Μέσα σε σχέσεις ανθρώπινες και το κατά δύναμιν ρεαλιστικές, οι διακυμάνσεις κάθε άλλο παρά απρόοπτες θα έπρεπε να θεωρούνται. Το κράμα που λύνει και δένει το μαζί ενίοτε μπορεί να αλλάζει, γι’ αυτό κι ο τρόπος με τον οποίο εκλαμβάνουμε την στάση του συντρόφου ίσως δεν είναι σταθερός, δηλαδή δε θα λέγαμε πως μπορούμε να παγιώσουμε την αντίληψή μας. Θα πιάσεις τον εαυτό σου να δυσανασχετεί με κάτι το οποίο σε άλλη χρονική φάση θα σου περνούσε παντελώς αδιάφορο, ή και εντελώς το αντίθετο. Η φόρμουλα επομένως που απαιτείται να δημιουργήσουμε για να αποφύγουμε χοντρά φάουλ και ξενερώματα μέσα στη σχέση, ίσως και να είναι ανέφικτη.
Αν κοιτάξουμε το θέμα από μια πρώτη οπτική γωνία, θα λέγαμε πως είναι αρκετή μια πράξη μεμονωμένη από το πρόσωπο που αγαπάς για να γκρεμίσει αυτά με που με τόσο κόπο πάλεψε να χτίσει μέσα σου και ‘συ με τόση δεκτικότητα αποδέχτηκες κι αγκάλιασες. Ένα απρόσμενα έντονο ξέσπασμα σε καβγά που σε σοκάρει, λόγια που ακούς και σου κάθονται σαν πέτρες στο στομάχι, ξαφνικές συμπεριφορές που φανερώνουν τον πραγματικό χαρακτήρα του ατόμου- όπου άτομο βάλε το πρόσωπο είτε το δικό σου, είτε από το ταίρι σου.
Η αντίδρασή μας πολλές φορές φαίνεται άκαμπτη και ζόρικη, αφού πρέπει σε χρόνο άμεσο να μεταστραφεί η μέχρι προσφάτως στάση μας, για να προσπεράσει το παγόβουνο που δημιουργήθηκε χωρίς να αντιληφθούμε πώς και γιατί. Το σίγουρο είναι πως όταν κι αν τύχει πραγματικά να ξενερώσουμε, με πράγματα που δεν κρύβονται κάτω από το πολυαναμενόμενο «δεν πειράζει μωρέ», καλό θα ήταν να χτυπήσουμε καμπανάκια, εφόσον θέλουμε να διορθώσουμε την όποια γκάφα.
Εξίσου πιθανό είναι όμως, η απογοήτευση μέσα σε μια σχέση που δοκιμάζεται, να επέλθει σταδιακά, καθώς θα είναι το επακόλουθο πολλών συμπεριφορών, που είτε από επιλογή μας αγνοήθηκαν για χάρη μιας προσκαιρης ηρεμίας, είτε εξαρχής δε θεωρήθηκαν τόσο σημαντικές όσο αποδείχθηκαν στην πορεία. Εδώ ενδεχομένως τα πράγματα να είναι λίγο πιο δύσκολα, γιατί όσο πιο δύσκολο είναι να αποδεχθείς μια κατάσταση κομματάκι προβληματική, άλλο τόσο δύσκολο είναι και να την ανατρέψεις.
Με λίγα λόγια, βρίσκεσαι σε μια σχέση που δε σε καλύπτει κατά κύριο λόγο συναισθηματικά, αλλά επιλέγεις να κλείσεις τα μάτια γιατί πού θα βρεις καλύτερα; Έλα μωρέ στο μυαλό σου είναι, ακόμα μια φάση περνάμε, αυτό είναι όλο. Σου έχω νέα: Όχι. Ούτε μια φάση είναι, ούτε απαραίτητα θα περάσει, γιατί πρόκειται για μια έκβαση ιδανικά πλασμένη, που κανείς μα κανείς δεν μπορεί να εγγυηθεί και να καθορίσει εκατό τοις εκατό. Γι’ ακόμη μια φορά μιλάμε για καταστάσεις ελαφρώς κουραστικές να τις παλέψουμε, για ξεχωριστούς λόγους ο καθένας μας κι όταν στη ζυγαριά μπει το ξεκαθάρισμα που δεν ξέρεις πού θα οδηγήσει και η ασφάλεια του «μαζί», επιλέγεις ασυζητητί το δεύτερο κι ας μην είναι εντελώς ακέραιο σαν στήριγμα.
Αν με ρωτάς, θα έλεγα πως δε γίνεται να χωρίσουμε και να βάλουμε σε καλούπια αντιδράσεις και συμπεριφορές μέσα σε σχέσεις που κρύβουν συναίσθημα, ούτε όμως να τις τσουβαλιάσουμε. Άπαξ και το ταίρι σου τον γκρεμίσει τον θρόνο του όμως, κατά βάση είναι δώρον άδωρον να κάνεις σαν να μη συμβαίνει τίποτα. Γιατί με τον έναν ή τον άλλον τρόπο σε τέλμα θα βρεθείς. Από την άλλη, είναι και λιγάκι άδικο στην περίπτωση που συμβαίνει για πρώτη φορά, να δώσεις μια και να τα χαλάσεις όλα. Το παν είναι η ισορροπία και στην προκειμένη έρχεται με την αξιολόγηση της κάθε πράξης χωρίς συναισθηματισμούς και σάλτσες. Έγινε ό,τι έγινε κι είτε λυθεί είτε όχι, οφείλεις πρώτα στον εαυτό σου και μετά στο ταίρι σου να φερθείς με την απαιτούμενη ωριμότητα.
Σε σχέσεις που σταδιακά φθείρονται από λάθος βήματα και σχέδια, στον τελικό απολογισμό δεν έχει τόση σημασία ποιος έκανε την αρχή, αλλά αν εν τέλει κατάφεραν οι δυο μαζί να βάλουν χαλινάρι αποφεύγοντας άσκοπες πίκρες και κακές αναμνήσεις από τα γνωστά «κοίτα τι έκανες πάλι». Κανείς δεν μπορεί να βάλει το χέρι του στη φωτιά πως δε θα γευτείς απογοήτευση από κάποιο πρόσωπο που αγαπάς πολύ, γιατί ως γνωστόν, όλα στο πρόγραμμα είναι. Αλλά μπορείς εσύ να βάλεις το λιθαράκι σου, ώστε αν αυτό στην τελική σου συμβεί, να έχεις την ωριμότητα, είτε να το χρησιμοποιήσεις ως κώδωνα κινδύνου για να ξυπνήσεις τη σχέση, ή ως έναυσμα οριστικό για να την αφήσεις πίσω σου, με τα καλά της και τα άσχημά της. Κι όλοι οι δρόμοι απλώνονται στα πόδια σου κι ας κάνεις καμιά φορά πως δε βλέπεις μπροστά σου.
Συντάκτης: Αλίκη Μουσμούλα
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
