Αλητεύουν οι ψυχές,
στους ουρανούς του αιώνιου έρωτα.
Αλητεύουν πάνω από την κλειδωμένη γη,
εκεί που η συνδιαλλαγή τα όνειρα πληγώνει.
Έβαζαν, κάποτε, φραγή στα θέλω τους,
μα ήρθε η ώρα που δραπέτευσαν.
Κι έτσι,
χορεύουν
στροβιλίζονται,
κάνουν στάση στο φεγγάρι,
πιάνουν αστέρια,
χάνονται στα νεφελώματα
δημιουργούν εκρήξεις,
φτιάχνουν το νέο, το άσπιλο, το άφθαρτο.
Κι έτσι,
ταξιδεύουν μαζί στο αιώνιο πουθενά.
Νοσταλγός σίγουρα, με μια παιδικότητα που δεν εγκατέλειψα ποτέ. Όσα ένιωσα, έζησα, είναι μέσα μου, με οδηγούν. Γιατί γράφω θα ρωτήσεις... Γράφω για μένα. Περιπλανιέμαι συνεχώς αλλάζοντας κόσμους. Μέσα απ' τα ποιήματα εκφράζω όλα όσα έζησα και ζω.
Αν θέλεις να με ψάξεις θα είμαι χαμένος … σε έναν «Χαμένο Παράδεισο Λέξεων» (η ποιητική συλλογή μου από τις εκδόσεις Διάνοια) καταθέτοντας την ψυχή μου και τα όνειρα μου με όλα τα συναισθήματα που συνθέτουν το ταξίδι μας αυτό που λέγεται ζωή.
Άλλοτε ξεχασμένος σε ένα ξέφωτο, μια νύχτα χωρίς φεγγάρι, χαζεύοντας τα αστέρια. Άλλοτε στην πλάτη μιας χήνας να ταξιδεύω σαν το Νιλς Χόλγκερσον. Και άλλοτε στη Χώρα του Ποτέ να παίζω με τα Χαμένα Παιδιά... για το παιδί που δεν χάθηκε ποτέ από μέσα μου.
