Έχει πάει σχεδόν τρεις τα ξημερώματα. Από χθες ήθελες να συζητήσεις έναν προβληματισμό που είχες. Ούτε που τον θυμάσαι πια. Ξεχάστηκε σε κάτι προσπάθειες να βρεις τους φίλους να τα πεις και να βγουν από μέσα σου. Μπήκε στην αναμονή ξανά. Μέχρι να ευκαιρήσει κάποιος, να βρει χρόνο, να μην έχει υποχρεώσεις.
Η μεγαλύτερη απόλαυση είναι να προσφέρεις. Όταν χτυπάνε την πόρτα σου να ‘χεις έτοιμη μια αγκαλιά και ψημένο τον καφέ. Να ‘ναι τ’ αυτιά ανοιχτά και τα μάτια έτοιμα να διαβάσουν συναισθήματα. Αυτοί για τους οποίους είσαι στήριγμα, βάλσαμο στα εμπόδια, μελωδία στη μαυρίλα τους. Αυτοί οι ίδιοι κάπου πηγαίνουν και χάνονται όταν τους χρειάζεσαι.
Είναι οι άνθρωποι που τρέχουν στην έξοδο όταν βλέπουν τους άλλους σε ευάλωτη στιγμή. Ξαφνικά οι δουλειές αυξάνονται, οι υποχρεώσεις διπλασιάζονται, ο χρόνος τους λιγοστεύει. Κανείς δεν ήρθε να δει πού βαδίζεις. Αύριο πάλι. Κι είναι ένα «αύριο» που όσο έχεις θέματα να λύσεις δεν έρχεται κανείς.
Κάποιες σχέσεις είναι ευλογία και κάποιες άλλες γίνονται μαθήματα ζωής. Υπάρχουν άνθρωποι που σε επιλέγουν στήριγμά τους σε δυσκολίες, αλλά που γίνονται κι εκείνοι το πρώτο αποκούμπι σου αν τους χρειαστείς. Απ’ την άλλη είναι εκείνοι που όταν η ζωή σου φέρει αλλαγές –θετικές ή αρνητικές– απομακρύνονται με μηδενικό ενδιαφέρον να εμπλακούν συναισθηματικά για λογαριασμό σου.
Μπορεί να περάσουν μήνες ή χρόνια που δικαιολογείς αυτούς τους ανθρώπους με τον ίδιο τρόπο που κι αυτοί δικαιολογούν τους εαυτούς τους. Άλλωστε έχουν κι αυτοί τα δικά τους είτε αυτό λέγεται σχέση είτε δουλειά είτε απρόοπτα που δεν υπολόγισαν. Το τηλέφωνό τους είναι προέκταση του χεριού τους όταν τους συμβαίνει οτιδήποτε και θέλουν να το μοιραστούν.
Βεβαίως οι θετικές εξελίξεις μεταβιβάζονται σε όλη την παρέα, το ίδιο κι οι αρνητικές, κι έπειτα κανονίζεται συνάντηση να αναλυθεί το θέμα με επίκεντρο τον τρόπο διαχείρισης του μεγάλου γεγονότος που κλονίζει τη ζωή τους. Κι εσύ πάλι εκεί βράχος, υποστηρικτής, συνοδοιπόρος τους. Αλλά αν δεν σε έχουν ανάγκη και τους χρειάζεσαι εσύ, είναι λες και το κινητό μπαίνει αθόρυβο, το πετάνε στη θάλασσα και μεταναστεύουν στην Ουγκάντα. Αν τύχει και συναντηθείτε -πριν ρωτήσεις καν- ξεκινάνε να αραδιάζουν δικαιολογίες για την εξαφάνισή τους κι αυτό δηλώνει «ενοχή».
Ώσπου μια μέρα φτάνεις στην αγανάκτηση και πίσω από κλειστές πόρτες αναρωτιέσαι γιατί έχεις τις δικές σου πάντα ανοιχτές. Είναι πράγματι εξουθενωτικό να αφοσιώνεσαι χωρίς να σου αφοσιώνονται. Σε οποιαδήποτε μορφή σχέσης, είτε αυτή είναι ερωτική, φιλική, συγγενική ή συναδελφική. Είναι βαρύ να γίνεσαι ξένος για τους ανθρώπους σου και μόνος μέσα στους πολλούς. Να φωνάζεις και να μην ακούγεσαι. Να δίνεις πολλά και να δέχεσαι κενό. Να είσαι ο πρώτος που θα αναζητήσουν κι ο τελευταίος που θα στηρίξουν.
Για να εισπράξεις το ενδιαφέρον των ανθρώπων και να οικοδομήσεις υγιείς σχέσεις χρειάζεται να είσαι πρόθυμος να αφήσεις κι εσύ τον οβολό σου. Να ξεβολευτείς για να βολέψεις τον άλλον, να σπαταλήσεις λεπτά απ’ τον πολύτιμό σου χρόνο, να παραχωρήσεις χιλιοστά απ’ τον προσωπικό σου χώρο.
Οι άνθρωποι αξίζει να υπάρχουν πραγματικά όταν έχουν έστω κι έναν άνθρωπο να τους αγαπάει. Το πρόβλημα πολλές φορές είναι πως αυτοί οι οποίοι μας αγαπάνε είναι στο περιθώριο που τους έχουμε βάλει εμείς. Όταν οι πολλές συζητήσεις μετατραπούν σε άδειασμα και μοναξιά, αντί να αναρωτιόμαστε για τις κλειστές πόρτες, θα έπρεπε να κοιτάξουμε αυτές τις παρουσίες στη ζωή μας που αθόρυβα υπήρχαν στις γκρίνιες, στα ελαττώματα, στα ανάποδα ξεσπάσματά μας αλλά και στα χαμόγελα που σημάδεψαν τη ζωή μας.
Η αποφυγή κάποιων προσώπων να βρίσκονται σε σημαντικές στιγμές των κοντινών τους ατόμων καθιστά την ίδια τη σχέση δυσλειτουργική. Η απουσία δε βοηθά να δοκιμαστεί η σχέση, να στεριωθεί.
Πρόσεξε μόνο στον απολογισμό σου να μην αδικήσεις πάλι τον εαυτό σου, γιατί είπαμε η προσφορά σε γεμίζει αλλά η αδικία σε αδειάζει. Κι αν κάποιος δεν επιλέγει να είναι εκεί, το χειρότερο που μπορείς να κάνεις είναι να μην είσαι εσύ εκεί για ‘σένα.
Επιμέλεια Κειμένου Μαρίας Παναγιώτου: Πωλίνα Πανέρη
Συντάκτης: Μαρία Παναγιώτου
