκεκριμένες απορίες γεννώνται και για τη μάστιγα των screenshots, που δε χρησιμοποιούνται πια λόγω της ευχρηστίας που χαρίζει η φωτογράφιση της οθόνης, αλλά ως αποδεικτικό στοιχείο, ή στη χειρότερη ως επιβαρυντικό στοιχείο στην πλάτη κάποιου άλλου. Το screenshot δίνει τη δύναμη της καταγραφής μιας άβολης, αστείας ή κι απρεπούς στιγμής ή συζήτησης στη συλλογή του κινητού σου για χρόνο αόριστο, μέχρι να έρθει η ώρα να φανεί χρήσιμο το κάθε τι, μέχρι να πεις με χαρά στους φίλους σου «Δείτε τι έχω στο κινητό μου». Κι εκεί μας παίρνει η μπάλα.

Το light κομμάτι της υπόθεσης ξεκινά με το να αποθηκεύσεις κάποιο αστείο στιγμιότυπο, ένα μέρος μιας συζήτησης με έναν δικό σου άνθρωπο, γιατί σου γεννά γέλιο. Κι ακριβώς γι’ αυτό θα το μοιραστείς με τους φίλους σου. Όλοι μαζί πάνω από μια οθόνη χαίρεστε για το θέαμα. Κι εκεί κάπου αρχίζει το πρόβλημα. Η επόμενη φορά θα αφορά έναν τύπο που σου έστειλε και σου φάνηκε βλάκας, έναν καβγά μέσω μηνυμάτων με τη σχέση σου που τελικά θα καταλήξει να διαβάζεται από όλη σου την παρέα και πάει λέγοντας. Η νοοτροπία αυτή, όσο εξελίσσεται, μετατρέπει πράγματα που μπάινουν στο καλάθι «προσωπικά δεδομένα» να γίνονται αντικείκενο ομαδικής προβολής, σάτιρας, ή συζήτησης. Μια εύλογη απορία πάνω στο θέμα αυτό είναι αν η τακτική αυτή δημιουργήθηκε απλώς επειδή μας δόθηκε η ευκολία από τα χέρια της τεχνολογίας, ή αν εμείς οι ίδιοι δεν έχουμε στοιχειώδη γνωρίσματα σεβασμού προς τους άλλους.

Στο τελευταίο αξίζει να σταθεί κανείς, ιδιαίτερα αν σκεφτούμε πόσες περιπτώσεις γνώριμες στ’ αυτιά μας, όπου ο ένας απειλούσε να ξεμπροστιάσει τον άλλον με την επίδειξη screenshots. Ότι τι δηλαδή; Είναι μικροπρέπειες αυτά που σου έστειλε ο κάθε Γιώργος ή η κάθε Στέλλα και δεν είναι μικροπρέπεια να ανοίγεις ένα κινητό για να στηρίξεις όσα λες; Είναι οκ να αντλούμε επιχειρήματα απο μια οθόνη και να νιώθουμε περήφανοι μ’ αυτό; Πιο πολύ γι’ αντίδραση θυμωμένου οκτάχρονου παιδιού μου θυμίζει. Το ντροπιαστικό της υπόθεσης, έγγειται στο γεγονός της υιοθέτησης μιας τέτοιας λογικής από παιδιά έφηβα μέχρι ενήλικες. Έχοντας ένα κινητό στο χέρι δηλαδή, υποκαθιστάς κάθε άλλο μέσο επικοινωνίας κι επίλυσης των προβλημάτων σου, οι διαπροσωπικές σου σχέσεις, οι αφορμές για να κάνεις χιούμορ, ή και να βγάλεις χολή όπως φαίνεται, περιστρέφονται γύρω πιθανά λάθη των άλλων, που με την πρώτη ευκαιρία θ’ αποθηκεύσεις.

Μιλάμε για ένα ζήτημα πολύ τυπικό και συνηθισμένο πια στα κυβικά μας, πολύ αναμενόμενο ως συστατικό στην όποια λογομαχία, ή ενδιαφέρουσα συζήτηση, που προς Θεού, είναι αμαρτία να μείνει μεταξύ των δύο που την έκαναν. Έχουμε εξελίξει το αστείο κομμάτι του κοτσομπολιού που ως παιδιά κοροιδεύαμε, σε ένα στοιχείο της καθημερινότητάς μας, θεωρώντας το αστείο και γαμάτο, κυρίως όταν αυτό συνοδεύεται από τα εύσημα των φίλων μας. Είναι καλό την επόμενη φορά που θα σκεφτείς να βγάλεις ένα screenshot, να σκεφτείς λίγο πιο σχολαστικά, αρχικά, αν πρόκειται να διαβάλλεις έναν άλλο ανθρωπο, ακόμα κι αν ο σκοπός σου δεν είναι αυτός.

Επίσης να ζυγίσεις πόσο σε τιμά μια πράξη που σίγουρα δε θα τσεκάραμε αν θα θέλαμε να περιγράψουμε έναν άνρθωπο με παραπάνω από δύο ενεργά εγκεφαλικά κύτταρα. Ας μιλάμε κι ας γελάμε με τα μούτρα του άλλου, ας τον κάνουμε ρόμπα αν πιστεύουμε ότι μας πλήγωσε. Αλλά μπροστά στα μούτρα του φίλε μου. Εκεί είναι το γαμάτο. Τα κινητά ας τα κρατήσουμε για τις selfies.

Θέλουμε και τη δική σου άποψη!

Στείλε το άρθρο σου στο info@pillowfights.gr και μπες στη μεγαλύτερη αρθρογραφική ομάδα!

Μάθε περισσότερα ΕΔΩ!