Μίλα μου για καλοκαίρια.
Όχι για εκείνα, όμως, που είχαν θάλασσα,
ούτε για εκείνα που είχαν άμμο
και καρπούζι
και μυρωδιά ψητού καλαμαριού.
Μίλα μου…
Και πες μου για εκείνα της ψυχής σου.
Εκείνα τα πολύτιμα
που σε βρήκαν, ίσως, και στην καρδιά
ενός χειμώνα.
Ναι, είμαι της υπερανάλυσης, γι΄ αυτό και γράφω συνέχεια. Πάνω σε μια χαρτοπετσέτα, σ’ εκείνο το μικρό σημειωματάριο της κουζίνας για τα ψώνια, πάνω στις νότες του πιάνου μου, στον ανοιχτό υπολογιστή μου, μα κυρίως μέσα στον σκληρό δίσκο του μυαλού μου. Γράφω για να εκτονώσω τις έντονες σκέψεις μου και τα δυνατά συναισθήματα μου. Γράφω για ό,τι πιέστηκε από κάτι άσχημο που διάβασα, για ό,τι ζεστάθηκε με την καλημέρα του γείτονα, για την απουσία του αυτονόητου. Είναι ανακουφιστικό να δημιουργείς, νιώθεις ζωντανός. Οπότε λέω στον εαυτό μου «Αθηνά, πιάσε τις λέξεις και πέτα». Όλα τα άλλα, απλά θ’ ακολουθήσουν.
